Rib and Sea

Της Άννας Μπαχτή (Η Α. Μπαχτή είναι πρόεδρος της Ε' ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής).

4-5 Σεπτέμβρη οι καθηγητές στις Γ.Σ για άλλη μια φορά αποφάσισαν απεργία διαρκείας.

Η ώρα της προσωπικής ευθύνης του καθένα έχει φτάσει. Τον ύπνο μας δεν πρέπει άλλο να τον χαλάει ο φόβος και το άγχος για το πού θα βρεθούμε την επόμενη μέρα, αν θα είμαστε οι επόμενοι της διαθεσιμότητας-απόλυσης, αν θα πάρουμε το βαλιτσάκι μας για άλλη γη γι' άλλα μέρη, αν σήμερα μπορούμε να διδάξουμε το ένα μάθημα και αύριο όχι, αν σήμερα διδάσκουμε σε ένα σχολείο και αν αύριο διδάσκουμε σε δύο ή και τρία γιατί ξαφνικά μειώνονται τα τμήματα και πλεονάζουμε. Δεν μπορούμε να μένουμε στο σχολείο και να εκτιμάμε τον συνάδελφο της διπλανής έδρας με βάση τα μόριά του και αν θα είμαι εγώ που θα φύγω ή ο άλλος. Δεν μπορεί να μένουμε στη τάξη, όταν ξέρουμε πως 15.000 μαθητές μας πετάχτηκαν έξω από τα σχολεία τους ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν βίαια ειδικότητα. Δεν μπορούμε να μπαίνουμε στο σχολείο  και να ξέρουμε πως χιλιάδες μαθητές πολύ γρήγορα θα εγκαταλείψουν έστω αυτό το κουτσουρεμένο, πληγωμένο δημόσιο σχολείο για να οδηγηθούν στην  κατάρτιση  και τη μαθητεία δηλ. την απλήρωτη παιδική εργασία, εκεί που το μόνο «μορφωτικό εφόδιο» που θα πάρουν θα είναι η υποταγή στον εργοδότη και η προετοιμασία τους για να γίνουν οι σύγχρονοι δούλοι του 21ου αιώνα.

Η δουλειά μας έχει βαρύ φορτίο όχι γιατί αποδεικνύει η ΟΥΝΕΣΚΟ πόσες ώρες γραφείου αντιστοιχούν σε μία διδακτική ώρα, αλλά γιατί το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία. Η εκπαίδευση ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, για ψωμί-παιδεία–ελευθερία.

Ο δάσκαλος μπαίνει μέσα στην τάξη έχοντας χρέος. Αυτό το χρέος πρέπει να ξεπληρώσουμε εμείς και όχι το χρέος στους δανειστές και τις τράπεζες. Έχουμε χρέος να απεργήσουμε γιατί:

·         Τα σχολεία θα πρέπει να ξεκινήσουν με όλους τους συναδέλφους που βγήκαν σε διαθεσιμότητα-απόλυση, που οδηγήθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο στις υποχρεωτικές μετατάξεις, με τους χιλιάδες αναπληρωτές που πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. Για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση γιατί και το δικό μας παιδί μπορεί να είναι πτυχιούχος ή φοιτητής καθηγητικής σχολής και δεν θα δει ποτέ την πόρτα του σχολείου και δεν θα μπορούμε να το κοιτάξουμε στα μάτια γιατί δεν κάναμε τίποτα για να σταματήσουμε το κακό.

·         Οι μαθητές μας στην τεχνική εκπαίδευση πρέπει να επιστρέψουν στα θρανία τους στις ειδικότητες που διάλεξαν και να μην επιτρέψουμε να κάνουν έκπτωση στα όνειρα τους, να μην γίνουν λεία στα χέρια των σχολαρχών για νέα κέρδη.

·         Το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία είναι δικαίωμα όλων και δεν το απεμπολούμε στο όνομα της  καπιταλιστικής κρίσης  και της ανάπτυξης με  1,5 εκατομμύρια ανέργους  που οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο. Θα δώσουμε τη μάχη με το βλέμμα στραμμένο στους άνεργους και απλήρωτους γονείς των μαθητών μας. Η νίκη του δικού μας αγώνα θα ανοίξει δρόμο για όλη την κοινωνία. Οι εκπαιδευτικοί δεν ήταν ποτέ συντεχνία.

·         Ο μισθός μας λεηλατείται, οι συντάξεις κόβονται, η δημόσια δωρεάν υγεία διαλύεται. Και αν σήμερα  φοβόμαστε πως θα ζήσουμε αν χάσουμε  το μισθό με την απεργία, αύριο μπορεί να μην τον έχουμε καθόλου. Ας μην εγκλωβιζόμαστε πίσω από το ίσως εγώ μπορεί να τον εξασφαλίσω. Γιατί και αν εσύ τον έχεις δεν θα φτάνει ούτε για την επιβίωση. Γιατί το ψωμί της δικής μου οικογένειας δεν είναι πολυτιμότερο από του διπλανού μας. Όταν θα επιτρέψουμε την δουλεία του 21ου αιώνα, δούλοι θα είμαστε και εμείς και ας διδάσκουμε πως η δουλεία έχει καταργηθεί.

·         Το δημόσιο σχολείο μεταλλάσσεται με το νέο νόμο για την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Το νέο Λύκειο μετατρέπεται σε εξεταστικό κάτεργο που θα αποβάλλει ως ξένο σώμα τους αδύναμους μαθητές που δεν μπορούν να ανταποκριθούν.

.         Νέο ΓΕΛ πιο επιλεκτικό, πιο ταξικό. Εξάλλου η μείωση των εισακτέων στα ΑΕΙ το αποδεικνύει περίτρανα. Αυτό σημαίνει νέα συγχώνευση σχολικών μονάδων, νέες υπεραριθμίες. Η Τεχνική εκπαίδευση οδηγείται απευθείας στην αγκαλιά της αγοράς εργασίας με μείωση κατακόρυφη της γενικής παιδείας και τα αναλυτικά προγράμματα των ειδικοτήτων να αλλάζουν κάθε έξι χρόνια για να προσαρμόζονται στις ειδικότητες που χρειάζονται οι επιχειρήσεις. Και αν η ειδικότητά σου δεν έχει αξία πια, μη σκεφτείς πως κάποιος θα σε λυπηθεί και θα σε βολέψει. Πολλές φορές μας έκλεισαν το μάτι φιλικά, κέρδισαν πολιτικό χρόνο και μας την έφεραν.

·         Το δημόσιο σχολείο το πονάμε εμείς οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που προσπαθούμε να το κρατήσουμε όρθιο. Το πονάνε χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που ξέρουν πως το πισωγύρισμα στην  Παιδεία  θα είναι χτύπημα για όλη την κοινωνία. Όμως πρώτοι πρέπει να βγούμε εμείς. Ο σεβασμός της κοινωνίας προς τους εκπαιδευτικούς θα κατακτηθεί, όχι μπαίνοντας και κάνοντας μάθημα μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αλλά στον αγώνα για τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για τη μόρφωση και το μέλλον των μαθητών μας. Η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα και η αγωνιστική ενότητά μας θα σπάσει τον βρώμικο πόλεμο της κυβέρνησης και των ΜΜΕ. Ας μην ξεχνάμε πως η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει από  τη βαρβαρότητα που ζει. Ας μην ξεχνάμε  πως τα μάτια των μαθητών μας είναι στραμμένα πάνω μας για το αν θα υπερασπιστούμε το δικαίωμά τους να μορφωθούν. Αν ο δάσκαλός τους θα αγωνιστεί γι' αυτά τα παιδιά.

·         Δεν μπορεί για τη ζωή μας να αποφασίζει η κυβέρνηση, η Ε.Ε και το ΔΝΤ. Δεν μπορεί να ανεχόμαστε να είμαστε οι παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους, για να βγουν κερδισμένοι από τη βαθειά καπιταλιστική κρίση που τους μαστίζει. Γιατί αυτοί αγωνίζονται για τα κέρδη τους και τις ζημιές τους. Εμείς αγωνιζόμαστε για τις ανθρώπινες ζωές των ανθρώπων του μόχθου για αξιοπρεπή ζωή. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς ενώ αυτοί δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς.

·         Αυτός ο αγώνας θα είναι δικός μας κόντρα στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Εμείς τον αποφασίσαμε μέσα από τις Γ.Σ., χωρίς να υπάρχει πρόταση. Εμείς θα τον οργανώσουμε και θα τον περιφρουρήσουμε. Τα σχολεία πρέπει να μείνουν κλειστά. Αν θέλουμε να διαμορφώσουμε όρους νίκης πρέπει να μπούμε όλοι χωρίς ταλαντεύσεις.

·         Όποιος σκεφτεί να σπάσει την απεργία θα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει στους μαθητές από το λεξικό του γνωστού κ Μπαμπινιώτη τι σημαίνει «απεργοσπάστης». Όποιος επενδύσει στην ήττα της για να δικαιωθεί και να δικαιολογήσει τη στάση του, τότε η ήττα θα είναι βαριά για όλους.

·         Ξέρουμε πως ο αγώνας δεν είναι μια ζαριά, δεν είναι εύκολος. Ξέρουμε πως έχουμε πολλά εμπόδια να προσπεράσουμε. Η πρώτη ίσως και δυσκολότερη είναι να μάθουμε ξανά να κρατάμε το χέρι του  διπλανού μας και να του έχουμε εμπιστοσύνη γιατί χρόνια  πολλά το ξεχάσαμε. Η  νέα φουρνιά εκπαιδευτικών είμαστε άμαθοι σε μεγάλους αγώνες. Έτσι γίνεται πάντα, ήρθε όμως  η ώρα να τολμήσουμε να τους δώσουμε, γι αυτό πρέπει να φτιάξουμε τις απεργιακές μας επιτροπές σε κάθε ΕΛΜΕ για να οργανώσουμε και να περιφρουρήσουμε τον αγώνα μας

Ας διδάξουμε στο μάθημα της γλώσσας τρεις μόνο λέξεις:

           ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ -  ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΝΑΤΡΟΠΗ