Rib and Sea

Δημιουργία άγνωστου συντάκτη στο διαδίκτυο.

Όλοι εμείς, που είχαμε ωραία παιδικά χρόνια και αναπολούμε τις παλιές καλές εποχές, τότε που παίζαμε στις αλάνες μέχρι το βράδυ, που πίναμε νερό από το λάστιχο, που κοιμόμαστε με τις πόρτες ανοιχτές … εμείς που φουσκώναμε από υπερηφάνεια για τους αγώνες που κάναμε, γι’ αυτά που πετύχαμε ... και ρίχνουμε και ένα στραβωμένο βλέμμα στον πιτσιρικά δίπλα μας… όλοι εμείς …

Από δω λοιπόν ξεκινάει το παραμύθι…

Μέσα στη10ετία του '80 ψηφίσαμε τον πολιτικό γάμο. Έτσι μπορούσαμε πλέον με ευκολία να κάνουμε όσους γάμους θέλαμε και με τη ίδια ευκολία να έχουμε και τα αντίστοιχα διαζύγια… πλήρης διάλυση της οικογένειας.
Καταργήσαμε τις ποδιές στα σχολεία και έτσι άρχισε ένα στυλιστικό παραλήρημα. Οι πιτσιρικάδες συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο στο ντύσιμο και οι πιτσιρίκες πήγαιναν στο μάθημα μισο-ξεβράκωτες (προς μεγάλη τέρψη των συμμαθητών και των καθηγητών τους, βεβαίως.. βεβαίως).

Δώσαμε ελευθερίες στα παιδιά μας, για να μην καταπιέζονται (όπως εμείς από τους γονείς μας) και μετά τα κατηγορούσαμε ότι έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.

Ξορκίσαμε την εθνική μας συνείδηση, γιατί τρέμαμε μήπως μας θεωρήσουν εθνικόφρονες, (είχαμε βλέπεις και τα κατάλοιπα της Χούντας).

Θεωρήσαμε τη θρησκεία μας ξεπερασμένη, γιατί είμαστε …και πολύ προχωρημένα άτομα.

Ανοίξαμε τα σύνορά μας και επειδή είμαστε και φιλόξενοι, αλλά και έξυπνοι, το σκάψιμο, τα χωράφια, τα ανέλαβαν οι ξένοι …. μαύρα και για ένα κομμάτι ψωμί. Η χειρωνακτική εργασία αντιμετωπιζόταν σαν λέπρα. Εμείς προσφέραμε άλλες υπηρεσίες… υψηλές!

Μαζέψαμε εδώ όλες τις φυλές και ήμασταν περιχαρείς που γέμισαν τα μαγαζιά με βουλγάρες, ουκρανές… και επειδή είμαστε και πονόψυχοι, τις αξιοποιήσαμε και αυτές… κατάλληλα.

Στις αρχές της 10ετίας του '90 κυκλοφορεί το ΚΛΙΚ που όλοι το ακολουθούν σαν Ευαγγέλιο. Αρχίζει να θεωρείται τιμή το να μη φας πόρτα σε κάθε κωλομάγαζο, που σερβίρει πετρέλαιο αντί για ποτό. Ντυνόμαστε, τρώμε, καπνίζουμε, χέζουμε ό,τι μας προστάζει ο Κωστόπουλος (ένας τύπος από το πουθενά, λίγο γόης, λίγο δημοσιογράφος... λίγο απ’ όλα).

Έρχεται με τη σειρά της και η Τηλεόραση. Αυτό το καταπληκτικό μέσον της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας.
Βλέπουμε στις ειδήσεις πολέμους, σεισμούς, πλημμύρες, νεκρούς…. τρώγοντας. Το δελτίο ειδήσεων του STAR σπάει όλα τα ρεκόρ θεαματικότητας, με άχρηστες ειδήσεις. Πού πήγε ο κάθε επώνυμος, τι έκανε το κάθε ξέκωλο, ποιος είναι με ποιόν, και αλλά τέτοια ενδιαφέροντα.

Έκαναν εμφάνιση και τα ριάλιτις. Όσο πιο περιθωριακός, αγράμματος και δυστυχής είσαι, τόσο περισσότερο πουλάει. Και εμείς αραχτοί στους καναπέδες μας, γελάμε με την ανθρώπινη ξεφτίλα!

Αντί για γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι, φιλοδοξούμε να γίνουμε πορτιέρηδες, DJ, μπάρμαν, μοντέλα και άλλα τέτοια ωραία επιστημονικά επαγγέλματα.

Η μόρφωση, η σκέψη, χλευάζονται ως κουλτούρα. Η μεγαλύτερη φιλοσοφική συζήτηση περιλαμβάνει το πού πήγες χθες το βράδυ και αν γάμησες.

Και έτσι φτάσαμε στο άλλο άκρο.

Η 10ετία προχωράει και ξαφνικά το νέο trend γίνεται το Χρηματιστήριο. Εκατοντάδες εταιρείες κάθονται και κλωσσάνε σαν τις κότες τα αυγά τους (τις μετοχές) και αυτές ανεβαίνουν σε αξία κάθε μέρα. Ξαφνικά γινόμαστε όλοι ειδήμονες στα οικονομικά, έχουμε τον δικό μας σύμβουλο (broker) και μιλάμε μόνο με αργκό χρηματιστηρίου.
Επιτέλους! Πλούτος χωρίς κόπο!

Καλό το παραμύθι αλλά τελικά είχε και δράκο….

Ξαφνικά το χρηματιστήριο άρχισε να κάνει βουτιά, πολλές περιουσίες χάθηκαν τότε, αλλά δεν βαριέσαι….
Όλως τυχαίως μετά την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου οι Τράπεζες άνοιξαν τη στρόφιγγα των δανείων. Δάνεια και Κάρτες! Πλέον μας παρακαλάγανε να πληρώσουν αυτές για εμάς. Τι θέλεις πασά μου; Σπίτι; Αμάξι; Μηχανή; Διακοπές;.... Εγώ είμαι εδώ…. ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Τα πράγματα χάσανε τελείως τη χρηστική τους αξία. Δεν έπρεπε να έχεις απλά αμάξι…. Έπρεπε να είναι μοντέλο της τρέχουσας τεχνολογίας….. αλλιώς ούτε για φτύσιμο δεν σε είχαν.

Και έτσι μπήκαμε στο τριπάκι της ανάλωσης και της κατανάλωσης. Και όσο πιο πολύ μπουκωνόμασταν, τόσο πιο πολύ πεινούσαμε. Και οι καλές οι Τράπεζες συνέχισαν να μας ταϊζουν.

Γράφει και ο Κωστόπουλος, πάλι, ένα ωραίο άρθρο που λέει πόσο «γαμάτη» φυλή είμαστε, επειδή τσακωνόμαστε στις ταβέρνες για το ποιος θα πληρώσει, επειδή διασκεδάζουμε μέχρι το πρωϊ και αγοράζουμε το καρπούζι ολόκληρο και όχι φέτα όπως οι μίζεροι στις άλλες χώρες.

Από την άλλη είχαμε και το Κράτος που μας τάϊζε κι αυτό με τη σειρά του Εθνική Υπερηφάνεια με Ολυμπιακούς Αγώνες, Εurovision.

Κανείς όμως δεν έκανε λόγο για μίζες, ασυδοσία, αλητεία, ανύπαρκτο Κράτος.

Και φτάσαμε στο σήμερα.

Τώρα δεν διαβάζουμε πια βιβλία. Ασχολούμαστε μόνο με το διαδίκτυο. Δεν καταδεχόμαστε να γράψουμε ελληνικά γιατί βαριόμαστε να πατάμε alt+shift, πετσοκόβουμε λέξεις και έννοιες για να χωράνε στα SMS .. και έτσι συνηθίσαμε να μην μπορούμε να σκεφτούμε. Αποξενωθήκαμε από τους άλλους ανθρώπους. Σκοτώσαμε την κοινωνική μας συνείδηση…. μάθαμε να μιλάμε μέσα από ένα PC … ξεχάσαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Δημιουργούμε φίλους, με ένα like ή ένα follow….αλλά στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι.
Μας φταίνε οι ξένοι, που εμείς μαζέψαμε και εκμεταλλευόμασταν τόσο καιρό, γιατί μας παίρνουν τις δουλειές, που πριν δεν θέλαμε να κάνουμε.

Πλέον είμαστε στη φάση του σκωτσέζικου ντους, όπου το νερό έχει πάει στο τέρμα κρύο… και εμείς καθόμαστε και χαζεύουμε με το βλέμμα του λαγού που βλέπει τα φώτα του αυτοκινήτου να πλησιάζουν ενώ είναι στη μέση του δρόμου.

Βρίζουμε και αγανακτούμε. Έχουμε βρει και αποδιοπομπαίους τράγους, γιατί ως γνωστόν, εμείς είμαστε τα θύματα!!

Δυστυχώς το παραμύθι δεν είχε καλό τέλος.

Όλοι εμείς, είμαστε μια χαλασμένη γενιά, που θα έπρεπε να ντρέπεται και όχι να καμαρώνει. Είμαστε η πρώτη γενιά που πάψαμε να είμαστε άνθρωποι και γίναμε προϊόν, γι’ αυτό και δεν δικαιούμαστε να απαξιώνουμε τα παιδιά μας κατηγορώντας τα, ότι είναι αγράμματα, ότι δεν έχουν προβληματισμούς, στόχους, αξίες.

Στο μόνο που ελπίζω πια, είναι οι επόμενες γενιές, που θα μεγαλώσουν εξαιτίας μας στα δύσκολα, να βγουν καλύτερες από εμάς.