Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

[H φήμη ότι ο Καρανίκας τουίταρε «στα τσακίδια Γιωργάκη» ελέγχεται ανακριβής – κι’ όπως είχα γράψει, «το ήθος δεν έχει ούτε αριστερό ούτε δεξιό πρόσημο», είναι δε και άτιμο, εξ ου και δεν πωλείται όσα λεφτά κι’ αν προσφέρει κανείς]

Αφού μελέτησα καλά και με κάθε λεπτομέρεια την εικόνα τού Ιβάν να μπουκάρει με το περίστροφο στο γήπεδο του ΜΠΑΟΚ, πίστεψα προς στιγμήν ότι ο δικός μου είχε βάλει μπρος για την Αδριανούπολη να απελευθερώσει τους 2 στρατιωτικούς μας που κρατούνται εκεί σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και δεν είναι ούτε αιχμάλωτοι ούτε όμηροι, όπως μας ενημέρωσε το τέρας ψυχραιμίας  ΑνΥπΕθΑ Φωτίγκος σε συνεργασία με τον υπουργό των Βορείων Προαστείων Σκουρλέτη.

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη*

Τούτες τις μαύρες εθνικές ώρες, που η πατρίδα βρίσκεται κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού, στο εσωτερικό, καθώς και στο βαλκανικό, τον ευρωπαϊκό  και το διεθνή περίγυρό της,  επιβάλλεται μια αντικειμενική καταγραφή  όσων μας έσυραν  μέχρις εδώ.  Και μια πρόταση για το πώς θα βγούμε από το βούρκο που μας καταπίνει.

Δεν θα συμφωνήσω ούτε με τους ηττοπαθείς, που υποστηρίζουν ότι μια μικρή και καταχρεωμένη οικονομία, όπως η ελληνική, εξαρτάται  πλήρως από τις εκάστοτε επιταγές των ισχυρών, αλλά ούτε και με όσους αντιμετωπίζουν, ως εύκολη λύση, έναν πόλεμο με την Τουρκία. Θα υποστηρίξω, αντιθέτως,  ενδιάμεση πορεία της οποίας, το βασικό χαρακτηριστικό είναι η ύπαρξη στρατηγικής, και  συνεπώς  αποκλείει εξάρσεις, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Κανά δυό ερωτήματα, τροφή για σκέψη και περίσκεψη:

Υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη κάποια πολιτική δύναμη, κάποιο κίνημα, μία ομάδα αμφισβητιών, κάτι τέλος πάντων που να μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την διάχυτη οργή των λαών και την μη συνειδητή αλλά αισθητή κατανόηση της τυραννίας που υφίστανται, από τον καλπάζοντα φασισμό της Ευρωπαϊκής "Ένωσης";

Φταίει άραγε ο δεξιός καπιταλισμός που μετεξελίχθηκε -λογική συνέπεια- σε νεοφιλελεύθερο νεοφασισμό της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης, ή φταίει η αριστερά που εντάχθηκε σ' αυτήν την Νέα Τάξη, προσκυνώντας ευρώ, τράπεζες, οικονομικούς "οίκους", και εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερες-φασιστικές πρακτικές χειραγώγησης των λαών κρατώντας ωστόσο συγχρόνως την παλιά αριστερή ρητορική της;

Υπάρχει κανείς "πατριώτης", ή πατριώτης, ή μη πατριώτης, ή διεθνιστής, ή κομμουνιστής, ή δεξιός, ή κεντρώος, ή ο,τιδήποτε άλλο έμφρον δίποδο ον -πλην τσυριζαίων- σε τούτη τη χώρα που να πιστεύει πως πάμε καλά;

Δηλαδή έτσι πρέπει να είναι η κατάστασή μας στα σύνορα με την Τουρκία, την Αλβανία, τα Σκόπια; Έτσι είναι δηλαδή στα σύνορα άλλων χωρών τούτης της ηπείρου; Έτσι είναι στο Λουξεμβούργο, ή στην Ελβετία, ή στην Δανία, ή στην Ολλανδία;

Και υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορεί να σκέφτεται, και να πιστεύει πως όλο αυτό είναι άμοιρο, άσχετο των μνημονίων και της προτεκτορατοποίησης της χώρας;