Rib and Sea

Αγαπητέ κύριε διευθυντά.

Η αδιάλειπτα ιλιγγιώδης βύθιση της Ελληνικής κοινωνίας μονόμπρατσα προς τον σκοτεινό πάτο εις τον οποίο ενεδρεύουν τα πλέον ταπεινά μας  ένστικτα, με αφορμή (και όχι αιτία) την οικονομική κρίση, δημιούργησε ευκαιρίες. Σήμερα που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αποτελεί στόχο, πανταχόθεν βαλλόμενη, τώρα που ο αγωγός του ζωώδους παρελθόντος μας, ο οποίος έως τώρα εύρισκε ανακουφιστική διέξοδο προς την αλόγιστη κατανάλωση αγαθών, ταπώθηκε, όλα τα ζέοντα λύματα της ψυχής μας, οδηγήθηκαν και σερφάρουν δύσμορφα, στον αφρό της καθημερινότητας. Οι άνθρωποι, τώρα, αποκαθηλώνουν τους ιδρυτικούς τους μύθους και γίνονται, σιγά - σιγά, πιο στοχαστικοί μπροστά στις εικόνες τους, αμφισβητώντας παράλληλα τις εξιδανικεύσεις τους. Τοιουτοτρόπως, η δημιουργηθείσα κοινωνία βαρβάρων και βανδάλων, προσπαθεί να διακρίνει αμυδρές αχτίδες φωτός ως παρηγοριά και ελπίδα, οι οποίες, έτσι ή αλλιώς, είναι εγγεγραμμένες ανεξίτηλα στα κύτταρα της τέχνης.

Σ' αυτό τον αναστοχασμό εντάσσεται, από καταβολής, και η αναζήτηση της παραμυθίας και της αλήθειας. Η τέχνη, ως έχουσα μια βαθιά σχέση με το πένθος, φιλοδωρεί  μηχανισμούς  παρηγορίας αμφισβητώντας τον αυτοθαυμασμό μας, παράγει έννοιες που επιτρέπουν τον αναστοχασμό, τη διόρθωση της αναπαράστασης, την επανανάγνωση του παραπλανητικού αφηγήματος και προσθέτει πολιτισμό, αναθεωρώντας τις εικόνες μας. Ο πολιτισμός, άλλωστε, θα έπαυε να παράγεται όταν μια κοινωνία αρνιόταν στον εαυτόν της τη δυνατότητα του διορθωτικού αναστοχασμού, επιμένοντας στην διατήρηση του  αέναου ναρκισσισμού της.

Όμως, τι θεωρούμε ως απόδειξη πολιτισμού; Αν θεωρήσουμε ως απόδειξη πολιτισμού τα ίχνη του ανθρώπου από την πρόσφατη ιστορία του έως και το απώτατο παρελθόν του, τότε, ο πολιτισμός αποτελεί μια απτά υλική και πνευματική μαρτυρία. Αν επίσης ορίσουμε την σύγχρονη κρίση  αξιών που βιώνουμε, όχι τους τελευταίους μήνες αλλά τις τελευταίες δεκαετίες, ως μια κυκλική κατάσταση ενός τραύματος, έστω ως μια διαταραχή που παραμένει ανοιχτή και στην ίαση και στην επιμόλυνση, με ελεγχόμενα μεσοδιαστήματα ανάπαυσης, ο πολιτισμός μέσω της τέχνης ανακουφίζει και  λυτρώνει τον άνθρωπο.

Το κοινό της τέχνης, έχει συνδεθεί με μια ασυνείδητη αλλά και αποκλειστική σχέση μαζί της, που έχει κάθε αντικείμενο με τη σκιά του. Το φως της, δεν μας βοηθά να δεχθούμε την σκληρή  πραγματικότητα, μας δίνει όμως κουράγιο για να ζήσουμε ομορφότερα. Σήμερα που  ο ανθρωπισμός  είναι έμφορτος από προσωπικές αυταξίες και  ιδιαιτερότητες και που πολλές φορές  η καθημερινότητά μας μοιάζει εξωφρενικά εκτός πάσης ....πραγματικότητας, η τέχνη είναι πάντα ένα εξωλογικό στερέωμα του πολιτισμού, διότι  έρχεται, με τη γοητευτική, μυστηριακή της υπόσταση να στηρίξει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.  Αυτό, το καταφέρνει, περιγράφοντας -όχι εξηγώντας- όσο πιο καθαρά γίνεται, τα μυστήρια της ζωής. Μας προσφέρει τα ειδικά γυαλιά για να κοιτάξουμε κατάματα τον ήλιο της ύπαρξης και  δεν αποτελεί απλή διασκέδαση, αλλά είναι ένας βαθύς στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση.

Σκοπός της Τέχνης είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει ένα ορθότερο βλέμμα, ένα πιο σωστό τρόπο να βλέπει και να κατανοεί τον εαυτό του και τον κόσμο. Η τέχνη προσφέρει απλόχερα πολλά και διαφορετικά εργαλεία, τα οποία με κώδικες αδιάκριτους, καμιά φορά και ευδιάκριτους, επικοινωνούν κατευθείαν στην ψυχή μας.

Έγραψα όλα αυτά τα παραπάνω, κύριε διευθυντά, με σκοπό να επιχειρηματολογήσω υπέρ της ανάγκης να στραφούμε στην, κάθε λογής, τέχνη, έχοντας απώτερο σκοπό. Ο σκοπός μου είναι, όχι μόνο να προσφέρω στους αναγνώστες σας μια πιθανή διέξοδο στην εποχή της παρακμής, αλλά να τους υπενθυμίσω, ότι την ίδια  στιγμή που άσχημοι και απαίσιοι άνθρωποι με κακές συνήθειες υποδαυλίζουν την βαρβαρότητα, την ίδια ακριβώς στιγμή, γίνονται όμορφα πράγματα από όμορφους και ταλαντούχους ανθρώπους, Έλληνες καλλιτέχνες, που όλοι στον τομέα τους, μεγαλουργούν.

Βέβαια, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, τα υπερχρεωμένα Μέσα Μαζικής Εξαγρίωσης, Εξαπάτησης και Παραπληροφόρησης,  είναι, φύση και θέση, αντίθετα στο να προβάλουν το ωραίο, το καλό, το αγαθό, το υγιές και έτσι, έχω την υποχρέωση, αλλά και την τιμή, να παρουσιάσω μέσω της δυνατότητας που από χρόνια μου έχετε παραχωρήσει, έναν ακόμη άγνωστο τοις πολλοίς  Έλληνα καλλιτέχνη.

Έχω την τιμή να σας παρουσιάσω τον σουρεαλιστή γλύπτη, κ. Νικόλαο Γ. Φλώρο.

Ο κύριος Νικόλαος Φλώρος γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας. Ζωγράφιζε από πολύ μικρή ηλικία και το έμφυτο ταλέντο του αποκαλύφθηκε στο κοινό στα 13 του χρόνια, όταν έλαβε μέρος στον διαγωνισμό ζωγραφικής του λεγομένου "Αρκαδικού φεστιβάλ", όπου και έλαβε το πρώτο βραβείο από τα χέρια της Μελίνας Μερκούρη για τον πίνακά του "κίτρινο σιτοχώραφο".

Ο πίνακας αυτός μεταφέρθηκε και κοσμούσε το γραφείο της αείμνηστης υπουργού πολιτισμού και είχε ως δευτερογενές αποτέλεσμα να γίνει γνωστός σε μεγάλους της εποχής ζωγράφους, όπως ο Φασιανός και ο Τσαρούχης, οι οποίοι αναγνώρισαν αμέσως το ταλέντο του. Τριτογενώς, μετά την άμεση και καθολική αναγνώριση από τους Πατριάρχες της τέχνης, μειώθηκε στο ελάχιστο, και ευτυχώς, η πίεση την οποίαν εδέχετο στο σχολικό περιβάλλον από τους καθηγητές του για τις επιδόσεις του στα μαθήματα. Σταμάτησαν "να του φωνάζουν", σαν να του παρείχαν μια "ιδιότυπη ασυλία".

Μετά την ολοκλήρωση των μέσων σπουδών του, ο ίδιος και η οικογένειά του μετακομίζουν στην Αθήνα, όπου ολοκληρώνει μαθήματα πιάνου στο Ελληνικό ωδείο Αθηνών, καθώς και μαθήματα σχεδίου. Αμέσως μετά αναχωρεί για σπουδές στην σχολή Καλών Τεχνών (École des Beaux Arts), στο Παρίσι.

Η διεθνής καλλιτεχνική του αναγνώριση, έρχεται πριν καλά - καλά ολοκληρώσει τις σπουδές του, μέσω της διεθνώς πατενταρισμένης ιδέας του, να υφαίνει περίτεχνες τουαλέτες κυριών, από νήμα το οποίο λαμβάνει από ...κουτάκια αναψυκτικών!

Οι διεθνείς βραβεύσεις του είναι αμέτρητες, με κορωνίδα αυτήν που έλαβε από τον Διευθυντή του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης, Harold Koda.

Τα έργα του έχουν φιλοξενηθεί σε όλα τα μεγάλα μουσεία του Δυτικού κόσμου, με πιο πρόσφατο στη Μόσχα, στο μεγάλο παλάτι του κρατικού Μουσείου "Tsaritsynο" και ακολούθως στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης, όπου τα επισκέφτηκαν πέντε εκατομμύρια άνθρωποι και έχουν καλυφθεί από διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, όπως το Fashion TV, Reuters, BBC, Sky News, ABC News, New York Times, La Republica, Vogue, W, Associated Press και πάμπολλα τηλεοπτικά κανάλια από όλο τον κόσμο. Επίσης, το εκπαιδευτικό σύστημα της Βραζιλίας, επέλεξε να συμπεριλάβει το καλλιτεχνικό έργο του στην εκπαίδευση, μέσω των σχολικών βιβλίων.

Ο κύριος Νίκος Φλώρος, εργάζεται πια στη Ν. Υόρκη και είναι πρόεδρος του Ιδρύματος "George Best Costacos Foundation" που ειδικεύεται στην έρευνα για τον καρκίνο του εγκεφάλου. Οι συνεντεύξεις που παραχωρεί, παρόλο του ότι ομιλεί απταίστως Αγγλικά και Γαλλικά, είναι στην Ελληνική γλώσσα, θέλοντας να προβάλει μέσω των έργων του, την χώρα του στο εξωτερικό. Δεν έχει απολύτως καμία εξ αίματος, ηθική ή διανοητική συγγένεια ή σχέση με τον Νίκο Φλώρο, βουλευτή Λάρισας του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για χειραγώγηση μετοχών στο Χρηματιστήριο Αθηνών και χρηματικό όφελος 10.000.000.000 (δισεκατομμυρίων) δραχμών...

Ο ίδιος αναφέρει : "Η τέχνη είναι ο Δούρειος Ίππος, μας βοηθά να επιβιώσουμε" και "Ο καλλιτέχνης γεννιέται σαν μια ευαίσθητη χορδή, που δέχεται ερεθίσματα και έμπνευση από κάτι ανώτερο και είναι ο ενδιάμεσος, απλά, πρέπει να μεταφέρει ένα μήνυμα. Η δουλειά του δεν είναι να δοξαστεί ο ίδιος" και συνεχίζει εξηγώντας μας πως "Στα αρχαία αγάλματα δεν υπάρχουν υπογραφές".

Στο επιμύθιο κ. διευθυντά, ελπίζω να έπεισα κάποιους από τους αναγνώστες σας ότι αξίζει  να διερευνήσουν τις γωνίες των σχισμών της καθημερινότητάς τους και να ανακαλύψουν τις υπαρκτές αχτίδες φωτός, μέσω της τέχνης.

Κοντολογίς, όπως και να έχει το πράγμα, ας πραγματοποιηθεί, περίτεχνα φωταγωγημένη, η βύθιση μας.

Με τιμή
Ο παράξενος και διαστροφικός αναγνώστης σας