Rib and Sea

Αγαπητέ κ. Διευθυντά.

Στην Ελληνική κοινωνία, μεσούσης της  οικονομικής κρίσης,  σοβεί και ζέχνει παράλληλα η κατά δεκαετίες προϋπάρχουσα κοινωνική κρίση. Είναι πανθομολογούμενο ότι οι οικονομικές αποφάσεις των μαριονετών, των αχυράνθρώπων και των πάσης γενεάς και φύσεως μηρυκαστικών παχύδερμων της εξουσίας, επηρεάζουν προς τα χείρω την ζωή όλων μας, αλλά πολύ περισσότερο από βέβαιο είναι ότι η ζέουσα καθημερινότητά μας πάσχει σοβαρότατα. Πράγματι, ο οχετός των στερεών λυμάτων της βλακείας, της ανικανότητας, της λαμογιάς, της πουστιάς, της κομπορρημοσύνης κλπ, έχασε τον επί δεκαετίες κεντρικό προσανατολισμό του προς την αλόγιστη, μέσω δανείων, κατανάλωση του ο,τιδήποτε μη εγχώριο παράχθηκε, και τα απαίσια προϊόντα του αναδύθηκαν καμαρωτά στον αφρό της πλέουσας καθημερινότητάς μας.

Παλαιότερα, προ κρίσης, ο απλός άνθρωπος/πολίτης, αυτός δηλαδή που οι αιδοιοφόρες περσόνες της κονομημένης τιβούλας αποκαλούν με τσαχπινογαργαλιάρικη έμφαση  "ο κόσμος", διαχωρίζοντας από αυτόν με έμμεση σαφήνεια την θέση τους, ενεγράφετο σε κόμματα, συλλόγους, οργανώσεις, fora, με σκοπό να συμμετάσχει σε κοινά ενδιαφέροντα και στόχους, ή να αποκτήσει μία δυνατότητα να καταγγείλει κάποιο από τα κακώς κείμενα, τα οποία βίωνε στον χώρο του.

Και ενώ στην αρχή αυτού του συναγελαστικού πάρτι υπήρξαν ψεύτικες και παραπλανητικές καταγγελίες τύπου "Δίκαιου" (sic), οι οποίες λόγω της παλιρροιακής ορμής του νέου μέσου, αλλά και μιας επαρχιώτικης ευπιστίας, συγκέντρωσαν εκατοντάδες συμπαραστατικές του υποτιθέμενου "παθόντος" θέσεις, (αλλά ευτυχώς, ορισμένες έστω, αποκαλύφθηκαν, όπως η http://www.ribandsea.com/main/index.php/waves/294-2010-03-14-14-45-20), στη συνέχεια και έως σήμερα, οι παπαφίγκοι διαχειριστές των συλλόγων, fora κλπ, έχοντας εξασφαλίσει τα τσιμπούκια τους, όχι μόνο δεν ηγούνται, ως όφειλαν και στο μέτρο που τους αναλογεί, προσπαθειών βοήθειας προς απλούς/καθημερινούς ανθρώπους, αλλά ούτε το κατάλληλο "κλίμα" δεν έχουν την διάθεση να δημιουργήσουν, ώστε να προωθηθούν θέματα σαν το πρόσφατο μέγα σκάνδαλο του Λιμεναρχείου Ραφήνας.

Με άλλα λόγια, οι παλαιές νεολογισμικές διοικητοδιαχειρίσεις (δδ), τύπου "άμεσης αποδοχής και υιοθέτησης καταγγελίας του οιουδήποτε τυχάρπαστου λαμόγιου", μεταλλάχτηκαν ως δυσκοίλια δημοσιοϋπαλληλικές, παντελώς αδιάφορες στο να ασχοληθούν με υποθέσεις σοβαρότατων καταγγελιών οι οποίες απασχολούν χιλιάδες αληθινά παθόντες, κάποιοι από τους οποίους είναι… μέλη τους.

Την ίδια χρονική περίοδο, κατά την οποία συμβαίνουν τα παραπάνω γραφέντα, οι μπεμπεκίζουσες "δδ", που όλα τα προηγούμενα χρόνια, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους δημόσια, αλλά και διαγκωνίζονταν παρασκηνιακώς ενδοοικογενειακά σαν τα παιδάκια του νηπιαγωγείου, για το ποια (ποιος) από αυτές διέθετε το μακρύτερο μόριο, αυθωρεί συνασπίσθηκαν εμπρός σ΄ ένα, πώς να το πω κομψά, ας υιοθετήσω την διατύπωση Κωνσταντάτου "σχόλιο υπό τον μανδύα άρθρου", το οποίο νόμιμα "τρύπωσε" στην ύλη, παρωχημένου πια, έντυπου περιοδικού για σκάφη.

Το σχόλιο αυτό, ασχολούνταν εξ απαλών ονύχων με τα fora στην Ελλάδα, δηλαδή, χωρίς να εξετάζει ο,τιδήποτε τα αφορά και είναι σημαντικό ή έστω ενδιαφέρον, για το, έτσι ή αλλιώς, περιορισμένο του αναγνωστικό κοινό. Και όμως. Το παραπάνω κείμενο, κατάφερε  το έως τώρα ακατόρθωτο. Να ενώσει...τις περιβόητες "δδ", προσωρινά έστω, εμπρός στον, ουσιαστικά ανύπαρκτο  κίνδυνο, να θιγούν τα παράλληλα βασίλειά τους.

Κοντολογίς, και ανακεφαλαιώνοντας τις καταστάσεις, παράλληλα με την αδιαφορία των "δδ" για το μείζον θέμα του Λιμεναρχείου, όπως παραπάνω περιέγραψα, υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για την ελάσσονα έποψη, δηλαδή, την μη αιτιολογημένη γνώμη κάποιου ο οποίος αυτάρεσκα αυτοπροσδιορίζεται ως δημοσιογράφος, με προφανή σκοπό να προσδώσει "βαρύτητα" στο κείμενο το οποίο υπογράφει.

Η κατάσταση του "φτηνοί στα λάχανα, ακριβοί στα παραπούλια", όταν παντρεύτηκε με  την επικρατούσα θέση όλων των "δδ", "το μοναστήρι να είναι καλά και από καλογήρους..." οδήγησε στον μαρασμό οποιασδήποτε μαζικής προσπάθειας μέσω της πλήρους απογοήτευσης των απλών μελών, άρα, εξασφάλισε και την αδιαφορία τους σε μελλοντικές κοινές προσπάθειες και τελικά την καθολική συμμετοχή τους στον λεγόμενο "ατομικισμό της μαρίδας".
 
Σ΄ ένα περιβάλλον στο οποίο τα αδηφάγα σκυλόψαρα με ανθρώπινη όψη κυκλοφορούν σε πολυπληθείς αγέλες,  οι ηγήτορες παπαφίγκοι ανηρτημένοι στο τσιμπούκι τους, φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν σαν υπερφίαλα παγώνια για τις θεϊκά άκαμπτες και σταλινικά αμετάβλητες θέσεις τους, το σκάφος παραμένει επικίνδυνα ακυβέρνητο, διότι τα υπόλοιπα πανιά αυτενεργούν μανιοκαταθλιπτικά και κατάμονα προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, στον συνεχή φραγγολεβαντίνικο υδροσίφωνα.

Με τιμή
Ο παράξενος και διαστροφικός αναγνώστης σας.

Σχόλιο του "Rib and Sea".

Τι έπαθαν όλοι ξαφνικά και τα έβαλαν με τα fora και τους θαμώνες τους; Έχουν τόση πέραση, τόση "τηλεθέαση" και δεν το ψυχανεμίστηκα; Αλλά κι' εσείς, παράξενε και διαστροφικέ αναγνώστη μου, με απογοητεύετε. Δεν μπορείτε, όπως φαίνεται, να αποτελέσετε εξαίρεση. Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν...

Αφήστε επιτέλους τους θαμώνες των διαδικτυακών καφενέδων να παίξουν την πρέφα και το τάβλι τους, να ρουφήξουν αρειμανίως τον ναργιλέ τους. Πού αποσκοπείτε, διερωτώμαι, με το νέο σας "πόνημα" διαστροφής και παραξενιάς; Τι θέλετε δηλαδή; Πού να πάνε, πού να εκφραστούν όλοι αυτοί οι φερετζοφόροι του διαδικτύου; Δεν λέτε πάλι καλά που υπάρχουν αυτοί οι  χώροι και βγάζουν τ' απωθημένα τους; Φαντάζεστε, ας πούμε, τι θα γινόταν αν όλοι οι χούλιγκανς της στρογγυλής θεάς δεν είχαν κάποιο γήπεδο να "εκφραστούν", να ξεσπάσουν και να διοχετεύσουν τα ένστικτα και την ανεξέλεγκτη βία τους; Σε σας θα ξεσπούσαν και σε μένα, κύριε, γιατί μέχρι εκεί φτάνει η "μαγκιά" τους. Συνεχώς το σαμάρι κτυπούν, ποτέ τον γάϊδαρο. Αφήστε τους λοιπόν να βγάζουν τα μάτια τους στον κύκλο των ομοίων τους...

Σας πείραξε, επίσης, που συνασπίστηκαν οι θιγέντες, από το σχόλιο ενός κατά συνθήκην "δημοσιογράφου", και με κάνετε να αμφιβάλλω για τον βαθμό ευφυίας σας. Ότι "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου" έπρεπε να το γνωρίζετε και να μην έχετε τέτοιου είδους απορίες.

Όσο για τους διαδικτυακούς "καφετζήδες", τους οποίους τόσο χαριτωμένα αποκαλείτε "νεολογισμικούς διοικητοδιαχειριστές" και "ηγήτορες παπαφίγκους", σκοπίμως νομίζω παραβλέπετε το γεγονός ότι κάνουν αυτό ακριβώς που μπορούν και ξέρουν να κάνουν. Να διαχειρίζονται δηλαδή απλώς την βλακεία και την απίστευτη ελαφρότητα κάποιων φερετζοφόρων θαμώνων τους, καθ' όσον αυτοί είναι ηγέτες και πρωτοπόροι στην φορουμιακή φιλοσοφία του τίποτε. Τι απαίτηση είναι αυτή να θέλετε, ας πούμε, να εξετάσουν την σοβαρότητα και το αληθές των καταγγελιών των θαμώνων τους για το μεγάλο σκάνδαλο του Λιμεναρχείου Ραφήνας; Κρίμα γιατί είχα σχηματίσει διαφορετική γνώμη για το άτομό σας...

Ένας παράξενος και διαστροφικός εκδότης.