Rib and Sea

Και επειδή οι Έλληνες είναι εκ φύσεως αισιόδοξοι άνθρωποι και βρίσκουν πάντοτε διεξόδους και τρόπους να ξεχνούν τον πόνο και τα βάσανα που τους φόρτωσαν κατά καιρούς επίορκοι πολιτικοί, να τι κάνουν. Παίρνουν "βατράχους" σαράβαλα εξηκονταετίας, και με προσωπική δουλειά και μεράκι τους μεταμορφώνουν σε "πρίγκηπες"! Μικροσκοπικούς, έστω, αλλά θαυματουργούς! Όπως το εικονιζόμενο BMW ISETTA, που κατασκευάστηκε από την Γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '50, βρέθηκε στα αζήτητα, το αγόρασε ο φίλος μου Σταύρος Βαμβουνάκης απ' τα Χανιά (τον θυμάστε απ' τη νεκρανάσταση του υπέροχου σαράβαλου Peugeot 403 του Στυλιανού Παττακού : http://www.ribandsea.com/waves/377--qq-.html) και με την βοήθεια του γνωστού "δράστη" και μερακλή μηχανικού Αλέξανδρου Μπόλαρη, το έφεραν στην κατάσταση που βλέπετε! Χάρμα οφθαλμών, αιτία διακοπής της κυκλοφορίας, όποτε βγει μια βόλτα στα Χανιά, και κρυφός πόθος νιόπαντρων ζευγαριών!

Πήγε στη Χίο, φωτογράφισε και βιντεοσκόπησε ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αν και δεν έχω παρευρεθεί σε καμμία από τις πανελλήνιες συγκεντρώσεις φουσκωτών σκαφών μετά το 2004 (τότε που πραγματοποιήθηκε η 1η στο νησί της Πάρου) και δεν έχω μέτρο σύγκρισης, πρέπει να πω ότι η φετινή 6η πανελλήνια συγκέντρωση, που πραγματοποποιήθηκε στη Χίο από τις 2-4 Ιουλίου, ήταν σαφώς, και κατά γενική ομολογία, η δεύτερη σε μέγεθος, από πλευράς συμμετοχής (θα ήταν η πρώτη αν τα σκάφη των μελών του Ο.Φ.Σ. Χίου είχαν πέσει όλα στη θάλασσα), και η καλύτερη από πλευράς οργάνωσης και πυκνότητας παράπλευρων εκδηλώσεων. Αδιάψευστος μάρτυρας αυτού του ισχυρισμού είναι ότι η πιο δημοφιλής φράση που ακουγόταν συνεχώς αυτό το τριήμερο στη Χίο ήταν : «Οι Χιώτες έβαλαν φέτος ψηλά τον πήχυ. Ποιος θα τολμήσει να αναλάβει τώρα την επόμενη πανελλήνια συγκέντρωση»;

Διαβάστε σ' ένα "άσχετο" διαδικτυακό περιοδικό της θάλασσας, όπως είναι αυτό, την εκπληκτική επιστολή και, συγχρόνως, την κραυγή απελπισίας ενός Έλληνα ακρίτα, του Γιώργου Αποστολόπουλου, η οποία δημοσιεύτηκε ήδη στο forum "Τα Νέα on line" http://forum.tanea.gr/viewtopic.php?p=1581&sid=cade7bc6247de7a1369f8fd5d0d40e6f

"Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Φέρρες, 10 Ιουνίου 2010.     

Κύριε Υπουργέ,

Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο. Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα, και εργαζόμουν σκληρά σ'αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security), η οποία βούλιαξε το 2003 κάτω απ' το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ'αφήσουν ν'αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.

Αγαπητέ κ. διευθυντά.

Παρακολουθώντας (με μεγάλη πια δυσκολία) τις δηλώσεις πολιτικών στα μέσα μαζικής εξαπατήσεως (ΜΜΕ), διαβάζοντας τις αναφορές διαφόρων αθλητικών συντακτών (λάθρα οφείλω να ομολογήσω), αλλά και βλέποντας, με καλή διάθεση ομολογώ, τις απολύτως φυσικές επανακάμψεις στα φυσικά τους πόστα διαφόρων δίποδων έλλογων οργανισμών, προσπάθησα να συντάξω τις παρακάτω γραμμές, προσπαθώντας να αποτυπώσω γραπτά τον ιδιότυπο προσδιορισμό του Έλληνα τσάμπα μάγκα. Εάν τελικώς το κατόρθωσα, δεν γνωρίζω. Το αφήνω στη δική σας κρίση και εμπειρία.

Χθες, που λέτε, δουλειά δεν είχε ο διάολος (εγώ είμαι αυτός) και πήγε στην πορεία. Διότι, όταν έχεις δουλειά, χρήματα, ασφάλεια, αισιοδοξία, ελπίδα για το αύριο, τίμιους πολιτικούς και δημοσιογράφους και λίγη βενζίνη για να βγάλεις τον καϋμό σου σεργιάνι στο πέλαγος, δεν πας στις πορείες. Ενώθηκα λοιπόν στο ύψος του Πολυτεχνείου με όλο εκείνο το πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι και, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να φωνάζω κι' εγώ συνθήματα και να βγάζω φωτογραφίες. Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, που δεν πρόλαβα να τα ζήσω κι' αυτά και να τα χαρώ, με τη φαεινή ιδέα που είχα να κάνω διακοπή της αναβολής μου και να πάρω το πτυχίο μου μαζί με το απολυτήριο του στρατού. Δεν με έπαιρνε βλέπετε να παραστήσω τον τρελλό και να γλυτώσω εκείνους τους τριάντα δύο μήνες, όπως έκανε ο μεγάλος "Ταρζάν"...