Rib and Sea

Το διάβασα κάπου και το αναδημοσιεύω. Ο συντάκτης είναι άγνωστος. Θα μπορούσε ωστόσο να είναι ο κάθε ένας από μας.

Σου φόρεσε μάσκα και γάντια, σε υποχρέωσε να στέλνεις sms για να βγαίνεις από το σπίτι σου και πειθαρχώντας συναίνεσες στην εδραίωση της σκλαβιάς και της απαξίωσής σου. ΕΝΟΧΟΣ.

Σου επέβαλε πρόστιμα γιατί θέλησες να αναπνεύσεις ελεύθερα και να μαζέψεις λιγο ήλιο. Τα πλήρωσες. ΕΝΟΧΟΣ.

Σε έκανε να νιώθεις μουδιασμένος όποτε έβλεπες αστυνομικό και κρύφτηκες. ΕΝΟΧΟΣ.

Σου επέβαλε να κυκλοφορείς ακόμη και στον καθαρό αέρα μασκοφορεμένος εισπνέοντας τα εμπνεόμενα και υπάκουσες. ΕΝΟΧΟΣ.

Σου επέβαλε να μασκοφορέσεις το παιδί σου, δεν έβγαλες άχνα. ΕΝΟΧΟΣ.

Σου έθαψε πατέρα και μάνα και αδέλφια σαν τα σκυλιά μέσα σε μια σακούλα μα εσύ παρέμεινες απαθής. ΕΝΟΧΟΣ.

Σου κάρφωσε το στυλό στο ρουθούνι προκειμένου να εργαστείς για ένα κομμάτι ψωμί, ψιλομάτωσες αλλά το δέχτηκες χωρίς αντιρρήσεις. Στον ξανακάρφωσε για δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα και η δεύτερη θα γίνει τρίτη και η τρίτη τέταρτη μέχρι να τρυπηθείς. Θα σκύψεις το κεφάλι σε όλα. Ο σβέρκος σου ακόμη αντέχει. ΕΝΟΧΟΣ.

Σε μάντρωσε στο σπίτι απο τις 9 ως τις 5 με την αισχρή δικαιολογία οτι πρόκειται για ένα απαραίτητο μέτρο και φυλακίστηκες χωρίς να ουρλιάζεις. Θα σε ξαναμαντρώσει, είσαι πια ένας καλά εκπαιδευμένος πειραματάνθρωπος. ΕΝΟΧΟΣ.

Σου απαγόρευσε να βολτάρεις στις πλατείες, σου απαγόρευσε να επισκέπτεσαι τους συγγενείς και τους φίλους σου, σου πρότεινε με τρόπο να δοκιμάζεις έξω από τα μαγαζιά ρούχα και παπούτσια, το έκανες και αυτό και ξεγυμνώθηκες στα πεζοδρόμια. ΕΝΟΧΟΣ.

Πάτησε η φασιστική του μπότα ακόμη και στο σπίτι σου και σου υπέδειξε με ποιον τρόπο θα ψήσεις το αρνί το Πάσχα. Στον φούρνο με πατάτες. Το δέχτηκες και αυτό. ΕΝΟΧΟΣ.

Σου στέρησε γιορτές, ήθη και έθιμα του τόπου σου ενώ την ίδια στιγμή εγκαθιστούσε δίπλα σου ανθρώπους από ξένους και μακρινούς τόπους που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι, αμπόλιαστοι, ατεστάριστοι, που γιορτάζουν ελεύθερα τα δικά τους έθιμα ενώ εσύ κοιτάζεις αποχαυνωμένος. Εκείνοι δεν αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία. Σε χαλάει αλλά ακόμη κοιτάζεις. ΕΝΟΧΟΣ.

Ήρθε το εμβόλιο. Ούτε που ξέρεις τι είναι, κανένας δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, κανένας δεν σε πείθει και όμως πας να τρυπηθείς. Πρώτα με το μαλακό...σιγά σιγά να μην τρομάξεις. Μετά επί πληρωμή, 150 ζεστά. Μετά χωρίς σάλιο. Σαν βιασμός .Μια δόση, μετά δύο, οι δύο δόσεις γίναν τρεις και οι τρεις θα γίνουν τέσσερις και πέντε και... Εν τω μεταξύ, δίπλα σου οι εμβολιασμένοι συνεχίζουν να νοσούν, να νοσηλεύονται στις ΜΕΘ, να έχουν παρενέργειες, να πεθαίνουν. Και όμως πας να τρυπηθείς. ΕΝΟΧΟΣ.

Το ΣΥΝΤΑΓΜΑ, άγρια βιασμένο και καταξεσχισμένο μπρος στα μάτια σου, οι ελευθερίες σου πάνε περίπατο μαζί με το χαμόγελο και την υγεία σου, ψυχική και σωματική. Η ζωή σου από καιρό μέσα στο μνήμα και εσύ κοιτάζεις σαν ναρκωμένος πρεζάκιας.

Έστω και τώρα, έστω και έτσι διάβασες. Έμαθες: Είσαι πια αδικαιολόγητος. ΕΝΟΧΟΣ!

Υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να ξυπνήσεις; Υπάρχει ακόμη ψυχή αλλά και χρόνος; Ή πλέον μπήκες στο παιγνίδι τόσο βαθιά, που έγινες ο ίδιος το παιγνίδι;

Μην περιμένεις σωτήρες.

"Οι λειτουργοί τής έρημης τής δικαιοσύνης" κρύβονται και σωπαίνουν.

Η "Εκκλησία" πέταξε Θεό και πετραχήλι και άρπαξε τα τριάκοντα αργύρια, ένα αντίτιμο σιωπής και προδοσίας.

"Αντιπολίτευση" δεν υπάρχει, είναι όλοι τους όψεις του ίδιου νομίσματος, συμπαίκτες, συνεργάτες, σύμμαχοι.

"Άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά" τηρούν σιγήν ιχθύος και είναι το ίδιο ένοχοι στα δικά μου μάτια, όσο και οι Εφιάλτες-δικτατορίσκοι που μας κυβερνούν.

Υπάρχεις εσύ, υπάρχω εγώ, χωρίς ταμπέλες, χωρίς χρώματα, χωρίς "ανήκω" πουθενά και ο αγώνας είναι πρωτίστως προσωπικός, για να φτάσει κάποτε να γίνει συλλογικός. Μα είτε ξυπνήσεις τώρα είτε όχι, είτε θες να ξυπνήσεις είτε όχι, να είσαι σίγουρος ότι το αύριο θα έχει ατελείωτη αγρύπνια. Και δεν είναι όλα τα ξυπνήματα ήρεμα…