Rib and Sea

Όλυμπος και Αυτισμός.

Φίλε Ιωσήφ,

με αφορμή μια ανάρτηση που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο, την οποία αναδημοσίευσες στην ιστοσελίδα σου https://ribandsea.gr/face/4537-marios-giannakou-stin-pio-psili-koryfi-tou-olympou-kouvalontas-stin-plati-tou-tin-eleftheria-tosiou-pou-exei-kinitika-provlimata.html,
παίρνω την ευκαιρία να πλαισιώσω με κάποιες σκέψεις το είδος της ειδήσεως και όχι το περιεχόμενό της καθεαυτό. Θέλω να καταστεί ξεκάθαρο από την αρχή αυτό, διότι θα παρεξηγηθώ ένεκα της αξιωματικά “κλειδωμένης” στα ελληνικά κοινωνικά αντανακλαστικά αντίληψης περί “μεγαλείου ψυχής”, φιλαλληλίας και αλτρουισμού. Υπάρχει, δε, σοβαρή πιθανότητα να κατηγορηθώ ως αναίσθητος διότι αποτολμώ να πω ότι έχει και άλλη όψη (σήμανση) η ομόψυχη ευαισθησία τής δημοσιογραφίας, ειδικά όταν αυτή ταυτίζεται πλήρως με την “ομόψυχη ευαισθησία” κράτους και κοινωνίας. Το τελευταίο είναι κλειδί για να κατανοήσουμε γιατί δεν φτιάχτηκαν εκείνες οι γερές πλάτες και εκείνα τα πνευμόνια που χρειάζονταν για να ανεβάσουν τη χώρα έστω μέχρι την κορυφή τού Λυκαβηττού, ώστε αυτή να δει (πέρα από τη στεριά τής αποικιοκρατούμενης πρωτευούσάς της), τα νερά της, τον ήλιο της, τα παιδιά της που φεύγουν καραβιές και εκείνα που αργοπεθαίνουν στην επικράτειά της.

Η οργανωμένη επίκληση στο θυμικό και το συναίσθημα, ειδικά όταν πρόκειται για την αναπηρία, εκτός από αμορφωσιά συνιστά και χυδαιότητα. Στο σημερινό κόσμο, για να πας στην κορυφή τού Ολύμπου, εκτός από πόδια χρειάζεσαι και λεφτά. Χωρίς λεφτά μπορώ να πάω μέχρι τα Τουρκοβούνια, και ξέρεις Ιωσήφ ότι το κάνω συχνά αυτό. Σε άλλες εποχές, όχι τόσο μακρινές, μπορούσες και με οτοστόπ να πας ακόμα και στις Άλπεις, χάρη στην ευαισθησία των κοινών οδηγών (και όχι τής Formula1) και τη γνήσια ανάγκη των ανθρώπων να γνωρίζονται μεταξύ τους. Ξέρεις πολύ καλά Ιωσήφ ότι αν έκανα οτοστόπ σήμερα, μάλλον δεν θα με έπαιρνε κανείς, ειδικά αν ήμουν ανάπηρος. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ευαισθησία δεν είναι ελεύθερη πια αλλά αγοραία. Και οι “360 μοίρες” έχουν κατέβει στο εύρος τής οργανωμένα κατευθυνόμενης όρασης, δηλαδή όχι περισσότερο από 60 μοίρες.

Τα μέσα έπαιξαν το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας πήγε μετά τής συζύγου του στο θέατρο να δει το έργο “Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα”. Την ίδια στιγμή ο πολιτικός θίασος τού κ. Τσίπρα σκότωνε τον Αυτισμό τής συζύγου μου στους ιατροδιοικητικούς διαδρόμους τού κράτους, και σε αγαστή συνεργασία με τούς διεθνιστές κολίγους του, αυτούς των Ηνωμένων Εθνών. Για τον Αυτισμό της προβλέφτηκε όχι Όλυμπος αλλά Καιάδας.

Ο νυν Κυβερνήτης τής χώρας, και δεν έχει σημασία αν ήταν προσωπική επιλογή ή επιλογή των συμβούλων του, έφερε στο πολιτικό προσκήνιο την κινητική αναπηρία και όχι την ψυχοκοινωνική ή τη διανοητική αναπηρία. Επέλεξε να εισάγει στις τάξεις τού κόμματός του τον καθόλα σεβαστό κ. Κυμπουρόπουλο. Ωστόσο δεν επέλεξε να τον ανεβάσει στον Όλυμπο τής Ελληνικής πολιτικής παρά τον ανέβασε στα χαμηλά βουνά των Βρυξελλών. Δεν είναι λογοπαίγνιο αυτό που κάνω, είναι εξόχως σημαντική επισήμανση. Διότι αν ο κ. Μητσοτάκης έφερνε τον κ. Κυμπουρόπουλο στο Ελληνικό κοινοβούλιο, θα έπρεπε η ελληνική πολιτεία να τού παράσχει όλες εκείνες αφειδώς τις διευκολύνσεις που χρειάζεται να έχει προκειμένου να μπορεί να οραματίζεται, να κινείται, να εργάζεται, να επικοινωνεί και να απολαμβάνει εν γένει τα αγαθά τής δημοκρατίας και τής πολιτείας. Αυτό σημαίνει ότι όλα αυτά θα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μας, και η όρασή μας θα άνοιγε από τις 60 μοίρες τουλάχιστον στις 180. Και τότε θα αξιώναμε κάθε κινητικά ανάπηρος στη χώρα να έχει ισότιμη μεταχείριση. Οι αλλαγές που θα συνεπέφερε η ένταξη τού κ. Κυμπουρόπουλου ως ισότιμου μέλους στην πολιτική ζωή τού τόπου, θα ήταν καταλυτικές. Θα επρόκειτο για ένα διαρκές, ουσιαστικό και πραγματικό “επιδεικτικό έργο”, για έναν “πιλότο” που θα είχε τέτοια δύναμη που θα ισοπέδωνε ψέματα, υποκρισίες, στερεότυπα, δημοσιοϋπαλληλικές γάγγραινες, αμορφωσιές, προνόμια κι εύνοιες. Αυτό θα βοηθούσε να έρθουμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητά μας, και να μην συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον.

Πόσοι κουβαλάνε κάθε μέρα στις πλάτες τους όχι το κυριολεκτικό μόνο βάρος των ανθρώπων τους με αναπηρίες αλλά το σταυρό τού μαρτυρίου, για να ανέβουν το Γολγοθά τους (και όχι στον Όλυμπο), με μια πολιτεία που τούς τραβάει κυριολεκτικά κλωτσιές και τούς στέλνει διαρκώς στην αφετηρία, δεν είναι θέμα που μπορεί να εμπνεύσει την κοινωνία. Η κοινωνία “ψωνίζει” στα γρήγορα και “με το μάτι”. Αυτοί είναι οι κανόνες σήμερα τής πολιτικής επικοινωνίας και τής δημοσιογραφίας, αγοραίες και ηδονοθηρικές και οι δύο. “Μια βραδιά στο Notting Hill” είναι κλασική συνταγή. Αφού πουλάει στον κινηματογράφο γιατί να μην πουλήσει και εκτός κινηματογράφου;

Η “πορνεία τής έμπνευσης” (inspiration porn), όρος που εύστοχα αρθρώθηκε από την ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία Stella Young, πρώτη φορά το 2012, είναι μια μέθοδος, μια πρακτική που το κύκλωμα τής επικοινωνίας γνωρίζει να χειρίζεται καλά και ξέρει ότι αυτό “πουλάει” καθολικά. Η “έμπνευση” που προσφέρει η προβολή ενός ατόμου για λόγους που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην αναπηρία του απευθύνεται στο σύνολο τής κοινωνίας, δηλαδή κυρίως σε “υγιείς” και αρτιμελείς. Η κοινωνία μπορεί να εξιτάρεται με το παροδικό θέαμα, παραβλέποντας τη σκοπιμότητα και χάνοντας την ουσία. Η αναπηρία από μόνη τής δεν συνιστά έμπνευση. Έτι περαιτέρω, πολιτεία και κοινωνία στην Ελλάδα δεν μπορούν να εξιλεωθούν για τη στάση τους απέναντι στα ΑμεΑ και ειδικά για την κακοποίηση και τον εξευτελισμό που προκαλούν σε αυτά, στο επίπεδο της διαδικασίας αξιολόγησης και πιστοποίησης της αναπηρίας, όπως και για την άρνηση εύλογων προσαρμογών. Δεν μπορούν να εξιλεωθούν με ένα ενσταντανέ θριάμβου, ακόμα και αν αυτό σκηνοθετείται στην κορυφή τού βουνού των Θεών. Διότι τέτοια κατευθυνόμενη, επιλεκτική και σκηνοθετημένη προβολή της αναπηρίας εν τέλει “μασκάρει” και κρύβει τα πραγματικά και διαρκή προβλήματα των αναπήρων (τα περισσότερα από τα οποία προκαλεί το κράτος με την συναίνεση ή/και την ανοχή του θεσμισμένου “αναπηρικού κινήματος”), ενώ στη συλλογική συνείδηση διαχέονται και αποτυπώνονται τα χαρωπά στιγμιότυπα από τον Όλυμπο. Και έτσι η αναπηρία ταυτίζεται στιγμιαία με το κατόρθωμα και με τη νίκη!

Πολλές ακόμα Ελευθερίες, Ελπίδες, Άγγελοι, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες ανώνυμοι με παθήσεις, όχι μόνο του σώματος αλλά και τής ψυχής και του νου, δεν ζουν στιγμιαία. Ζουν μια ζωή που είναι γεμάτη από την αδιαφορία και συχνά τον τραμπουκισμό όσων στιγμιαία συγκινούνται από τα κινηματογραφικά κατορθώματα τής αναπηρίας.

Όμως, μια κοινωνία που έχει μάθει να “ψωνίζει” με το μάτι, μια πολιτεία που εμπορεύεται την αναπηρία, ένα κράτος που εξαφανίζει τις αόρατες αναπηρίες, έχουν χάσει όχι μόνο το δρόμο τους αλλά και τα αντανακλαστικά τής επιβίωσής τους. Έτσι, λοιπόν, πιάνονται εξαπίνης όταν ένα άλλο κινηματογραφικό σενάριο στιγμιαίου, καθολικού φόβου γίνεται πραγματικότητα. Ποιος άραγε έχει αναρωτηθεί αν οι άνθρωποι με αναπηρία, ειδικά οι αυτιστικοί, με τα δικά τους αισθητήρια, αντιλαμβάνονται τον κόσμο που έχουν κατασκευάσει και νέμονται οι “φυσιολογικοί” και οι “υγιείς” ως έναν ιό που έχει μολύνει τα πάντα, ως μια διαρκή απειλή; Και ίσως η ισοπεδωτική εισβολή τού κορωνοϊού και όσων αυτός συγκομίζει, επελαύνοντας αδιαφόριστα επί των διαφόρων ελευθεριών (ατομικών και κοινωνικών), να σταθεί αφορμή, αν όχι αιτία, να δουν πραγματικά οι άνθρωποι, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γιατροί, οι εκπαιδευτικοί, ακόμα και οι τυφλοί, σε εύρος 360 μοιρών και από το επίπεδό τους, χωρίς να χρειάζεται να ανέβει ο καθένας από αυτούς στον Όλυμπο. Άλλωστε αν αποφασίσουν όλοι να μιμηθούν την οργανωμένη με φανφάρες άνοδο στον Όλυμπο, θα καταστραφεί ο Όλυμπος από το ποδοπάτημα και από τα σκουπίδια που θ’ αφήσουν.

Παραθέτω παρακάτω, ενδεικτικά, ορισμένους συνδέσμους αναφορικά με τους όρους “inspiration porn” και “objectification of disability:
https://en.wikipedia.org/wiki/Inspiration_porn
https://www.forbes.com/sites/andrewpulrang/2019/11/29/how-to-avoid-inspiration-porn/
https://medium.com/age-of-awareness/inspiration-porn-c08b419d35c9

Δράττομαι της ευκαιρίας να επισημάνω μια είδηση μείζονος κοινωνικού ενδιαφέροντος, Διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι “Πάνω από 1,9 εκατομμύρια αυθαίρετα υπάρχουν στην Ελλάδα, με το 1,7 εξ αυτών να έχουν καταγραφεί σε όλους τους σχετικούς νόμους. Το 25% αφορά ακίνητα χωρίς καμία οικοδομική άδεια ενώ το 75% αφορά αυθαιρεσίες σε κτίσματα με οικοδομική άδεια”. Διαβάζουμε επίσης ότι “τα πραγματοποιηθέντα έσοδα από τις δηλώσεις αυθαιρέτων, από τους νόμους 4014/2011, 4178/2013 και 4495/2017 έχουν υπερβεί αθροιστικά τα 2,5 δισ. ευρώ τα τελευταία 9 χρόνια, περιλαμβανομένων των παραβόλων και των προστίμων”. Όταν κράτος και πολίτης ξεψυχάνε για τα μπετά, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι εδρεύει ένα κοινό υψηλό ελληνικό νόημα στην κορυφή του Ολύμπου.

Πάμε τώρα, όχι τυχαία, στο Αυτοκινούμενο το οποίο κατέχεις πολύ καλά και αγαπάς. Θα ήθελα να δεις πώς το Αυτοκινούμενο σχετίζεται με τον Αυτισμό. Ως σύζυγος γυναίκας με αυτισμό δεν μπορώ να ζήσω το κοινό τουριστικό πανηγύρι, διότι οι δομές, οι υπηρεσίες και οι χαρές του μαζικού τουρισμού έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για τους νευροτυπικούς, οι οποίοι συρρέουν σε ορδές και με ιαχές. Το Αυτοκινούμενο θα μου έλυνε τα χέρια και θα ήταν ιδανική συνθήκη για τις αυτιστικές μας εξορμήσεις, εντός και εκτός εποχής (σ.σ. ο αυτισμός δεν είναι εποχικό φαινόμενο). Αν, λέω αν, από σπόντα, ένας υπουργός περνούσε μια διάταξη με την οποία θα μπορούσαν οι οικογένειες των αυτιστικών να αγοράσουν και να χρησιμοποιούν ατελώς ένα αυτοκινούμενο, ξέρεις τι θα γινόταν την άλλη μέρα; Ελέω ΚΕ.Π.Α. θα γέμιζαν οι δρόμοι από ...αυτιστικούς που θα ....οδηγούσαν αυτοκινούμενα, και η σύζυγός μου θα συνέχιζε να κοιτάει με το κιάλι την πιστοποίηση του αυτισμού της από το αμαρτωλό ΚΕ.Π.Α.

Καλή μας αντάμωση,

Γιώργος Σαρανταυγάς
Πολιτικός Επιστήμων - Διεθνολόγος
Σύζυγος γυναίκας με αυτισμό

Σημειώσεις:

1. Παρεμπιπτόντως, δεν είμαι άσχετος με τη (Διεθνή) Δημοσιογραφία. Έχω κάνει τη συνεισφορά μου, και μάλιστα σε χρόνο ανύποπτο. Μπορεί να μην είμαι ειδικός στο “inspiration porn” αλλά έχω υπάρξει Γενικός στο αντικείμενο. http://eurocrisis.eu/saragepress/5_IFJ_REPORSTAGE.JPG

2. Σαφέστατα και δεν υπονοώ κάτι για τον άνθρωπο που ανέλαβε να σηκώσει το βάρος τού εγχειρήματος. Δεν αμφισβητώ την αγνότητα των προθέσεων τού Αθλητή. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μην σχολιάσω το γεγονός ότι δεν θα ήταν εφικτή η ενέργειά του αν δεν υπήρχε η κινητοποίηση όλων αυτών που αναφέρονται στη δημοσίευση, όπως και δεν μπορώ να παραβλέψω ότι έχει λειτουργήσει οργανωμένα ένας πολυεπίπεδος μηχανισμός επικοινωνίας και προβολής τού γεγονότος. Μακάρι να είχε λάβει το 1/3 τής προβολής του η Δημόσια Διαβούλευση για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες η οποία εκτυλισσόταν εκ παραλλήλου και έκλεισε εχθές το απόγευμα.

Σχόλιο Ιωσήφ Παπαδόπουλου.

Καλέ μου φίλε Γιώργο,

Υποθέτω ότι για να μην επισυνάπτεις στο εξαιρετικό σχόλιό σου τον σύνδεσμο κάποιου άλλου μέσου "μαζικής ενημέρωσης", σημαίνει ότι αυτό δεν ευτύχησε να δημοσιευτεί πουθενά. Εκτός εάν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα δημοσιευτεί πουθενά, το έστειλες σε εμένα βέβαιος ων ότι θα τύχει καλύτερης μεταχείρισης.

Κατ' αρχάς, όπως προείπα, συμφωνώ 100% με το πνεύμα και την ουσία της διαμαρτυρίας σου. Πολύ περισσότερο δε που έχω, κατά κάποιο τρόπο, συμβάλλει με το φτωχό διαδικτυακό μου μέσο στη δημοσιοποίηση του μαρτυρίου που περνά η Νατάσα, και εσύ βεβαίως σαν σύζυγός της. Με λυπεί συνεπώς αφάνταστα και με πληγώνει το σχόλιό σου : "Θέλω να καταστεί ξεκάθαρο από την αρχή αυτό, διότι θα παρεξηγηθώ ένεκα της αξιωματικά “κλειδωμένης” στα ελληνικά κοινωνικά αντανακλαστικά αντίληψης περί “μεγαλείου ψυχής”, φιλαλληλίας και αλτρουισμού. Υπάρχει, δε, σοβαρή πιθανότητα να κατηγορηθώ ως αναίσθητος διότι αποτολμώ να πω ότι έχει και άλλη όψη (σήμανση) η ομόψυχη ευαισθησία τής δημοσιογραφίας, ειδικά όταν αυτή ταυτίζεται πλήρως με την “ομόψυχη ευαισθησία” κράτους και κοινωνίας."

Πιστεύω λοιπόν ότι με αδικείς συγκαταλέγοντάς με, εμμέσως πλην σαφώς, στους δημοσιογράφους που ταυτίζονται με την "ομόψυχη ευαισθησία" κράτους και κοινωνίας. Φράση, βεβαίως, που εμπεριέχει, δικαιολογημένα, πικρία και ειρωνεία. Είχα την εντύπωση ότι είχες κατατάξει το "Rib and Sea" στην κατηγορία των ευαίσθητων μέσων επικοινωνίας που τείνουν ευήκοον ους στις καταγγελίες για τα προβλήματα που δημιουργούν η παραπαίουσα ελληνική πολιτεία και κατ' επέκταση και η ελληνική κοινωνία.

Θέλω επίσης να επισημάνω ότι, λόγω των δικών μου προβλημάτων και της χρονοβόρας ενασχόλησής μου με τον λογαριασμό μου στο YouTube, και όχι μόνο, δεν ενημερώθηκα για τη Δημόσια Διαβούλευση για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες η οποία εκτυλισσόταν εκ παραλλήλου και έκλεισε εχθές το απόγευμα. Γνώριζες, υποθέτω, ότι εάν με ενημέρωνες εγκαίρως θα αντιδρούσα, όπως άλλωστε πάντοτε έκανα μέχρι τώρα, και θα την δημοσιοποιούσα, στον βαθμό των δυνατοτήτων βεβαίως που έχει το "Rib and Sea", οπότε θα με εξαιρούσες του κανόνα που θέλει πράγματι τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων να ταυτίζεται πλήρως με την "ομόψυχη ευαισθησία" κράτους και κοινωνίας.

Με ειλικρινή φιλία

Ιωσήφ Παπαδόπουλος