Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Με το που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια του ανηλεούς κατήφορου, κάπου εκεί γύρω στο 2004, όταν άστραψε η αρπαχτή του αιώνα με την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, άρχισε να ακούγεται στους συρμούς του νεότευκτου μετρό της Αθήνας η φράση : "Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας" ή αγγλιστί "please mind the gap".

Στην αρχή πιστέψαμε ότι η προειδοποίηση πράγματι αφορούσε τον κίνδυνο που παραμονεύει αν δεν υπολογίσουμε σωστά το κενό που υπάρχει μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Τελευταία όμως σκέφτομαι πως η λέξη "gap" (κενό) δεν επελέγη τυχαία. Μας προειδοποιούσαν οι άνθρωποι του ΤΡΕΝΟΣΕ για τον επερχόμενο κίνδυνο του G.A.P. (George Andrew Papandreou) αλλά εμείς δεν το καταλάβαμε και, τελικώς, πέσαμε στο κενό.

Από τότε πέφτουμε διαρκώς στο κενό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Κενό Παπανδρέου, κενό Καραμανλή, κενό Σαμαρά, κενό Σαμαροβενιζέλου, κενό Αλέξη, κενό εξουσίας, κενό δημοκρατίας, κενό εγκεφάλου, όπως θέλετε πείτε το. Γιατί τί είναι πιο τραγικό; Να πέσει ένας αφηρημένος στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας, ή ένας ολόκληρος λαός στο κενό που αφήνουν ελεεινοί, ανίκανοι και προδότες πολιτικοί;

Νομίζω, τελικώς, ότι έξω από κάθε εκλογικό τμήμα στις προσεχείς βολευτικές εκλογές πρέπει να κρεμάσουμε ένα ταμπελλάκι που να προειδοποιεί τους κοψοχέρηδες : Mind the gap ρε!