Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Κατ’ αρχήν συμφωνία, λοιπόν, στο γιδογκρούπ. Πανηγυρίζει η κυβέρνηση, αφού δεν θα χάσει την εξουσία, παρά την επιθυμία των ανάλγητων σκοτεινών κέντρων που δεν γουστάρουν μια αριστερή [λέμε και καμμιά μ..] κυβέρνηση. Τη λοιδορεί η αντιπολίτευση για τα νέα μέτρα που έρχονται, τα οποία αυτή θα καταψηφίσει, αλλά θα εφαρμόσει, αν γίνει κυβέρνηση. Νέες περικοπές στις συντάξεις και αύξηση των φόρων στους ανήμπορους προκαλούν δυσφορία στην πλειονότητα του λαού. Όμως, το αδιαχώρητο στους πασχαλινούς προορισμούς δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ούτε τα διόδια τρομάζουν τους έχοντες εκδρομείς.

Το staff level agreement, που θα ΄λεγε και ο Λένιν, επετεύχθη. Τα κόκκαλα του Φιντέλ τρίζουν, αλλά ο Μαδούρο στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον αντάρτη της Ευρώπης που αντιστέκεται στις αγορές και δεν δέχεται να πέσει το αφορολόγητο ούτε ένα σεντ κάτω από τα € 5.600, ενώ ήταν € 9.600. Αυτοί οι δανειστές είναι αχόρταγοι. Δεν τους έφταναν τα 400.000 σεντ που έπεσε το αφορολόγητο, ήθελαν 400.001.

Ανεξίτηλη στη μνήμη μου η Λοβέρδειος ρήση «Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας», όπερ έστι μεθερμηνευόμενον «ζουν πολλά χρόνια μετά τη συνταξιοδότηση, εξ ου και επιβαρύνουν δραματικά το συνταξιοδοτικό σύστημα».

Δεκάδες φορές έχω διαβάσει τους αριθμούς. 2,5 εκ. συνταξιούχοι, 2,5 εκ. εργαζόμενοι. Αναλογία 1 προς 1, ενώ θα έπρεπε να είναι 1 προς 3, για να έχουμε βιώσιμο συνταξιοδοτικό/ασφαλιστικό σύστημα. Η ανεργία συμβάλλει μεγάλως στα ελλείμματα του ενιαίου πλέον ασφαλιστικού φορέα. Αφού δεν τροφοδοτείται ο ΕΦΚΑ  με αύξουσες εισφορές εργαζομένων, μοιραίο είναι να μοιράζει τα απομειούμενα αποθεματικά του και τις διαρκώς μειούμενες εισφορές στους ήδη συνταξιούχους, άρα να δίνει χαμηλότερες συντάξεις, καθώς η πίτα συνεχώς μικραίνει.

Από την άλλη, όμως, παραμένουν ανέπαφες οι χαριστικές διατάξεις που επιτρέπουν την εξαγορά πλασματικών ετών ασφάλισης, που επιτρέπουν σε ομάδες εργαζομένων να συνταξιοδοτούνται προώρως για διάφορους περίεργους λόγους και, βεβαίως, εξακολουθεί το απαράδεκτο να επιτρέπεται σε συνταξιούχο να εργάζεται. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να εισπράττει σύνταξη αυτός που εξακολουθεί να είναι ικανός να εργάζεται, εξ ου και συνεχίζει συνταξιοδοτηθείς να εργάζεται.     

Ένα άλλο πράγμα που, επίσης, ποτέ μου δεν κατάλαβα είναι γιατί θα πρέπει ο συνταξιοδοτούμενος να εισπράττει από τον εργοδότη του το 40% της αποζημίωσης που θα ελάμβανε, αν απελύετο. Υποτίθεται ότι η αποζημίωση λόγω απολύσεως σκοπόν έχει να παράσχει στον εργαζόμενο τα απαραίτητα προς το ζην, μέχρις ότου βρει δουλειά. Ο συνταξιοδοτούμενος, γιατί θα πρέπει να εισπράττει το 40% αυτής της αποζημίωσης, όταν έχει συμπληρώσει τον απαιτούμενο χρόνο για συνταξιοδότηση και αποχωρεί [αν αποχωρεί] από την ενεργό δράση;

Μήπως, λοιπόν, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο πώς θα μειώσουμε εφεξής τους συνταξιούχους, αντί να τους αυξάνουμε μειώνοντας  μοιραίως τις συντάξεις, ώστε να πάρουν όλοι από λίγο;
Μήπως; Λέω εγώ τώρα!

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι άσχετη με το θέμα, αλλά δείχνει πόσο κούφιοι είναι όλοι αυτοί που μας κυβερνούν διαχρονικά. Σε όλες τις φωτογραφίες, όπου απαθανατίζονται υπουργοί επισκεπτόμενοι εργοτάξια, οι υπουργοί φορούν εργοταξιακά κράνη. Για λόγους ασφαλείας προφανώς, αλλά και για να δίνουν το καλό παράδειγμα. Όχι για λόγους... επικοινωνιακούς.  Το περίεργο, όμως, είναι ότι αρκετοί άλλοι δίπλα τους [=παρατρεχάμενοι] δεν φορούν κράνη. Αυτοί δεν κινδυνεύουν;