Rib and Sea
Και όμως, οι ευνούχοι αυνανίζονται!
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Επιτομή της αβελτηρίας και του ωχαδερφισμού του δημοσίου υπαλλήλου, η οποία φθάνει μερικές φορές, ίσως δε και να ξεπερνάει, τα όρια του σαδισμού, αποτελεί, φρονώ, το γνωστό απόσπασμα ταινίας [;] ή σκετσάκι [;] του Χάρρυ Κλυνν : https://www.youtube.com/watch?v=5aEHGtSpIQY
Κάθε επαφή του πολίτη με το Δημόσιο είναι 99% τραυματική. Τα Μνημόνια δεν στάθηκαν ικανά να μεταρρυθμίσουν αυτή τη χαβούζα που αποκαλείται «Δημόσιο». Ο δημόσιος υπάλληλος, γαλουχημένος στα κυκλώματα του πελατειακού κράτους και της έλλειψης οργάνωσης που το συντηρεί, εξακολουθεί να πιστεύει ότι οφείλει πίστη στον προϊστάμενο που διορίσθηκε ή προήχθη από την κυβερνώσα πωλητική συμμορία, έστω και αν καταδυναστεύει τον πολίτη που μοχθεί για να του πληρώσει τον μισθό του. Ούτε το δαχτυλάκι του δεν κουνάει, για να διορθώσει το ελάχιστο από τα κακώς κείμενα. Έστω να προτείνει κάτι εις βελτίωση, ώστε να έχει η συνείδησή του το άλλοθι «έκανα ό,τι μπορούσα με τις μικρές δυνάμεις μου». Οι ελάχιστες εξαιρέσεις υπογραμμίζουν τον κανόνα. Στην ημερήσια διάταξη η ευθυνοφοβία, ο τρόμος, μήπως δυσαρεστηθεί το κώμα, το βαθειά ριζωμένο DNA του «εγώ θα φτιάξω την κοινωνία;» ή «άσε μη χαλάσω την πιάτσα».
Αλλά και η κακώς εννοούμενη «αλληλεγγύη» προς τον κακό ή επίορκο συνάδελφο. [ΣΗΜ: προ ημερών πήγα στη ΔΟΥ Χολαργού ώρα 08:10. Περί την 08:30 αφίχθη κυρία τις, η οποία ανέσυρε από τη θήκη του γνωστού επιτοίχιου πίνακα την κάρτα προσέλευσής της, την περιεργάσθηκε και την ξαναέβαλε στη θέση της χωρίς να τη «χτυπήσει». Ήλεγξε, δηλαδή, αν ο συνάδελφός της ο επιφορτισμένος με το «χτύπημα» της κάρτας της είχε επιτελέσει το καθήκον του «χτυπώντας» την κάρτα την ώρα που έπρεπε να προσέλθει η κυρία].
Τα γράφω τούτα εξ αφορμής συμβεβηκότος/καταγγελίας, το οποίο άκουσα στο ραδιόφωνο. Μήτηρ τις ονόματι Αικατερίνη Καλογεροπούλου διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία, την οποία θεώρησα σκόπιμο να αποτυπώσω στο χαρτί, ώστε να απαθανατισθεί ως λαμπρό παράδειγμα αδιαφορίας για τον πλησίον, ως ηλίθια αντίληψη δασκάλου, ως ολιγοφρενής αντιμετώπιση ενός προβλήματος από Πρόεδρο Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, ως σύνηθες σύμπτωμα της καθεστηκυίας δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας.
Μαθητής τις, λοιπόν, του Δημοτικού διεγνώσθη με διαβήτη. Η θεραπεία είναι γνωστή: ενέσιμη ινσουλίνη σε καθημερινή βάση εφ’ όρου ζωής. Οι γιατροί του νοσοκομείου Παίδων εκπαίδευσαν τους γονείς τού νεανία, αλλά και τον ίδιο, στη χρήση της σύριγγος κ.λπ. Τί θα γινόταν, όμως, στη διάρκεια των σχολικών μαθημάτων; Πώς θα αντιμετωπιζόταν η κατάσταση, αν ο νεαρός είχε ανάγκη ινσουλίνης στη διάρκεια της παραμονής του στο σχολείο; Οι γιατροί εξήγησαν στους γονείς και εκείνοι με τη σειρά τους στη Διευθύντρια του σχολείου, παρουσία της Προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου [αλήθεια, η παρουσία της τελευταίας γιατί ήταν αναγκαία;], ότι:
1. Πρέπει να υπάρχει μια σύριγγα με ινσουλίνη στο ψυγείο του σχολείου.
2. Αν ο νεαρός αντιλαμβανόταν την ανάγκη να λάβει ινσουλίνη, θα έκανε την ένεση μόνος του. Αν, όμως, τύχαινε να χάσει τις αισθήσεις του; Τότε έπρεπε κάποιος συμμαθητής ή δάσκαλος να κάνει την ένεση.
Αυτά τα απλά πράγματα αντιμετωπίσθηκαν ως εξής από τη Διευθύντρια παρουσία της Προέδρου κ.λπ.
1. Δεν γίνεται να φιλοξενείται η σύριγγα με την ινσουλίνη στο ψυγείο, διότι υπάρχει κίνδυνος να πάρει την ένεση ένα άλλο παιδάκι, να τρυπηθεί και να γίνει μεγάλο κακό.
2. Δεν γίνεται να εκπαιδευθεί ένα άλλο παιδάκι στη χρήση της σύριγγος, ώστε να κάνει εκείνο την ένεση, διότι κάτι τέτοιο θα του δημιουργούσε μεγάλο ψυχολογικό τραύμα.
Οι γονείς του μικρού διαβητόπληκτου τα πήραν στο κρανίο και ζήτησαν γραπτή επί του θέματος τοποθέτηση της Διευθύντριας, η οποία τοποθετήθηκε εγγράφως ως εξής:
«Ποτέ δεν μας φέρατε τη σύριγγα με την ινσουλίνη».
Και μετά με προτρέπει ευγενικά ο αναγνώστης/σχολιαστής Zeno of Citium να πάψω να χρησιμοποιώ το ψευδώνυμο «Ασταδιάλας» ως λίαν βλάσφημο. Λυπούμαι, αλλά δεν με αφήνουν οι υπέρτερες δυνάμεις της ηλίθιας πραγματικότητας.
Σώτος Ασταδιάλας.
Υ.Γ. Με τούτα και με τ΄ άλλα πασχίζει ο φίλος Δ. Ρηγόπουλος να πείσει τις πωλητικές συμμορίες ότι απαιτείται αποτύπωση του Δημοσίου. http://www.kathimerini.gr/896653/opinion/epikairothta/politikh/h-apotypwsh-toy-kratoys-lydia-li8os-gia-oloys-mas