Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Ολόκληρο το καλοκαίρι του 2005 συζητούσα με τον Στεφανίδη - τον κατασκευαστή του μικρού, αλλά θαυματουργού, φουσκωτού που είχα εκείνη την εποχή - για ένα ταξίδι στην ανοικτή θάλασσα. Κοιτάζοντας τον χάρτη δεν μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο προορισμό από την Κρήτη. Εκατόν τριάντα περίπου ν. μίλια, από το Λαύριο μέχρι τα Χανιά, χωρίς ενδιάμεσο σταθμό, χωρίς έστω μια βραχονησίδα στη ρότα των 180 μοιρών. Ανάμεσα Αντίμηλο και Φαλκονέρα, οκτώ ν.μίλια απόσταση από κάθε νησί, με τις Ανάνες να διακρίνονται σε απόσταση πέντε ν.μιλίων ανατολικά. "Αντρίκιο" ταξίδι, όπως θα έλεγε ένας παλιόφιλος, ιδίως αν το επιχειρήσει κανείς με μόνη την βοήθεια ενός ναυτικού χάρτη, μιας πυξίδας και ενός διπαράλληλου.

Συζήτησα τότε την επιθυμία μας εκείνη με τον Μανώλη Ευγενιτάκη, τον εκδότη του περιοδικού "Thalassa", κι' αυτός προθυμοποιήθηκε να καλύψει τα καύσιμα των δύο σκαφών, με μόνη δική μου υποχρέωση να γράψω το ταξιδιωτικό στο περιοδικό του. Ενημέρωσα και τους φίλους μου, Σταύρο Βαμβουνάκη και Ανδρέα Φουράκη, που θα μας περίμεναν στα Χανιά, και ένα πρωϊνό του Οκτώβρη ρίξαμε τα "μικρά" στη θάλασσα, στο Περιγιάλι του Λαυρίου. Μόνος μου εγώ στο δικό μου 3,80 (στα χαρτιά, γιατί το πραγματικό του μήκος δεν υπερέβαινε τα 3,63), στο άλλο ο Στέφανος και η Ντανιέλα.

Η κατανάλωση δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, αλλά για να μην ψαχνόμαστε και για να ζυγίσουμε σωστά και τα βάρη στα φουσκωτά, πήραμε ένα σαραντάρι δοχείο με μακρύ σωλήνα παροχής, που το στριμώξαμε μπροστά, μεταξύ της κονσόλας και του πλωριού αεροθαλάμου. Απαραίτητο δικό μου "εξάρτημα" ο πλαστικοποιημένος χάρτης του ταξιδιού, με προσημειωμένες επάνω του τις πορείες και τις αποστάσεις. Αν και ο καιρός ήταν ήπιος, φορέσαμε, καλού κακού, νιτσεράδες και γαλότσες, ενώ στις λιτές αποσκευές μας συμπεριλάβαμε και τα κράνη. "Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε", είπα του Στέφανου. Όσο πάντως και αν αυτό ακούγεται υπερβολικό, στο μοναδικό φουσκωτό που ποτέ δεν χρειάστηκε να φορέσω νιτσεράδα και κράνος ήταν το 3,80 του Στεφανίδη,  με εξαίρεση βέβαια τον βροχερό καιρό, τότε που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τον αδιάβροχο ρουχισμό. Δεν μπορώ πάντως, ακόμη, να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους συνέβαινε αυτό.

Ανοιχτήκαμε στο πέλαγος και, όσο "κατεβαίναμε", τόσο γαλήνευε η θάλασσα. Δυόμιση περίπου ώρες αργότερα σταματήσαμε μεσοπέλαγα για να αλλάξουμε ρεζερβουάρ και να τσιμπήσουμε τα σάντουϊτς που είχαμε πάρει μαζί μας. Μαγική εικόνα αρόδο, ανάμεσα Αντίμηλο, Ανάνες και Φαλκονέρα, με τα σκαφάκια και τις νιτσεράδες να καθρεφτίζονται στο γαλάζιο της θάλασσας. Δύσκολο να συναντήσει κανείς τέτοια σκατομπουνάτσα στη μέση του Αιγαίου.

Καθώς, γύρω στις 12 το μεσημέρι, ο μεγάλος ορεινός όγκος της Κρήτης άρχισε να διακρίνεται στον ορίζοντα, διαπιστώσαμε ότι είχαμε ένα μικρό ξεπεσμό τριών περίπου ν. μιλίων προς ανατολάς. Μετά την διόρθωση της πορείας, με ένα δυτικό "σπαστήρι" να ταλαιπωρεί για μία περίπου ώρα την πλώρη και τους γερασμένους σπονδύλους μας, τρυπώσαμε γύρω στις 2 το απόγευμα στο παλιό λιμάνι των Χανίων. Ο Φουράκης, ο Βαμβουνάκης και, λίγο αργότερα, ο Σταυρουλάκης, ήταν εκεί και μας περίμεναν για να τους πούμε τις εντυπώσεις του ταξιδιού και να μας κάνει, κατά πώς συνηθίζουν πάντα οι κρητικοί, το τραπέζι ο Φουράκης. "Ξεκινήσατε το Minoan Trophy με χρόνο 7 ώρες και 10 λεπτά", είπε κάποια στιγμή ο Φουράκης, που είχε κρατήσει τον χρόνο του απόπλου μας απ' το Λαύριο και τον χρόνο του κατάπλου μας στα Χανιά. "Δεν βαριέσαι ρε Ανδρέα" του απάντησα, "ποιος νοιάζεται τώρα γι' αυτά; Αφού, ούτως ή άλλως, δεν πρόκειται να διεκδικήσει άλλος αυτό το έπαθλο. Από την αρχή άλλωστε το σνόμπαραν"...

Μείναμε εκείνο το βράδυ στα Χανιά και ρουφήξαμε λαίμαργα τον εκπληκτικό αέρα και την κουλτούρα της μοναδικής αυτής πόλης, έχοντας την συντροφιά των κρητικών φίλων μας. Το άλλο πρωί ο Βαμβουνάκης εξέφρασε την επιθυμία να μας συνοδεύσει για λίγο με το "Απάτσι" του, καθώς θα βγαίναμε στο πέλαγος. Δεν έχασα την ευκαιρία να του ζητήσω να μας βιντεοσκοπήσει. Καιρός ήταν να φανεί ότι ήμουν κι' εγώ εκεί!

Με τον Αίολο να κάνει τα στραβά μάτια, και εκείνη την ημέρα, φθάσαμε γρήγορα στο Κλέφτικο της Μήλου, με τον Στεφανίδη να οργιάζει παριστάνοντας την... Κέϊτ Γουίνσλετ του "Τιτανικού", όρθιος και με τα χέρια του ανοιχτά να εκφράζει μ' αυτόν τον τρόπο την χαρά του γι' αυτό που ζούσε! Περιπλανηθήκαμε για λίγο στο Κλέφτικο και στη σπηλιά της Συκιάς και, αφού περάσαμε αργά μπροστά από το γραφικό Κλήμα, καταπλεύσαμε στον Αδάμαντα όπου συμπληρώσαμε το δοχείο της βενζίνης και διανυκτερεύσαμε.

Το πρωί της Κυριακής σαλπάραμε πια για το τελευταίο τμήμα του ταξιδιού μας. Ο πουνεντομαίστρος, όσο "ανεβαίναμε" προς τις Καβοκολώνες, τόσο θύμωνε. Τα τελευταία 30 μίλια μας φάνηκαν περισσότερα από τα 230 που είχαμε καλύψει συνολικά, μέχρι εκείνη την στιγμή, από το πρωί της Παρασκευής! Και μ' εκείνο τον καιρό, ωστόσο, τα "μικρά" στάθηκαν στο ύψος τους, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να φορέσουμε κράνη και με τις νιτσεράδες μας να μένουν στεγνές!

Λίγο πριν φθάσουμε στο Περιγιάλι, ο Στεφανίδης συναρμολόγησε τον... ιστό του windsurf. "Ευκαιρία να δοκιμάσουμε την εφεδρική μηχανή πρόωσης", είπε ο Στεφανίδης γελώντας, και σήκωσε πανιά. Να σημειώσω εδώ ότι είχα λεμβολογήσει εκείνο το σκάφος μου και είχα πάρει άδεια πλόων χωρίς τοπικό περιορισμό, κάνοντας χρήση της ειδικής παραγράφου στον Γενικό Κανονισμό Λιμένα που προβλέπει την χρήση ιστίου ως εφεδρικού μέσου πρόωσης των ταχυπλόων, όταν αυτά δεν διαθέτουν εφεδρικό κινητήρα.

Η κατανάλωση της 30άρας Suzuki στο σκάφος του Στεφανίδη, στην απόσταση Περιγιάλι - Χανιά (135 ν.μίλια, μαζί με την μικρή παράκαμψη), ανήλθε στα 75 λίτρα αμόλυβδης βενζίνης, ενώ η κατανάλωση της 25άρας Tohatsu, του δικού μου σκάφους, στα 60 λίτρα. "Εγχείρημα" ονόμασε το ταξίδι μας εκείνο κάποιο περιοδικό, "κατόρθωμα" ένα άλλο. Για μας δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα ακόμη ταξίδι στην απέραντη αγκαλιά Της, όπως και εκείνο που ακολούθησε τον Μάϊο του 2006 στην Κάσο. Συγχρόνως θελήσαμε να καταδείξουμε τις μεγάλες δυνατότητες που έχουν, ακόμη και τα μικρά, φουσκωτά σκάφη αλλά, συγχρόνως, να απομυθοποιήσουμε την χωρίς νόημα τρελή κούρσα για όλο και μεγαλύτερα σκάφη, όλο και μεγαλύτερους κινητήρες. Τάση βέβαια που εξανεμίστηκε τα τελευταία τρία χρόνια με την επέλαση των τροϊκανών και του ΔοΝηΤή...

Δυστυχώς το YouTube διέγραψε το βίντεο που είχα ανεβάσει με το αιτιολογικό ότι είχα χρησιμοποιήσει μουσική με ξένα πνευματικά δικαιώματα. Το αναρτώ και πάλι με ελεύθερα μουσικά κομμάτια αυτή τη φορά.