Rib and Sea

Κείμενο και φωτογραφίες : Αρχιμήδης Τουσμάνωφ.

Ήταν χαράματα Σαββάτου όταν ακούστηκε το πιο χαρούμενο ξυπνητήρι της χρονιάς. Το εγερτήριο των καλοκαιρινών διακοπών! Ένα ταξίδι που προγραμματιζόταν όλο τον χειμώνα, όλες αυτές τις βαρετές ώρες που έβλεπα το φουσκωτό να κοιμάται σκεπασμένο στον κήπο, όλες αυτές τις ώρες που δεν έμπαινε πελάτης στο φαρμακείο, όπου δουλεύω, σκυμμένος πότε πάνω από χάρτες, χαζεύοντας λιμανάκια, είτε μετρώντας μίλια στο ναυτικό χάρτη που έχω περάσει στο κινητό μου.

Ώρα 5.30, λοιπόν, σηκώθηκα, ξύπνησα την καπετάνισσα, φτιάξαμε καφεδάκια και κατευθυνθήκαμε προς το γραφικό λιμανάκι των Αραχωβίτικων. Εκει μας περίμενε το φορτωμένο, από την προηγούμενη μέρα, φουσκωτάκι μας. Τα τεσσεράμησι μετράκια του ηταν παραγεμισμένα με όλα τα απαραίτητα εφόδια, μπιτόνια γεμάτα καύσιμο, σακ βουαγιάζ, σκηνές, στρώματα, εξοπλισμός για ψαροτούφεκο, καλάμια και όλα τα εξαρτήματα που υπήρχαν στη βάρκα και υπήρχε πιθανότητα να χαλάσουν.

Αφού επιβιβαστήκαμε, φορέσαμε τα φουτεράκια μας, τα σωσίβια, ζεστάναμε το 60άρι δίχρονο μοτεράκι, φόρεσα το quick stop και ξεκινησαμε. Πρώτος στόχος η Οξειά, που θα σήμαινε την έξοδο από τον Πατραϊκο και την αρχή του μαγευτικού Ιονίου! Ο καιρός ήταν 3-4 μέχρι να βγούμε από τον Πατραϊκο και στη συνέχεια ηρέμησε τελείως.

Το πρώτο ευχάριστο ξάφνιασμα ήταν έξω απ' το Μεσολόγγι, όπου φτάσαμε μια ώρα αργότερα. Η λιμνοθάλασσα ήταν τόσο ρηχή, που απ' τον φόβο μου τράβηξα το quick stop! Η επόμενη στάση έγινε στην Οξειά, ένα νησάκι στο νοτιοδυτικό άκρο της Στερεάς Ελλάδας, το οποίο φιλοξενεί ψαράδες και ιχθυοτροφεία και είναι απάγγειο λιμανάκι για ταξιδιώτες που έρχονται απο μακρυά και κατευθύνονται προς Ιόνιο ή προς Κόρινθο.

Το ξερό τοπίο της Οξειάς μας φιλοξένησε για το τεταρτάκι που απαιτούσε ο ανεφοδιασμός, μιας και το 25λιτρο μπιτονάκι είχε αρχίσει να αδειάζει και μια δροσιστική βουτιά στη θάλασσα μιας και είχε πλέον ξημερώσει για τα καλά. Συνεχίσαμε την πορεία μας στο άγονο τοπίο των Εχινάδων και των Δραγωνέρων και μπροστά μας φάνηκε ο Καστός. Αράξαμε στο πολύχρωμο λιμανάκι και κάτσαμε στο καφενεδάκι παρέα με τους ντόπιους.

Επόμενος στόχος μας ο μαγευτικός Κάλαμος. Τον προσπεράσαμε, περάσαμε το Μεγανήσι και τον Σκορπιό και φτάσαμε στη Λευκάδα. Προορισμός μας ήταν το camping Santa Mavra. Μου έκανε εντύπωση η ομορφιά του κόλπου και το ότι ο ιδιοκτήτης του camping, Δημήτρης Σκλαβενίτης, είχε φτιάξει πολλά καλά ρεμέτζα για σκάφη, μπροστά στο παραθαλάσσιο camping, καθως και γλίστρα! Δυστυχώς ή ευτυχώς το υπέροχο τοπιο χαίρονταν μόνο Ιταλοί! Ένοιωσα σαν να ήμουν σε ξένη χώρα! Αποβιβαστήκαμε, δέσαμε και στήσαμε την σκηνή μας, φάγαμε, κοιμηθήκαμε και πήγαμε για μπάνιο μέσα στον κόλπο.

Οι μέρες περνούσαν κι' εμείς περιπλανιόμασταν στους γύρω κόλπους ψαρεύοντας, κολυμπώντας και φωτογραφίζοντας το τοπίο, που έχει κάτι το μοναδικό. Το χρώμα του βυθού σε συνδυασμό με το κατάφυτο νησί είναι ένας μοναδικός Ιόνιος συνδυασμός . Αξιομνημόνευτες είναι οι βουτιές στην ξέρα στο Μεγανησι και όλη η δυτική του πλευρά, όπως και στο Βαθύ το όμορφο ιταλικό εστιατόριο. Μια πολύ όμορφη βόλτα ηταν και ηαυτή που κάναμε στον μαγευτικό Σκορπιό, σύμβολο πολυτέλειας αλλά και ματαιοδοξίας.

Λίγες ημέρες μετά την αφιξή μας στο νησί κατεύθασε παρέα από Αθήνα κάνοντας το πλήρωμα στο βαρκάκι μας πενταμελές. Με ορμητήριο τον κόλπο Σάντα Μαύρα αποφασίσαμε να κάνουμε αυθημερόν τον περίπλου της Λευκάδας και να απολαύσουμε τις καταγάλανες δυτικές ακτές της από το Πορτο Κατσίκι ως τον Άϊ Γιάννη. Αξέχαστη εμπειρία, λίγο πριν τον Άϊ Γιάννη, όταν αποπειράθηκα να βγάλω το φουσκωτό στην έρημη παραλία με γκάζια, με την παρότρυνση και των φιλων. Μέγα λάθος! Μόλις το φουσκωτό ξέσυρε στην ψιλή άμμο, ένα κύμα έσκασε στην πρύμνη γεμίζοντας το μικρό φουσκωτό με νερό, βρέχοντας όλα μας τα πράγματα!

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ένα δεύτερο κύμα γύρισε στο πλάϊ το πλυμμυρισμένο σκάφος χτυπώντας το με δύναμη στην παραλία, με εμένα μέσα σε πανικό και τους αλλους τέσσερις να προσπαθούν μάταια να το γυρίσουν κόντρα στο κύμα. Ευτυχώς, πριν συμβούν τα χειρότερα, βούτηξα με την άγκυρα στα χέρια καρφώνοντας την βαθεια στον αμμώδη βυθό. Έτσι μόνο γύρισε η βάρκα και άρχισε να απομακρύνεται από την παραλία.

Η περιπέτεια συνεχίστηκε όμως για λίγο όταν προσπάθησα, πανικόβλητος, να βάλω μπροστά το μοτέρ με το φουσκωτό να είναι εντελώς νεκρό! Δεν είχα μίζα, δεν είχα τίποτα! Μερικά ακόμα δευτερόλεπτα πανικού μεσολάβησαν μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι απλά η μανέτα ήταν στο πρόσω! Όταν, επιτέλους, ακούστηκε ο ήχος της μηχανής, ηρεμήσαμε και αφήσαμε την αντλία της σεντίνας να κάνει την υπόλοιπη δουλειά Επί δώδεκα λεπτά άδειαζε νερό!

Αφού ηρεμήσαμε όλοι και γελάσαμε με το πάθημα - μάθημα που πήραμε, σαλπάραμε και βρεθήκαμε στον δίαυλο, όπου μας περίμενε το δεύτερο απρόβλεπτο της ημέρας. Δύο ιστιοπλοϊκα 13 μέτρων είχαν κολλήσει για κάποιο λόγο εκεί ακριβώς που κλείνει η γέφυρα της Λευκάδας. Την ώρα που περνούσαμε το προσωπικο της γέφυρας μας ζήτησε να βοηθήσουμε την κατάσταση. Το πλήρωμα, και στα δύο σκαφη, ήταν Ιταλοί που έτρεχαν πανικόβλητοι πάνω κάτω παρλάροντας!

Ζητήσαμε ένα σχοινί ώστε να τραβήξουμε το ένα απ' τα δύο ιστιοπλοϊκα έξω απ' τον δίαυλο βόρεια, για να αγκυροβολήσει και να επισκευάσει την βλάβη. Ο Ιταλός καπετάνιος όμως είχε άλλα σχέδια. Όταν, μετά από πολύ γκάζι, ξεκινήσαμε να τραβάμε και να μετακινούμε το μεγάλο ιστιοπλοϊκο, ο καπετάνιος του άναψε μηχανή, έκοψε πηδάλιο και επιχείρησε να κάνει αναστροφή μέσα στον δίαυλο κάνοντας το φουσκωτό να κυνδυνεύει να σπάσει στα δυο! Αφού προσπαθήσαμε, φωνάζοντας, να συνεννοηθούμε, μάταια ασφαλώς, λύσαμε το σχοινί και παρακολουθήσαμε το ιστιοπλοϊκο να πέφτει με την πλώρα του πάνω σε ενα αραγμένο καίκι! Πεθάναμε στα γέλια, καθως ακούσαμε τον "εξάψαλμο" με τον οποίο στόλισε ο ψαράς τους Ιταλούς wannabe ναύτες!

Δεν άργησαν φυσικά να καταφθάσουν οι άνδρες του λιμεναρχείου. Δώσαμε κατάθεση και φύγαμε για μια βόλτα με πολλή κουβέντα στη χώρα της Λευκάδας. Στη συνέχεια περάσαμε από τον δίαυλο, περνώντας από το Νυδρι και το νησί του Βαλαωρίτη, και επιστρέψαμε τελικά στον προορισμό μας. Τι απίστευτη μέρα κι' εκείνη...

Καλός ο καιρός το άλλο πρωί, με τα διάφορα sites για καιρό να δείχνουν ότι θα συνεχίσει στοίδιο μοτίβο.Αποφασίσαμε έτσι να πάμε στο Φισκαρδο. Η διαδρομή ήταν εύκολη. Παραπλεύσαμε τη βόρεια πλευρά της Ιθάκης. Άγρια ομορφιά! Μισή ώρα αργότερα τρυπώσαμε στο γραφικό Φισκάρδο. Το λιμανάκι έσφυζε από τουρίστες και σκάφη. Με λίγη τύχη δέσαμε, αποβιβαστήκαμε και γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά. Καθισαμε τελικώς σε μια ταβέρνα, φάγαμε και πήγαμε για μπάνιο, αφού νοιώθαμε πως η θάλασσα μας καλούσε.

Το απόγευμα μας βρήκε να καθαρίζουμε τα ψάρια που κτυπήσαμε με το ψαροτούφεκο. Βλέποντας ότι ο ουρανός άρχισε να καλύπτεται με σύννεφα, αποφασίσαμε να λύσουμε κάβους, αφού προηγουμένως πήραμε μια πρόγνωση για τον καιρό. Τριάρι δυτικός ήταν η πρόβλεψη. Τι σήμαινε αυτό και πόσο λάθος ήταν η πρόβλεψη το καταλάβαμε περνώντας την Ιθάκη. Τα κύματα ήταν τόσο κοφτά και μεγάλα ώστε χανόταν η οπτική επαφή μας με την Κεφαλονιά! Δεμένοι όλοι πάνω στο σκάφος με σωσίβια παλεύαμε με τα κύματα έχοντας στο μυαλό την πιθανότητα μηχανικης βλαβης. Το ενδεχόμενο αυτό με έκανε να ανησυχώ ακόμα περισσότερο.

Μπροστά μας, αφήνοντας τον Αϊ Γιάννη της Ιθάκης, ήταν η βραχονησιδα Αρκούδι. Εκει ηταν και το τέλος της περιπέτειας αφού, αυτομάτως, ο καιρός έσπασε και περιορίστηκε σε ενα υπέροχο δυτικό τριαράκι! Φτάνοντας πίσω στο κάμπινγκ ένοιωσα πως ήθελα να φιλήσω το Μερκουράκι που, για ακόμα μια φορά, με έβγαλε ασπροπρόσωπο...

Πέρασαν λίγες ακόμα ημέρες ξεγνοιασιάς στο νησί και στα πέριξ, μέχρι που έφθασε η ώρα του γυρισμού. Το σχέδιο ήταν απλό. Διανυκτέρευση εν πλω στον Κάλαμο και εγερτήριο με το πρώτο φως για την επιστροφή στην Πάτρα. Οι φίλοι είχαν φύγει απο την προηγούμενη ημέρα και το πλήρωμα ήταν πάλι το αρχικό. Η διανυκτέρευση στον Κάλαμο όμως έκρυβε ακόμα μια περιπέτεια...

Αφού φτάσαμε στο νησί, με κακοκαιρία και με πολύ χτύπημα, είδα τη μηχανή να βγάζει καπνό! Αμέσως σκέφτηκα ότι το καύσιμο καίει λαδι. Κάτι που μου είχε πει ο David Πεσσάχ, από τη Νέα Μάκρη για όσους τον ξέρουν. Έλα όμως που ανεφοδιασμός δεν υπήρχε στο νησι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε και την ατυχία να σκαλώσει η άγκυρα μέσα στο λιμάνι νυχτιάτικα! Εκεί. ως από μηχανής θεός, εμφανίστηκε ο κ. Γιώργος, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας που βρίσκεται στο λιμανάκι του Καλάμου. Αφού μας βοήθησε με την βάρκα του, ξεσκαλώνοντας με κάποιο μαγικό τρόπο την άγκυρα, μας φίλεψε με 30 λίτρα βενζίνης και, αφού δεν δεχόταν χρήματα, τον έπεισα να δεχτεί ένα καλό χταπόδι που είχα βγάλει εκείνο το απόγευμα. Χαρούμενοι και συνεπαρμένοι από τις τόσες εμπειρίες, ξαπλώσαμε στην πλώρη και κοιμηθηκαμε...

Το πρωί μας βρήκε να ετοιμαζόμαστε μηχανικά, χωρίς πολλά κέφια και κουβέντες, και να βρισκόμαστε στην Πάτρα από όπου ξεκινήσαμε. Οι εμπειρίες πολλές, από αυτό το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι, τα συπεράσματα ακόμα περισσότερα. Μπορείς να πας παντουύ και με μικρό φουσκωτό, αν είσαι αποφασισμένος να ταλαιπωρηθεις! Πρέπει μόνο να έχεις καλή παρέα και διάθεση, να διπλοτσεκάρεις πάντα τον καιρό, μα πάνω απ' όλα να μην πανικοβάλεσαι. Το φουσκωτό και η θάλασσα ειναι δεμένα με το δόγμα της εμπειρίας. Χωρίς βιώματα η θάλασσα δεν μαθαίνεται αλλά ούτε και απολαμβάνεται.

Σχόλιο του "Rib and Sea".

O Αρχιμήδης Τουσμάνωφ είναι ένας από τους αναγνώστες του "Rib and Sea". Έχει και παλαιότερα επικοινωνήσει με το περιοδικό, ζητώντας πληροφορίες για το ξεχειμώνιασμα του κινητήρα και προτείνοντας, συγχρόνως, να συντάξει άρθρο σχετικό με το φαρμακείο του σκάφους, αφού είναι ο ίδιος φαρμακοποιός. Τον ευχαρίστησα και του απάντησα ότι τέτοιο άρθρο έχει ήδη αναρτηθεί στο περιοδικό : http://www.ribandsea.com/shiping/22-2009-02-02-10-03-50.html

Αυτή τη φορά μου έστειλε τις εμπειρίες από το πρώτο του "μεγάλο ταξίδι", όπως λέει ο ίδιος, και θα ήθελα να κάνω κάποια σχόλια επάνω σ' αυτά που γράφει. Είναι γεγονός ότι το πρώτο ταξίδι "ανοικτής θαλάσσης" φαντάζει πάντα στα μάτια του καινούργιου θαλασσοταξιδευτή σαν κάτι το πολύ "μεγάλο", κάτι το άπιαστο. Και έτσι είναι! Όλοι εμείς, οι θεωρούμενοι "παλιοί", κάπως έτσι ξεκινήσαμε άλλωστε. Είχαμε τις ίδιες ανασφάλειες, τους ίδιους φόβους, κάναμε τα ίδια, συχνά "αδικαιολόγητα", λάθη που έκανε και ο Αρχιμήδης.

Κάποιοι μάλιστα από μας, τους "παλιούς" και "έμπειρους", υποτίθεται, "καπεταναίους", κρύψαμε καλά τα μικρά ή μεγάλα εκείνα λάθη μας, κάτι που δεν έκανε ο Αρχιμήδης. Η ομολογία των λαθών  που έκανε, κατά την διάρκεια της περιπλάνησής του στο Ιόνιο, αφ' ενός μεν τον τιμά και δείχνει την ποιότητα του χαρακτήρα του, αφ' ετέρου χαρακτηρίζει τους θαλασσοταξιδευτές που αναγνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα και πάντα θα μαθαίνουν όσο πληθαίνουν οι εμπειρίες τους.

Ο Αρχιμήδης, σε ένα από τα πρόσφατα μηνύματά του, μου υπενθύμισε μια πρόταση που είχα κάνει την εποχή που σύχναζα στα διαδικτυακά "καφενεία". Ιδού λοιπόν τι μου έγραψε ο Αρχιμήδης : "Καπετάνιε, κανόνισε να πάμε με μικρά φουσκωτά κανένα μακρινό ταξιδάκι. Θα μαζέψει κόσμο πιστεύω". Του απαντώ, μέσω αυτής εδώ της στήλης, ότι αν κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο να γίνει την εποχή που το πρότεινα εγώ, σήμερα, την εποχή του μνημονίου και της τρόϊκας, είναι σχεδόν αδύνατο.

Αυτό που εύχομαι στον Αρχιμήδη είναι να έχει πάντοτε την διάθεση να προγραμματίζει και να πραγματοποιεί "μεγάλα" ταξίδια στην αγκαλιά Της και να ρουφάει λαίμαργα τα μαθήματα και τις συμβουλές Της. Αυτό το διαδικτυακό περιοδικό θα φιλοξενεί πάντοτε τα ταξιδιωτικά άρθρα και τις εμπειρίες του.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος