Rib and Sea

Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες : Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Για να πω την αλήθεια, όταν αποφάσισα να τα "χώσω χοντρά" για να πάρω αυτό το όχημα, πίστευα ότι η χρήση του θα ήταν καθαρά χειμωνιάτικη. Κι' αυτό γιατί όταν έχεις μάθει τα τελευταία 35 χρόνια κάθε καλοκαίρι να καβαλάς το φουσκωτό και να χάνεσαι στο Αρχιπέλαγος, σε τι μπορεί να σου φανεί χρήσιμο αυτό το τροχήλατο σπιτάκι; Έλα, όμως, που η ζωή στα φέρνει όπως αυτή γουστάρει, και κάποτε έρχεσαι μπροστά στο δίλημμα: Πού να πας και τι να  αφήσεις;

Έτσι, όσα είχα κανονίσει και με βόλευαν κάποια στιγμή άρχισαν να γίνονται δυσβάστακτα και αν σ’ αυτό φταίω κι εγώ… καλά να πάθω. Τέλος πάντων δεν θα πρέπει να παραπονιέμαι, αφού ακόμα έχω την τρελοcamperα και την χαίρομαι όπως της αξίζει αυτής αλλά και της αφεντιάς μου (διάολε, 35 χρόνια δουλειάς με ένσημα είναι αυτά). Χωρίς φουσκωτό, λοιπόν, φέτος είπα να πάρω την εθνική (τον κακό της τον καιρό για εθνική) Αθηνών-Πάτρας, και να πάω να κάνω  μερικά μπάνια στην παραλία της Καλογριάς που βρίσκεται καμιά 40ριά χιλιόμετρα μετά την Πάτρα και είναι πανέμορφη. Είχα μάθει πως εκεί είχε στήσει και ένα «καμπεροκάμπινγκ» ο φίλος ο Γιώργος Παναγούλιας και σκέφτηκα ότι καλά θα είναι να έχω  εξασφαλισμένες  τις ανέσεις της σκιάς, του νερού, του ρεύματος και, φυσικά, της ασφάλειας, αντί του πολύ μικρού αντιτίμου των 10 ευρώ τη μέρα.

Ξεκίνησα μια Τετάρτη μεσημέρι του Αυγούστου και από τις γνωστές καβάντζες, εκτός διοδίων εννοώ, έφτασα στην Κόρινθο. Από εδώ τώρα αν και ήξερα ότι ο δρόμος μέχρι την Πάτρα είναι υπό κατασκευή, δεν επέλεξα να κάνω όλη τη διαδρομή από το παλιό κομμάτι, αλλά στο Κιάτο μπήκα στην Εθνική. Ωστόσο, όσο προχωρούσα και έβλεπα τι συμβαίνει εκεί με κυρίευε αγανάκτηση και έβριζα όχι μόνον όλους όσους περνάνε αυτό το δρόμο πληρώνοντας διόδια, αλλά και όλους τους Έλληνες. Γιατί είμαστε «αδερφές» στην ψυχή, αφού δεν έχουμε ξεσηκωθεί να πάρουμε με τις πέτρες όλους αυτούς που μας ζητάνε να πληρώνουμε διόδια σ’ αυτό το δρόμο, ο οποίος όχι μόνο βρίσκεται υπό κατασκευή και είναι άκρως επικίνδυνος, αλλά τα έργα έχουν σταματήσει εδώ και δύο ή τρία χρόνια. Γιατί, λοιπόν, πληρώνουμε; Έλα ντε! Όσο το σκέφτομαι κάτι με πιάνει, αλλά… κι εγώ θα κάτσω στα αυγά μου βολεμένος, όπως όλοι, και… βαράτε με.

Μόλις έφτασα στην Καλογριά και βολεύτηκα στο «καμπεροκάμπινγκ» του Παναγούλια, κατέβηκα στην παραλία (300 μέτρα περπατητό) για μπάνιο. Η παραλία είναι θαύμα και το πρώτο εκείνο απόγευμα σχεδόν άδεια από κόσμο. Με χάλαγαν λίγο οι ομπρέλες και οι ξαπλωτούρες του ξενοδοχείου δίπλα, αλλά πήγα λίγο μακρύτερα και το ευχαριστήθηκα το μπάνιο μου. Το βράδυ, βέβαια, υπήρξε το μαρτύριο με τα απίστευτα κουνούπια της περιοχής, αλλά το ξεπέρασα κι αυτό με διάφορα γιατροσόφια.

Την άλλη μέρα το πρωί καβάλησα το ποδήλατο και πήρα το δρόμο περιμετρικά της λίμνης της Στροφιλιάς, σκαρφάλωσα στα τείχη των Δριμέων και έφτασα μέχρι την παραλία Γιαννισκάρι στην άλλη πλευρά του λόφου, η οποία αν και την έχουν κάψει (μια καταπληκτική παραλία που τα πεύκα κατέβαιναν  μέχρι τη θάλασσα) εξακολουθεί να είναι πανέμορφη, ακόμα και με τις ομπρέλες και τις ξαπλωτούρες.

Όταν γύρισα πίσω πήγα πάλι για μπάνιο στην παραλία της Καλογριάς, αλλά αυτή τη φορά "στράβωσα". Και πώς να μη "στραβώσω", όταν από εκεί που είχα μάθει να βουτάω στα κολπάκια των Κυκλάδων, απάτητα από εποχούμενους, εδώ δίπλα μου μια κυρία ούρλιαζε στα παιδιά της γιατί δεν έρχονταν να φάνε τα κεφτεδάκια τους, πιο πέρα άλλοι δύο κοπάναγαν ένα μπαλάκι με τις ρακέτες τους ουρλιάζοντας στα ρώσικα, τα μεγάφωνα από το μπαράκι δίπλα στις ομπρέλες έπαιζαν κάτι από Βανδή ή κάτι τέτοιο, ενώ κάθε τρία λεπτά στεκόταν ένας «σκούρος» μπροστά στη θέα της θάλασσας και προσπαθούσε να με πείσει να αγοράσω ένα καπέλο από αυτά που είχε χτίσει ένα ημιαυθαίρετο πάνω στο κεφάλι του ή κάτι από τα μπιχλιμπίδια στον ταβλά του.

Το άντεξα και την άλλη μέρα αυτό το σκηνικό, αλλά όχι περισσότερο. Το Σάββατο ξύπνησα πριν τις πέντε το πρωί και την κοπάνησα. Πήρα το Δρόμο προς Πύργο και στην Ολυμπία έστριψα αριστερά για τα βουνά. Πανέμορφη η διαδρομή στην ορεινή Αρκαδία, όπου μετά από τρεις ώρες έφτασα στο χωριό Βλαχοράφτη. Εδώ υπάρχει μια βάση της εταιρείας Trekking και οι οδηγοί σε ξεναγούν στα ποτάμια της περιοχής με rafting, kayak ή πεζοπορία: τον Λούσιο, τον Αλφειό και τη Νέδα (το μοναδικό ελληνικό θηλυκό ποτάμι).

Έμεινα εκεί τρεις ημέρες. Την πρώτη μέρα κατηφορίσαμε δύο ομάδες τον Λούσιο και τον Αλφειό rafting. Την άλλη μέρα (είχα ξετσουμίσει πια) έκανα την ίδια διαδρομή με monoraft. Πιο δύσκολο αλλά με ένταση και αίσθηση που δεν περιγράφεται. Την τρίτη μέρα στάθηκα πολύ τυχερός γιατί υπήρχε προγραμματισμένη κατάβαση της Νέδας από μια ομάδας αμερικανοπαίδων. Και αυτό ήταν όλα τα λεφτά.

Τέσσερις ώρες μέσα στο ποτάμι, άλλοτε περπατώντας στις κροκάλες, άλλοτε κολυμπώντας και άλλοτε σκαρφαλώνοντας, ενώ οι πιο τολμηροί περάσαμε κι ένα τούνελ, περίπου 100 μέτρων μήκους, με νυχτερίδες να φτερουγίζουν τρομαγμένες γύρω μας από την παρουσία μας. Αυτή η κατάβαση  ήταν ό,τι ομορφότερο μου έτυχε φέτος το καλοκαίρι. Τα περισσότερα λόγια περιττεύουν. Ό,τι καταλάβετε από τις φωτογραφίες και από το video που τράβηξα με τη μικρή αδιάβροχη Olympus και, αν σας κινηθεί το ενδιαφέρον, τα ποτάμια και ο Τρύφωνας με τους δύο συνεργάτες του είναι εκεί. Το τηλέφωνό τους: 6974459753