Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Πολλά χρόνια ακούγαμε για το ιδιαίτερο Πάσχα που γίνεται στη Φολέγανδρο. Με μοναδικά ήθη και έθιμα που κρατούν τρεις ημέρες και περιλαμβάνουν, μεταξύ των άλλων, περιφορά της εικόνας στα σπίτια, στα μαγαζιά και στα καίκια του νησιού. Με τον κόσμο, που συνοδεύει την πομπή, να βρίσκει ανοικτές πόρτες, να μπαίνει στα σπίτια και να γεύεται τις τοπικές νοστιμιές που προσφέρουν οι οικοδεσπότες.

Και ενώ δεν είχαμε την ευκαιρία να πάμε Πάσχα στο όμορφο αυτό νησί τα προηγούμενα χρόνια, σκεφτήκαμε να πάμε εφέτος, μεσούντος του κορωναϊού! Και έγινε αυτό που φοβόμασταν. Δεν έγινε τίποτε! Τα πάντα κλειστά, με εξαίρεση τα καταστήματα με είδη διατροφής και τον μοναδικό φούρνο στην Άνω Μεριά. Οι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού Φολεγανδριανοί που κυκλοφορούσαν στους δρόμους φορούσαν τρομοκρατημένοι τις μάσκες τους, και ο καιρός, τις πρώτες τουλάχιστον ημέρες της Μεγαλοβδομάδας, ήταν μουντός, με δυνατό αέρα και λασποβροχή.

Ακόμη και ο ναός της Παναγίας, στο ύψωμα πάνω απ' τη Χώρα, αποτύπωνε τη γενική μελαγχολία και κατήφεια. Άβαφος, με το καμπαναριό του καλυμμένο απ' τις σκαλωσιές που έχουν στηθεί για την αναστήλωσή του και τους τοίχους του βαμμένους στο χρώμα της λασποβροχής.

Η Χώρα πάντως, ακόμη και έτσι, παραμένει υπέροχη. Τα σοκάκια στο κάστρο δεν θέλεις να σταματήσεις να τα περπατάς. Το ίδιο και τα σοκάκια του οικισμού. Αν μη τι άλλο απολαύσαμε αυτή τη μοναδική γαλήνη και ησυχία που επέβαλλε, θα έλεγε κανείς, αυτός ο καταραμένος ιός που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα από τις αρχές του 2020.

Είχα πάντως την ευκαιρία να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους αυτή τη φορά. Με πρώτο τον Γιώργο Καφούρο, που έχει εδώ και μερικά χρόνια το ένα του πόδι στον Πειραιά και το άλλο στη Χώρα της Φολεγάνδρου όπου εμπορεύεται είδη ρουχισμού. Με γνώρισε καθώς περπατούσαμε στην κεντρική πλατεία της Χώρας. Είναι φανατικός συνδρομητής μου άλλωστε, όπως ομολόγησε. Μου συνέστησε να βρω τον μελισσοκόμο Γιάννη Λύδη και τον Γιώργη τον Καρυστιανό ή Ψύλλο, που τυροκομεί ακόμη με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Και οι δυο τους ήταν υπέροχοι.

Και αφού δεν μπορούσαμε να απαθανατίσουμε τα ήθη και τα έθιμα της εποχής, περπατήσαμε μέχρι τον φάρο της Ασπροπούντας

και την εκπληκτική παραλία στο Κάτεργο, όπου έκανα το πρώτο μου μπάνιο.

Περάσαμε επίσης απ' το  μαγαζάκι της κυρίας Ειρήνης, στην Άνω Μεριά, η οποία μας έφτιαξε ματσάτα με κεφτεδάκια και Πασχαλινές πίτες Φολεγάνδρου. Παλιά γνώριμη η κυρία Ειρήνη, από το 2002, όταν τη γνωρίσαμε για πρώτη φορά σε ένα ταξίδι με το φουσκωτό σκάφος που είχαμε τότε. Μείναμε έκπληκτοι, βλέποντας την πεντάχρονη τότε εγγονή της Ειρήνη, να είναι σήμερα μια πανύψηλη όμορφη κοπέλα 24 ετών! Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που καταλαβαίνω ότι... γέρασα!

Συζητήσαμε με τον μοναδικό λιθοξόο που έχει μείνει πια στη Φολέγανδρο, τον Γιάννη Μαρινάκη, ενώ η σύζυγος τού κυρ Γιώργη, η κυρία Μαρία Καρυστιανού, προθυμοποιήθηκε να μας φτιάξει μελόπιτα. Ένα είδος Πασχαλινού γλυκού με μυζήθρα, μέλι, αυγά και κανέλλα, που μοιάζει πολύ με τα μελιτίνια της Σαντορίνης. Η διαφορά τους είναι στο ότι οι Σαντορινιοί προσθέτουν μαστίχα στα μελιτίνια και τα κάνουν μικρά και τσιμπητά : https://www.youtube.com/watch?v=413r7aS1he8

Ο Γιάννης Λύδης, εκτός από πολύ καλός μελισσοκόμος, είναι και δεινός ψαροντουφεκάς. Μας έφερε λοιπόν μια μέρα δυο σαργούς κι' έναν βαρβάτο σκάρο, που τα τιμήσαμε δεόντως στο αυτοκινούμενο πίνοντας ένα ποτήρι κρασί στην υγειά του. Κατά τα άλλα ψήσαμε το κοντοσούβλι μας στην παραλία Λιβάδι, ολομόναχοι σε έναν ονειρικό τόπο με καλοκαιρινό καιρό, και κάναμε την πρώτη μας βουτιά στη θάλασσα. Είναι αυτές οι στιγμές που δεν σβήνουν ποτέ απ' το μυαλό.

Φεύγοντας απ'τη Φολέγανδρο δώσαμε την υπόσχεση στον εαυτό μας, αν είμαστε καλά και μας έχει αφήσει χρόνους ο... κωλοϊός, να επιστρέψουμε του χρόνου το Πάσχα και αν όλα πάνε κατ' ευχήν, να πλεύσουμε ως εδώ με το φουσκωτό σκάφος που θα επιχειρήσω να κάνω τον γύρο της Ευρώπης το καλοκαίρι του 2022.

Ευχαριστούμε την εταιρεία "ΖΑΝΤΕ FERRIES" και το πλήρωμα του "ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ"