Rib and Sea

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος. 

Αφήσαμε γοητευμένοι την Όλυμπο και πήραμε τον κατσικόδρομο προς τα Σπόα. Δεν προλάβαμε ωστόσο να διανύσουμε περισσότερα από τέσσερα χιλιόμετρα όταν η ένδειξη στο όργανο της θερμοκρασίας κτύπησε κόκκινο και οι στροφές του κινητήρα έπεσαν κατακόρυφα! Άφησα για λίγο τον κινητήρα να δουλέψει στο ρελαντί και έσκυψα κάτω απ' το σασί. Οι τελευταίες σταγόνες νερού άφηναν ήδη την τελευταία τους πνοή στην άκρη του δρόμου! Άντε τώρα σ' αυτή την ερημιά να σου τρυπήσει το ψυγείο, σκέφτηκα έντρομος. Για ένα πράγμα μόνο μετάνοιωνα : που δεν μου άρεσε να μασάω τσίχλα! Δεν είχαμε άλλη εναλλακτική λύση παρά να γεμίσουμε το άδειο κύκλωμα του νερού και να επιχειρήσουμε να προχωρήσουμε μέχρι να βγούμε σε "πολιτισμένο" μέρος. Ευτυχώς η δεξαμενή του τροχόσπιτου ήταν γεμάτη...

Μ' αυτόν τον τρόπο, και αφού σταματήσαμε άλλες δύο φορές για να φουλάρουμε το άδειο ψυγείο, φθάσαμε στη διασταύρωση προς Πηγάδια και Μεσοχώρι. Ήλπιζα ότι στα Πηγάδια θα είχαμε πλήρη τεχνική υποστήριξη. Απείχαν όμως είκοσι δύο χιλιόμετρα από κει, ενώ το Μεσοχώρι μόνο επτά. Η καπετάνισσα, πιο πρακτική, σαν γυναίκα, με παρότρυνε να πάμε στα Πηγάδια. Δεν την άκουσα. Τράβηξα δεξιά προς Μεσοχώρι. Φθάσαμε στο τελευταίο άνοιγμα πριν μπούμε στο χωριό και παρκάρισα δεξιά. Το ψυγείο συνέχισε να κλαίει...

Πήρα ανά χείρας τα δύο δεκάλιτρα δοχεία του πόσιμου νερού, που είχαν χαρίσει το πολύτιμο περιεχόμενό τους στο τρύπιο ψυγείο του κινητήρα (έτσι νόμιζα) και κατηφόρισα προς τα ενδότερα. Στο πρώτο καφενείο ρώτησα αν υπάρχει συνεργείο στο χωριό. "Θα στο φτιάξει ο Ζαχαρίας", απάντησε με σιγουριά η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Νόμισα, προς στιγμήν, ότι μου έταξε τον ουρανό με τ' άστρα ή ότι οι προδότες έβγαλαν απ' την κάλπη, κι' οι δυο μαζί, 15%!  "Έχει πάει στο Λευκό", συνέχισε η καλή νεράϊδα (έτσι μου φάνηκε η άγνωστη γυναίκα) "και σε λίγο θα είναι εδώ". Μου έδωσε το τηλέφωνο του Ζαχαρία και όση ώρα τα δύο δεκάλιτρα φουλάριζαν στη βρύση του διπλανού σπιτιού, εγώ μίλησα με τον από μηχανής θεό που άκουγε στο όνομα Ζαχαρίας. "Θα είμαι εκεί σε δέκα λεπτά. Δεν είναι τίποτε, μην ανησυχείς, θα το φτιάξουμε"...

Πράγματι, σε δέκα λεπτά σταμάτησε δίπλα μας ένα αυτοκίνητο. "Τι κάνεις ρε Σήφη εδώ;", ακούστηκε μια φωνή απ' τη θέση του συνοδηγού. Ήταν ο Γιάννης Περσελής, ένας Κασιώτης που είχε παντρευτεί Μεσοχωρίτισα και ζούσε στην Κάρπαθο. Όσο λέγαμε τα δικά μας, βγήκε απ' την θέση του οδηγού ο Ζαχαρίας. Έριξε μια ματιά και απεφάνθη : "Δεν είναι τίποτε. Έφυγε το κολλάρο από την σωλήνα του νερού"! Είναι λοιπόν κάποιες στιγμές που εκτός από αδαής νοιώθεις πως είσαι και μαλάκας. Έτσι τουλάχιστον ένοιωθα εκείνη την στιγμή.

Ο Ζαχαρίας, σε λιγότερο από ένα τέταρτο της ώρας, έβγαλε το λασκαρισμένο κολλάρο και το αντικατέστησε με ένα άλλο που έβγαλε απ' το βαλιτσάκι με τα εργαλεία του. Όσο για αμοιβή; Ούτε να ακούσει δεν ήθελε! "Στην Αμερική δουλεύω σε συνεργείο για mercedes και bmw. Είμαι σε διακοπές εδώ. Δεν κάνει τίποτε. Να είσαι καλά". Κοίταξα την καπετάνισσα, που είχε αποσβολωθεί από την τόση... τύχη μέσα στην ατυχία μας, και της είπα : "Είδες που επέμενες να πάμε στα Πηγάδια";

Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε εκείνο το βράδυ, τιμής ένεκεν, στο Μεσοχώρι και, σαν να μην έφτανε αυτό, ο Περσελής μου είπε : "Εχουμε αρραβώνα απόψε. Πάρε την γυναίκα σου και ελάτε από κει. Θα έχουν μεζέδες, θα σας αρέσει". Διστάσαμε. "Τι δουλειά έχουμε τώρα εμείς σε ξένο αρραβώνα"; είπε η καπετάνισσα. "Ντρέπομαι, δεν πάω". Με τα πολλά την έπεισα να ακολουθήσουμε τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο σπίτι όπου θα γινόταν ο αρραβώνας, για να δούμε τουλάχιστον πώς ήταν το έθιμο.

Πήγαμε και, τελικώς, μας κράτησαν σχεδόν με το ζόρι! Και να οι μεζέδες, να το ντόπιο κρασί, να τα γλυκά. Οι μαντινάδες έδιναν κι' έπαιρναν. Η συγκίνηση, το ίδιο. "Εσύ δεν είσαι ο Ιωσήφ"; με ρώτησε κάποια στιγμή ένας από τους καλεσμένους. "Σου τηλεφώνησα κάποτε, όταν είχες βγάλει εκείνο το πρώτο επαγγελματικό φουσκωτό, και μου έδωσες πρόθυμα τις πληροφορίες που ζητούσα. Δεν τα ξεχνάω αυτά. Όποτε περάσετε από το Λευκό να έρθετε να σας φιλοξενήσω στο ξενοδοχείο μου"!

Αφήσαμε το γλέντι, γιατί νοιώθαμε ήδη άσχημα που έπρεπε να βάλουμε σε σακκκούλες τα γλυκά που μας έδιναν! "Να έρθετε στο πανηγύρι του Αϊ Γιώργη αύριο", μας συνέστησε ο Περσελής καθώς μας καληνύχτιζε. Εκείνο το βράδυ πάντως δεν κλείσαμε μάτι. Νόμιζα, κάποια στιγμή, ότι είχαν μαζευτεί ένα τσούρμο νταγκλαράδες και προσπαθούσαν να τουμπάρουν το αυτοκινούμενο! Τόσο αέρα είχε! Σηκώθηκα με τα σώβρακα, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, και μετακίνησα το camper σε ένα πιο απάνεμο σημείο. Το άλλο πρωί μάθαμε ότι ξηλώθηκαν στέγες, τούμπαραν containers και κατεστράφησαν φυτείες οπωροφόρων! Ούτε κουβέντα βέβαια για το καράβι, που βολόδερνε κάπου μεταξύ Μήλου, Κιμώλου και Σαντορίνης...

Πήγαμε λοιπόν στο πανηγύρι του Άϊ Γιώργη και πολύ το χαρήκαμε. Θα το διαπιστώσετε, άλλωστε, στο βίντεο που ακολουθεί. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, εξ αιτίας της ακύρωσης του δρομολογίου του "Πρέβελης", βρήκαμε την ευκαιρία να περιπλανηθούμε για άλλες δύο ημέρες στους οικισμούς και τις παραλίες της νότιας Καρπάθου. Απέρι, Άχατα, Βωλάδα, Όθος, Μενετές, Πούντα, Φοινίκι, Αρκάσα, Αμμοπή. Δεν είχαμε, ούτως ή άλλως, τίποτε να χάσουμε, ούτε μας ενδιέφερε αν θα βρίσκαμε ξενοδοχείο ή ανοικτό εστιατόριο να ξεγελάσουμε την πείνα μας. Ας είναι καλά ο Kyros...