Rib and Sea

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος. 

Καθώς έβλεπα να κυλά γρήγορα το ποτάμι κι' αυτής της χρονιάς, ένοιωθα πως μου έλειπε ένα (τουλάχιστον) ακόμη ταξίδι. Αφ' ενός μεν για να ικανοποιήσω, για άλλη μια φορά, το ασίγαστο πάθος μου να επισκέπτομαι τις μικρές ξεχασμένες πατρίδες του Ελληνικού Αρχιπελάγους, αφ' ετέρου για να εκμεταλλευτώ, ελλείψει πια φουσκωτού σκάφους, τα δωρεάν εισιτήρια που μου παρέχουν οι ναυτιλιακές εταιρείες που προβάλλονται σ' αυτό το διαδικτυακό περιοδικό.

Καθώς έμαθα λοιπόν πως η "Blue Star Ferries" ταξίδευε μέχρι το απώτατο άκρο του ελληνικού χάρτη προς νότον και ανατολικά, αναθάρρησα και η σκέψη μου πλημμύρισε με εικόνες ανείπωτης ομορφιάς. Στο μαγευτικό Καστελλόριζο είχα άλλωστε να πάω απ' τον Μάϊο του 2004. Τότε που τα πενήντα φουσκωτά σκάφη πλημμύρισαν το φυσικό λιμάνι του και τις ψυχές μας με συγκίνηση και εθνική ανάταση. Τότε που, εκτός από την αγάπη και το ενδιαφέρον μας για τους λιγοστούς ακρίτες του Καστελλόριζου, μεταφέραμε είδη πρώτης ανάγκης για το σχολείο, το Ιατρείο και τον Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης. http://www.ribandsea.com/memo/638-2012-02-15-09-48-30.ht

Ο Γρηγόρης Οικονόμου και η παρέα των "Sea Hawks", είχαν αποφασίσει κι' αυτοί να μεταβούν με τα σκάφη τους σ' αυτή την ξεχασμένη απ' την πολιτεία γωνιά της ελληνικής γης, εκμεταλλευόμενοι τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, με τον γιατρό Κώστα Κηπουργό να έχει εκφράσει την επιθυμία να τους συνοδεύσει κι' αυτή τη φορά, με σκοπό να προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στους ακρίτες του Καστελλόριζου. Ηταν λοιπόν μια καλή ευκαιρία για να βρεθώ και πάλι μαζί τους, μετά τον Άη Στράτη.

Το υψηλό κόστος των καυσίμων, όμως, ήταν απαγορευτικό για τα δεκάμετρα φουσκωτά τους σκάφη με τους θηριώδεις κινητήρες. Δεν είναι και λίγα τα 300 μίλια που χωρίζουν το Καστελλόριζο από το Λαύριο, ούτε τα 1.200 λίτρα αμόλυβδης βενζίνης που απαιτούνται, μαζί με το ταξίδι της επιστροφής! Απευθύνθηκαν λοιπόν στην "Blue Star Ferries" και κατάφεραν, με λίγο "σπρώξιμο" και εκ μέρους μου, μια καλή έκπτωση για την μεταφορά των τριών σκαφών στη Ρόδο. Τα πληρώματα - δέκα οκτώ συνολικώς άτομα - θα μετέβαιναν αεροπορικώς στη Ρόδο όπου θα παραλάμβαναν τα σκάφη για την κάλυψη των 72 ν. μιλίων εν πλω μέχρι το Καστελλόριζο.

Εμείς επιβιβαστήκαμε στον "Διαγόρα" της "Blue Star Ferries" το απόγευμα της Πέμπτης 25 Οκτωβρίου. Και λέω "εμείς", γιατί μαζί μου επιβιβάστηκε στο πλοίο και ο Μπάμπης Κωνσταντάτος, που δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη την πρότασή μου να έρθει στο Καστελλόριζο, δεδομένου ότι η καπετάνισσά μου έπρεπε αυτή τη φορά να μείνει στην Αθήνα. Σε ένα τέτοιο ταξίδι, άλλωστε, οι ενωμένες δυνάμεις δύο ανθρώπων της θάλασσας παρέχoυν σίγουρα μια επιπλέον εγγύηση για την επιτυχή έκβαση του ταξιδιού, κυρίως όσον αφορά στην φωτογράφιση και την βιντεοσκόπηση.

Εκτός των άλλων ο Μπάμπης θα με βοηθούσε στο στήσιμο του ιπτάμενου φουσκωτού, που έσερνα πίσω απ' το αυτοκινούμενο, και θα πετούσε μαζί μου για τις ανάγκες της αεροφωτογράφισης και βιντεοσκόπησης. Εγώ, απ' τη μεριά μου, θα του παρείχα τα εισιτήρια και την διανυκτέρευση στο αυτοκινούμενο, ενώ αυτός, έχοντας προϋπηρεσία στη μαγειρική, θα αναλάμβανε το φαγητό. Τίμια συμφωνία, δηλαδή, μεταξύ φίλων.

Για την φιλοξενία μας στο πλοίο ό,τι και αν γράψω θα είναι λίγο. Τόσο ο καπετάν Ανδρέας Μαρκέτος όσο και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος δεν ήξεραν τι να κάνουν για να μας ευχαριστήσουν. Οι χώροι ενδιαίτησης εξαιρετικοί, το ίδιο και η συμπεριφορά του πλοίου στον καιρό. Όσο για το φαγητό; Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στον αρχιμάγειρο του πλοίου κ. Μιχάλη Τουρλεντό, ο οποίος, όπως έμαθα, παρείχε μέχρι πρότινος τις υπηρεσίες του σε κρουαζιερόπλοια. Αυτή, ναι, ήταν μια εύλογη εξήγηση για την ποιότητα, την ποικιλλία και τη νοστιμιά των φαγητών που παρασκευάζει. Το μακρύ ταξίδι μέχρι το Καστελόριζο μου έδωσε πάντως την ευκαιρία να συζητήσω και με τον πλοίαρχο του "Διαγόρα" κ. Ανδρέα Μαρκέτο επάνω στα προβλήματα της δουλειάς του και της μη προνομιούχου γραμμής την οποία οι πολιτικοί έχουν, για τους δικούς τους λόγους, βαφτίσει "άγονη". http://www.ribandsea.com/face/794-2012-11-01-15-27-55.html

Είκοσι δύο περίπου ώρες κράτησε το ταξίδι και καθόλου δεν μου κακοφάνηκε, σκεπτόμενος ότι τον ίδιο χρόνο χρειάζεται για να πάει κανείς στην Κάσο μέσω Κρήτης! Χρειάστηκε, μόλις αποβιβαστήκαμε στο Καστελλόριζο, να τρέξω φορτωμένος με την φωτογραφική, την βιντεοκάμερα και το βαρύ τρίποδο μέχρι το Κόκκινο Κάστρο για να τραβήξω μερικά πλάνα του "Διαγόρα", καθώς αυτός θα απέπλεε απ' το λιμάνι. Τα κατάφερα, τελικώς, και αυτή ήταν η ελάχιστη προσφορά μου για το όμορφο ταξίδι και την άψογη φιλοξενία του πληρώματος του "Διαγόρα".

Η φθινοπωρική γαλήνη στο Καστελλόριζο "διαταράσσεται" από τα ημερόπλοια που φθάνουν καθημερινά από την απέναντι ακτή της Τουρκίας, το Kas. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι κάπως έτσι συντηρείται η οικονομία του ακριτικού νησιού μετά τους μήνες του καλοκαιριού, που δεν το επισκέπτεται κάποιος πρωθυπουργός για να αναγγείλει το ξεπούλημα της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους.

Το νησί ήταν, κυριολεκτικώς, στην διάθεσή μας. Ο αντιδήμαρχος, κ. Γιώργος Αχλαδιώτης, μας υπέδειξε το σημείο όπου θα μπορούσαμε να διανυκτερεύσουμε και να πάρουμε ρεύμα και νερό για το camper. Το πιο προνομιούχο "οικόπεδο" του νησιού, οφείλω να ομολογήσω, εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα, με θέα τα παραδοσιακά αρχοντικά του οικισμού. Παράλληλα, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση διαπιστώσαμε ότι είχαμε την δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στο internet από το ασύρματο δίκτυο του Δήμου. Ήταν Παρασκευή μεσημέρι και θα μέναμε στο Καστελλόριζο μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας, όταν θα προσέγγιζε και πάλι το πλοίο για το ταξίδι της επιστροφής στον Πειραιά. Έπρεπε λοιπόν να βιαστούμε, αν θέλαμε να προλάβουμε να κάνουμε όσα είχαμε κατά νου...

Πρώτο στήθηκε το ιπτάμενο φουσκωτό, αλλά παρέμεινε πάνω στο τρέϊλερ μέχρι το πρωί του Σαββάτου που θα κατέφθανε το μικρό κονβόϋ των τριών φουσκωτών σκαφών από την Ρόδο. Το πρόγραμμα προέβλεπε να πετάξουμε με τον Μπάμπη απ' το Καστελλόριζο και να συναντήσουμε τα μέλη του "Hellenic Sea Hawks Rib Club"που θα προσέγγιζαν πρώτα τη Ρω, το νησί της αείμνηστης Δέσποινας Αχλαδιώτη. Μετά το στήσιμο του ιπτάμενου, ήρθε η ώρα της βόλτας, ένα ποτό στο μπαράκι, βραδινή φωτογράφιση και ψυχική ανάταση στο παραμυθένιο κλίμα του νησιού.

Έχω γράψει και παλαιότερα για το Καστελλόριζο και την ιστορία του και, για να μην επαναλαμβάνομαι, σας παραπέμπω στην προηγούμενη αναφορά μου στη μαγευτική αυτή γωνιά της Ελλάδας. http://www.ribandsea.com/memo/638-2012-02-15-09-48-30.html 

Το επιπλέον που είχε αυτή η επίσκεψη ήταν η διείσδυσή μας στη γαλάζια σπηλιά, οι αξέχαστες πτήσεις μας πάνω απ' το Καστελλόριζο με το ιπτάμενο φουσκωτό σκάφος μου http://www.ribandsea.com/travels/792-2012-10-30-18-40-46.html , η συζήτηση με την διευθύντρια του σχολείου κυρία Μπέττη Μούζακ http://www.ribandsea.com/face/798-2012-11-03-06-29-05.html , η ζεστή, φιλική κουβέντα με τον Ηπειρώτη γλύπτη Αλέξανδρο Ζυγούρη http://www.ribandsea.com/face/808-2012-11-16-08-58-28.html και η προσθαλάσσωσή μας στο νησάκι Ρω, εκεί όπου η Δέσποινα Αχλαδιώτη σήκωνε επί χρόνια την τεράστια ελληνική σημαία.

Η πρόσφατη επίσκεψή μας στη Ρω, ωστόσο, είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που διώχνουν, θα έλεγα, τους Έλληνες "προσκυνητές". Καχυποψία και υπέρμετρες προφυλάξεις από τους φαντάρους (αστείες, ψαρωτικές εντολές ανωτέρων τους προφανώς εκτελούν), οι οποίοι υπηρετούν στο φυλάκιο, με αυστηρή απαγόρευση να μην φωτογραφίσουμε τον περιβάλλοντα χώρο πλην του τάφου της κυράς της Ρω, λές και στις καλύβες υπάρχουν πυρηνικές κεφαλές και διαβαθμισμένο πολεμικό υλικό! Μια επιεικώς απαράδεκτη στάση που, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, πήρε τρομακτικές διαστάσεις, πολύ περισσότερο όταν έκανα αναδρομή στην επίσκεψή μας με τον αείμνηστο φίλο μου Μάκη Παυλάτο και τις γυναίκες μας στη Ρω το 1992. Τότε που ο αείμνηστος Κλήμης Ναυρίδης μας υποδέχθηκε, μας κέρασε ταχινόμελο, χόρεψε και τραγούδησε μαζί μας στο σπιτάκι όπου έμενε η Δέσποινα Αχλαδιώτη. Αξέχαστες πράγματι στιγμές...