Rib and Sea

Περιγράφει και φωτογραφίζει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Όλο το πρωί έριχνε χιόνι, κάνοντας την Καστοριά να μοιάζει με πόλη που βγήκε από κάποιο παραμύθι. Βγήκαμε βόλτα, ενώ κάθε τόσο τινάζαμε τις χοντρές νιφάδες από τα μπουφάν μας και το διασκεδάζαμε, μέχρι κάποιο σημείο βέβαια. Κάποια στιγμή χωθήκαμε μέσα σε ένα όμορφο καφέ, αλλά όχι για πολύ, αφού ξαφνικά σταμάτησε να χιονίζει ενώ από τη δύση ξεπετάχτηκαν κάποιες ακτίνες ήλιου που δραπέτευαν από τα δεσμά των σύννεφων. Άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και έτρεξα κοντά στην λίμνη να προλάβω να… αιχμαλωτίσω το φώς τους.

Όταν γυρίσαμε στο σημείο που είχαμε αφήσει την τρελοcamperα μισοθαμένη από το χιόνι, είχε ήδη σκοτεινιάσει, ωστόσο, είχα πολύ όρεξη για λουκάνικο, από εκείνα τα απίστευτα που είχα πάρει από τα Καλύβια Πεζούλας (δοκιμασμένα από προηγούμενη εξόρμηση). Χωρίς καθυστέρηση έστησα την ψηστιέρα υγραερίου, ενώ η Χριστίνα έβραζε πατάτες και έκοβε σαλάτα. Εν τω μεταξύ ήρθε και ο φιλαράκος μου ο Βασίλης με ένα μπουκάλι κρασί και σε λίγο γίναμε… ωραίοι.

Η νύχτα ήταν ξάστερη και παγωμένη. Κατά τις τέσσερις που σηκώθηκα και έριξα μια ματιά στο θερμόμετρο ο υδράργυρος είχε πέσει στους  -5ο C, όμως το πρωί ένας λαμπρός ήλιος έσκασε μύτη πίσω από το Βίντσι και έλουσε την πόλη. Εκείνο, ωστόσο, που έκανε κάπως δύσκολη την ζωή μας, ήταν η προσπάθεια να ισορροπούμε σε  κάθε μας βήμα πάνω στον πάγο που υπήρχε παντού. Στην αρχή το διασκεδάζαμε, αλλά γρήγορα μας κούρασε, έτσι  όσο ακόμα ο ήλιος έκανε την παραμονή μας εκτός camper εφικτή (η θερμοκρασία ήταν -3ο C), βγάλαμε τις καρέκλες και απολαύσαμε ένα ζεστό τσάϊ στην άκρη της λίμνης, ταϊζοντας και τις πάπιες.

Όπως σας υποσχέθηκα, θα σας πω τι έγινε στη δοκιμή με τις περίεργες αντιολισθητικές αλυσσίδες χιονιού put & go, στις οποίες αναφέρθηκα σε προηγούμενη ανταπόκρισή μου. Κατ’ αρχάς θα τις δείτε εδώ:  http://www.put-and-go.com/, όπου τις είδα και εγώ και τις παρήγγειλα (κόστος με την παράδοση στο σπίτι ) 140 ευρώ.

Σαν ιδέα, αλλά και στη χρήση, είναι καταπληκτικές. Μπαίνουν και βγαίνουν ευκολότατα, σε κάθε συνθήκη, και είναι λειτουργικότατες. Έχουν, όμως, μια ιδιαιτερότητα: Για να μπουν και να δουλέψουν θα πρέπει η απόσταση της δαγκάνας του δισκόφρενου (αν το αυτοκίνητο έχει δισκόφρενα) από τη ζάντα να είναι τουλάχιστον 1 cm, γιατί αλλιώς, καθώς ο τροχός γυρίζει, μόλις φτάσει στο σημείο που περνάει το κάθε «λουρί» το βρίσκει και θα το κόψει.

Δυστυχώς στη δική μου τρελοcampera αυτή η απόσταση είναι ½ cm και η δαγκάνα του δισκόφρενου γλύφει πάνω στους ιμάντες, καθώς ο τροχός περιστρέφεται, και κάποια στιγμή θα τους κόψει. Έτσι, δεν τις χρησιμοποίησα. Αν, λοιπόν, κάποιος, που ταιριάζουν στις ζάντες του, τις θέλει, τις δίνω αντί 100 ευρώ.

Μεσημεράκι αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε νοτιότερα, όσο ακόμα η μέρα διατηρούσε τους  δρόμους απάγωτους. Και πράγματι, μέχρι τη Μύκανη (15 χλμ πριν την Καλαμπάκα) υπήρχαν χιόνια στις μπάντες του οδοστρώματος και τα νερά που έτρεχαν ήταν έτοιμα να μετατραπούν σε παγωμένες επιφάνειες. Μέχρις εκεί, όμως. Μόλις περάσαμε το γεφύρι τέλος τα χιόνια και η θερμοκρασία σκαρφάλωσε στους 8ο C.

Εδώ τέλειωσε για μας και αυτό το ταξίδι. Η υπόλοιπη διαδρομή μια γνωστή ρουτίνα, χωρίς εκπλήξεις, μέχρι που φτάσαμε βραδάκι στις Θερμοπύλες και την πέσαμε στα καυτά νερά των πηγών.

Στο επανιδείν.