Rib and Sea

Θυμάται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θα μου πείτε : " Μας ζάλισες ρε Παπαδόπουλε μ' αυτές τις παλιές σου περιπέτειες". Ίσως έχετε δίκιο! Σκεφτείτε όμως ότι μπορεί, με την αναφορά στο όμορφο και γεμάτο δράση παρελθόν, να κάνω, όχι μόνο σε σας αλλά και στον εαυτό μου, τονωτικές ενέσεις αισιοδοξίας για το μέλλον. Στο κάτω κάτω δεν ωφελεί να κλαίει κανείς πάνω απ' το χυμένο γάλα ή να μελαγχολεί βλέποντας τα οχήματα των περιπλανήσεών του, είτε αυτά είναι αυτοκίνητα είτε είναι σκάφη, να μαραζώνουν στα πεζοδρόμια ή στις μάντρες ανήμπορα να κινηθούν μέσα σ' αυτή την τραγική οικονομική θύελλα που μας κτύπησε. Αφήστε με λοιπόν να περιγράφω αυτά που κάποτε ζήσαμε και είμαι βέβαιος ότι κάποια μέρα θα με δικαιώσετε γι' αυτή την επιλογή μου. Το να κατεβάσω τα ρολλά αυτού του ιστότοπου είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι, κάτω από αυτές τις τραγικές συγκυρίες, να μείνω εδώ και να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλον, έστω και αν χρειάζεται να αναφερόμαστε πια μόνο στις ημέρες που πέρασαν...

Υπάρχουν λοιπόν κάποια ταξίδια, στο σύντομο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή, που μένουν χαραγμένα με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη μας. Τέτοια ταξίδια ήταν και εκείνα που έκανα με τον αείμνηστο Τέρη Κουσκουρή, διασχίζοντας διαγωνίως την Ευρώπη, από την Αθήνα μέχρι την Αγγλία, με την "κλούβα" που είχα εκείνη την εποχή. "Βάζω τα έξοδα, βάζεις το φορτηγάκι και τη μισή οδήγηση να πάμε στην Αγγλία να φέρουμε ρυμούλκα ένα δεκάμετρο"; Αυτή ήταν η πρόταση του Τέρη και άντε εγώ, που έδινα και την ψυχή μου στον διάολο, που λέει ο λόγος, για ένα ταξίδι, να αρνηθώ. Έβγαζε λοιπόν τα εισιτήρια ο Κουσκουρής, παίρναμε τα προσωπικά μας είδη για ένα ταξίδι αστραπή λίγων ημερών, τα φορτώναμε στο φορτηγάκι και βουρ για την Πάτρα και την πολυτελή "παντόφλα" που θα μας μετέφερε στην Ιταλία.

Μπαίναμε στο πλοίο το απόγευμα της μιας μέρας, βγαίναμε στην Ανκώνα το απόγευμα της άλλης. Από κει άρχιζε ένας ιδιότροπος αγώνας ταχύτητας ώστε να προλάβουμε, ξημερώματα της επομένης, το πρώτο πλοίο που έφευγε απ' το Καλαί για το Ντόβερ. Εγώ οδηγούσα - πού να μου πάρει το τιμόνι απ' τα χέρια ο Τέρη - κι' εκείνος έτρωγε καραμέλλες και μου διηγόταν τις ιστορίες της ζωής του. Κάθε τόσο γυρνούσε προς το μέρος μου και έλεγε : "Καλά ρε συ. Άκουγα, γενικώς, ότι είσαι μουρλός με την οδήγηση, αλλά τέτοιο πράγμα αν δεν το έβλεπα δεν θα το πίστευα! Οδηγείς τόσες ώρες συνεχώς και ούτε να φας θέλεις, ούτε να κοιμηθείς, ούτε να κατουρήσεις! Κτήνος είσαι αδελφάκι μου", έλεγε και ξανά' λεγε ο Κουσκουρής, ενώ συνέχιζε να καταβροχθίζει τις καραμέλλες που είχε φροντίσει να πάρει μαζί του. Καθόλου δεν τον ενοχλούσε πάντως που δεν τον άφηνα να οδηγήσει. Μόλις ένοιωθε κουρασμένος, πήγαινε στο πίσω μέρος του "Sprinter" και έριχνε έναν υπνάκο...

Εκείνη τη φορά, Μάϊος του 2000 ήταν, το ταξίδι μας μέχρι το ναυπηγείο του Marc Pascoe, κατασκευαστή των "Sport Rib's", συνέπιπτε χρονικά με την "RIBEX". Την πλωτή έκθεση που διοργάνωνε κάθε χρόνο, στην "Ocean Village" marina του Southampton, ο εκδότης του περιοδικού "Rib International" Hugo Montgomery Swan. Ευκαιρία λοιπόν να την επισκευτούμε, δεδομένου ότι ήμασταν και οι δύο καλεσμένοι. Ο μεν Κουσκουρής του Marc Pascoe, εγώ του Hugo, στο περιοδικό του οποίου είχα ήδη ξεκινήσει τότε να αρθρογραφώ σαν ξένος ανταποκριτής.

Ένα τριήμερο γεμάτο φουσκωτά σκάφη, κινητήρες και παρελκόμενα ήταν εκείνη η πλωτή έκθεση, μέσα σε μια άρτια οργανωμένη μαρίνα, και γύρω η θάλασσα, ανυπόφορα θολή, με τον γνωστό γκρίζο και μίζερο Βρεττανικό ουρανό και έναν "ανοιξιάτικο" ήλιο να παλεύει να ρίξει την ζεστασιά και το φως του στους απροετοίμαστους και, γι' αυτό, τουρτουρίζοντες Μεσογειακούς επισκέπτες. Σχήμα οξύμωρο, πραγματικά, όταν την ίδια ημέρα η Αθήνα "ψηνόταν" στους 35 βαθμούς!

Αρκετά ήταν τα κοινά σημεία αλλά και οι διαφορές της "RIBEX" με γνωστή ανάλογη πλωτή έκθεση που διοργάνωνε μέχρι πρόπερσι εκδότης ελληνικού περιοδικού στο Λαύριο. Στα κοινά σημεία οι δοκιμές των σκαφών στο νερό, η αμεσότητα και ο ενθουσιασμός που τέτοιου είδους πρωτοβουλίες εξασφαλίζουν στον επισκέπτη, είτε αυτός είναι έμπορος είτε είναι υποψήφιος αγοραστής, και οι άρτιες οργανωμένα μαρίνες, τόσο του Λαυρίου ή της "Olympic Marine", όσο και της "Ocean Village" του Southampton.

H "RIBEX" διέφερε, ωστόσο, και έμεινε στην ιστορία, για την ανυπαρξία καταγγελιών, ανταγωνιστικής μιζέριας και μικρότητας, γκρίνιας και εκβιασμών. Διέφερε, ακόμη, στις καιρικές συνθήκες, την απουσία διαύγειας και φωτεινότητας θάλασσας και ουρανού, το διαφορετικό "στήσιμο" των Βρεττανικών φουσκωτών και την απόλυτη ελευθερία κινήσεων, μέσα στη μαρίνα, όσων επρόκειτο να επιδείξουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των σκαφών που κατασκεύαζαν, όπως π.χ. τα δικάρινα "Zap Cats" της "Gemini" και τα με υδροπρόωση (hydro jet) κινούμενα φουσκωτά ειδικών χρήσεων. Καθώς έβλεπα  τους ελιγμούς, τις ταχύτητες που ανέπτυσσαν και τον έντονο κυματισμό που δημιουργούσαν τα σκάφη εκείνα μέσα στη μαρίνα, φανταζόμουν τι θα συνέβαινε αν κάτι τέτοιο γινόταν μέσα στο λιμάνι του Λαυρίου ή τις εγκαταστάσεις της "Olympic Marine"...

Κάτι άλλο που μου δημιούργησε θετικές εντυπώσεις, όσον αφορά την ασφάλεια, ήταν ότι στην είσοδο της μαρίνας ο κυβερνήτης ενός σκάφους "security" υπενθύμιζε τα σωσίβια και το quick stop σε όσους δεν τα φορούσαν. Έτσι προσπάθησαν να εξασφαλίσουν, οι άνθρωποι που γνωρίζουν κάτι από θάλασσα και φουσκωτά, την ασφάλεια των επιβαινόντων. Χωρίς ογκώδη life rafts, κουβάδες και πλευστικές συσκευές αμφίβολης χρησιμότητας και αποτελεσματικότητας.

Όσο για μένα; Σε ένα διαρκές κυνηγητό του ήλιου, για τις ανάγκες μιας αξιοπρεπούς βιντεοσκόπησης, είχα, μεταξύ των άλλων, την ευκαιρία να επιβιβαστώ σε μερικά από τα πιο "high" φουσκωτά της έκθεσης, όπως το "Sport Rib" του Marc Pascoe με τις δύο θηριώδεις και "πειραγμένες" Mercury, το αγωνιστικό σκάφος της Jackie Hunt, το οποίο αργότερα περιήλθε στα χέρια του Ανδρέα Χαλκιόπουλου, ο οποίος μονοπώλησε (με τον γνωστό τρόπο) την πρώτη θέση σε όλους τους αγώνες του Πανελληνίου Πρωταθλήματος όπου έλαβε μέρος (μέχρι να αποσυρθεί οικειοθελώς), και να ιππεύσω την πρωτοποριακή για την εποχή εκείνη (σήμερα πολλοί την έχουν αντιγράψει) σέλλα του Σουηδού γιατρού και ερευνητή Johan Ulman.

Δεν χρειάζεται όμως να γράψω περισσότερα. Απολαύστε την Βρεττανική εκείνη θαλασσινή γιορτή στο βίντεο που ακολουθεί. Όσο για τις φωτογραφίες; Εκείνη την φορά έδωσα μεγαλύτερη βαρύτητα στο βίντεο και, για όσους γνωρίζουν, αυτός που βιντεοσκοπεί δεν φωτογραφίζει, και αντιστρόφως. Κάποιες φορές που προσπάθησα να τα κάνω και τα δύο, το αποτέλεσμα δεν με ικανοποίησε...