Rib and Sea

Σύνδεση με το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1340-i-kallipygos-stous-pente-okeanoys-dytiki-sikelia-aktes-ispanias

Γιβραλτάρ.

Δεξιά της πλώρης φάνηκε το φανάρι του Ακρωτηρίου Ευρώπη, ενώ αριστερά μας πληθαίνουν τα φώτα πορείας των πλοίων που διασχίζουν έναν από τους πιο πολυσύχναστους πορθμούς. Τα μεσάνυχτα περνάμε το απόκρημνο Ακρωτήριο Ευρώπη, που μοιάζει με την ογκώδη πλώρη του αβύθιστου αγγλικού θωρηκτού Γιβραλτάρ, το οποίο για αιώνες επέβλεπε με τα τεράστια πυροβόλα του όλο το εύρος των στενών.
    
Μια ώρα αργότερα καταπλέαμε στο λιμάνι. Για να νιώσουμε ότι είχαμε πιάσει βρετανικό έδαφος, έβρεχε ασταμάτητα τις επόμενες δυο μέρες. Επιπλέον, ήταν τα γενέθλια της βασίλισσας Ελισάβετ και όλα τα καταστήματα παρέμεναν κλειστά.

Με μεγάλη έκπληξη ανακαλύπτουμε ότι ακριβώς δίπλα μας στο μόλο βρίσκονται άλλα δύο μικρά ελληνικά ιστιοφόρα. Οι ιδιοκτήτες τους, επίσης, δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Ο ένας λέγεται Τάσος κι έχει ένα μπαρ στο παραπλήσιο ισπανικό λιμάνι, ενώ ο άλλος, ο Ελληνοκαναδός Βασίλης, μόλις έφτασε από τη Νότιο Αμερική με τη Βενεζουελανή γυναίκα του.
     
Τις επόμενες μέρες ψάξαμε στο Γιβραλτάρ για εφόδια: τα ναυτιλιακά είδη είναι αφορολόγητα και οι τιμές συμφέρουσες. Μεταξύ άλλων προμηθευτήκαμε μια ανεμογεννήτρια, για να ολοκληρώσουμε την αυτάρκειά μας σε ηλεκτρικό ρεύμα. Ένας από τους αυτόματους πιλότους μας δε λειτουργεί και μην μπορώντας να τον επισκευάσουμε επιτόπου, τον στέλνουμε στον κατασκευαστή του, στην Αγγλία. Κατόπιν, για λόγους οικονομίας, εγκαταλείπουμε το λιμάνι και αγκυροβολούμε στη «ράδα» που βρίσκεται ανάμεσα στο διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου και στα ισπανικά σύνορα, περιμένοντας πάλι... τον ευνοϊκό άνεμο για να βγούμε στον Ατλαντικό.  

Ένα απόγευμα ο «γείτονάς» μας, απόστρατος της RAF, θα μας καλέσει για... τσάι και θα μας διηγηθεί την ιστορία του Γιβραλτάρ: 'Όταν το αγγλικό ναυτικό έκανε απόβαση στη βραχώδη αυτή χερσόνησο, επικρατούσε άνεμος λεβάντες και ομίχλη, με αποτέλεσμα να κανούν λάθος, νομίζοντας ότι καταλάμβαναν ένα ακρωτήριο των στενών στο... Μαρόκο, αντί το Τζαμπάλ αλ Τάιρ (Βράχος των πουλιών) που ήταν υπό αραβική κατοχή. Η λανθασμένη εντύπωση των Άγγλων διορθώθηκε μόνο όταν γύρισε ο άνεμος και σκόρπισε η ομίχλη! Για τους επόμενους αιώνες αυτός ο απόκρημνος και άνυδρος βράχος παρέμεινε πολιορκημένος και στην καλύτερη περίπτωση απομονωμένος από την Ισπανία.

Επάνω στον ισθμό, στο μοναδικό επίπεδο σημείο της χερσονήσου, κατασκεύασαν με προσχώσεις το αεροδρόμιο μόλις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Κύριο πρόβλημα ήταν και είναι ακόμη οι... γλάροι που προσγειώνονται κατά εκατοντάδες. Λόγω του αεροδρομίου τσακώνονται, σε διπλωματικό πλέον επίπεδο, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή οι πτήσεις προς το Γιβραλτάρ είναι πάμφθηνες, ενώ ο «μύλος» στα σύνορα συνεχίζεται, καθώς οι Ισπανοί ψωνίζουν αφορολόγητα είδη στο ακρωτήριο και οι Βρετανοί τροφές στην Ισπανία, ενώ οι λαθρέμποροι με ταχύπλοα σκάφη οργιάζουν στο τρίγωνο Ισπανία-Μαρόκο-Γιβραλτάρ.
     
20 Ιουνίου: Για πέντε μέρες η Άννα Μαρία θα παραμείνει κατάκοιτη. Αιτία μια γαστρεντερίτιδα. Ευτυχώς έχουμε στο σκάφος βιβλία για τη διάγνωση, την επιβεβαιώνουμε μέσω ραδιοτηλεφώνου και αρχίζει η θεραπεία με φάρμακα. Χάρη στην ειδική δίαιτα και την αγωγή, η αρρώστια ξεπερνιέται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
      
26 Ιουνίου: Η Άννα Μαρία έχει συνέλθει πλήρως, ενώ ο καιρός δείχνει να σταθεροποιείται στο λεβάντε, αλλά - απ’ ό,τι μας λένε τα δελτία - μόλις πιο νότια από τα στενά υπάρχει άπνοια. Την επομένη, λοιπόν, θα βάλουμε πλώρη για το λιμενίσκο του Μπαρμπάτε, δυτικά των στενών, λίγα μίλια από το Ακρωτήριο Τραφάλγκαρ και το μεγάλο λιμάνι του Καντίθ.

Αντίο  Μεσόγειος.

27 Ιουνίου: Το πρωί σαλπάρουμε από το Γιβραλτάρ. Με ούριο άνεμο και τον χαώδη κυματισμό που προκαλείται από την αντίθεση αέρα-ρεύματος, διανύουμε τα 60 μίλια μέχρι το Μπαρμπάτε. Μόλις δέσαμε, στο μόλο μας περίμεναν δύο εκπλήξεις: ένα μεγάλο σιδερένιο γερμανικό κότερο ονόματι... «Καλλίπυγος»(!) κι ένας ερασιτέχνης ψαράς που μας καλωσόρισε σε άπταιστα ελληνικά. Ήταν ένας Χιλιανός ταβερνιάρης που είχε δουλέψει αρκετά χρόνια σε ελληνικά βαπόρια. Χάρηκε που μιλούσε πάλι τη γλώσσα μας και προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει και να μας ξεναγήσει στην πραγματικά όμορφη ατλαντική Ανδαλουσία.
     
Περιμένοντας να «συνέλθουν» το υψηλό των Αζορών και το θερμικό χαμηλό της Σαχάρας που εννέα μήνες το χρόνο δημιουργούν τους σταθερούς βορειοανατολικούς αληγείς ανέμους, ο Φερνάντο θα μας ταΐσει ποσότητες «παέλια» (ρύζι με θαλασσινά στο φούρνο) και θα μας οδηγήσει στα πανέμορφα Βεχέρ και Καντίθ.
     
Το Βεχέρ είναι ένα μικρό μεσαιωνικό οχυρωμένο αραβικό χωριό, χτισμένο στην κορυφή ενός απότομου λόφου που δεσπόζει στις εύφορες κοιλάδες γύρω από το Ακρωτήριο Τραφάλγκαρ. Όλα τα σπίτια είναι κάτασπρα, ασβεστωμένα, με μικρές εσωτερικές αυλές, στολισμένες με τα παραδοσιακά περίτεχνα γαλάζια πλακάκια και πάρα πολλά φυτά. Οι αυλές ή πάτιο είναι αραβικής αρχιτεκτονικής παράδοσης, παρέχουν φως και δροσιά στα γύρω δωμάτια, που για λόγους προστασίας, αλλά κυρίως κοινωνικούς, δεν έχουν παράθυρα προς το εξωτερικό.
     
Το Καντίθ έχει ένα μεγάλο σύγχρονο λιμάνι, παραδοσιακό κέντρο (διατηρητέο), μεγαλοπρεπή κτίρια 17ου και 18ου αιώνα, πλακόστρωτους πεζόδρομους. Στο ζενίθ της ισπανικής αποικιοκρατίας, από το Καντίθ οργανωνόταν το κερδοφόρο εμπόριο  και το λαθρεμπόριο με το Νέο Κόσμο και την Ασία.
    
Για μερικές μέρες ο καιρός παραμένει άστατος  και ο άνεμος πνέει δυτικός με μεγάλη ένταση. Περιμένουμε κάνοντας εργασίες στο σκάφος. Η γάτα χαίρεται την αναμονή, καθώς στην παραπλήσια ιχθυόσκαλα ανταγωνίζεται τις ντόπιες «συναδέλφους» της στο ποια θα καταβροχθίσει περισσότερα ψάρια!

Ατλαντικός.                                  

3 Ιουλίου: Από χθες κιόλας ο άνεμος γύρισε ανατολικός κι ετοιμαστήκαμε για το πρώτο ατλαντικό ταξίδι μας. 600 μίλια μέχρι τη Λανζαρότε, τη βορειότερη νήσο των Καναρίων. Υπολογίζουμε 5 έως 6 μέρες για την περαντζάδα και ψωνίζουμε ανάλογα φρέσκα τρόφιμα. Γεμίζουμε επίσης όλες τις δεξαμενές και τα δοχεία με 340 λίτρα πόσιμο νερό, γνωρίζοντας ότι στα ανατολικά νησιά υπάρχει πρόβλημα νερού. Αποπλέουμε και αρχίζει η μεγάλη «τσουλήθρα». Δευτερόπρυμα με 3 μούδες στη μαΐστρα και μικρό φλόκο, καθώς οι σπιλιάδες αγγίζουν τα 8 μποφόρ. Εξαιτίας του παραπλήσιου μπουγαζιού των στενών, ο κυματισμός είναι ιδιαίτερα απότομος, ενώ η ορατότητα, ως συνήθως με το λεβάντε, παραμένει άσχημη. Ταξιδεύουμε γρήγορα και το απόγευμα, αφού καβατζάρουμε το Ακρωτήριο Εσπαρτέλ, το κύμα στρώνει κάπως, υψώνουμε μεγαλύτερο φλόκο, κατεβάζουμε τελείως τη μαΐστρα και αφήνουμε το τιμόνι στον έμπιστο αυτόματο πιλότο. Αντίο, Ευρώπη...
   
4 Ιουλίου: Το δρομόμετρο δεν κατέβηκε κάτω από 6,5 κόμβους. Το ταξίδι συνεχίζεται γοργά παρά τις απότομες κινήσεις του σκάφους. Μακριά μας, στο κέντρο του Ατλαντικού, επικρατεί άσχημος καιρός που μας στέλνει έναν επιπλέον κυματισμό. Το απόγευμα συναντάμε ένα ελληνικό βαπόρι και έχουμε σύντομη κι εγκάρδια συζήτηση στο VHF.
   
5 Ιουλίου:  Πάντα καλή ταχύτητα, αλλά με κάπως πιο ομαλή θάλασσα. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και ο άνεμος 5 με 6 μποφόρ. Αλλάζουμε το φλόκο με την τζένοα. Το μεσημεριανό στίγμα μας βάζει ήδη στα μισά της διαδρομής. Το απόγευμα πιάσαμε ένα τονόπουλο στη συρτή, έτσι η γάτα χαίρεται ψάρι ωμό κι εμείς πλακί! Τη νύχτα, καθώς η «Καλλίπυγος» σκίζει τα νερά με ορμή, έχουμε την εβδομαδιαία επαφή με την Ελλάδα και τους φίλους του ΙΟΠ μέσω ραδιοτηλεφώνου SSB.
   
6 Ιουλίου: Άλλη μία συννεφιασμένη μέρα. Ο ήλιος εμφανίζεται κατά ελάχιστα διαστήματα, δυσκολεύοντας τις παρατηρήσεις με τον εξάντα. Απέμειναν μόλις 120 μίλια. Αύριο υπολογίζουμε να φτάσουμε. Ελπίζω το στίγμα να είναι σωστό και να μην περάσουμε δίπλα από τον προορισμό μας! Η ένταση του ανέμου έπεσε στα 4 μποφόρ. Για να κρατήσουμε την καλή ταχύτητα βιράρουμε και τη μαΐστρα. Διαβάζουμε διάφορα περί Καναρίων. Τα γνώριζαν ήδη οι αρχαίοι Έλληνες, αφού αναφέρονται σαν «Εύτυχοι νήσοι» από τον Πλούταρχο. Το δε σημερινό όνομά τους δεν έχει καμιά σχέση με τα συμπαθητικά πουλάκια, αλλά προέρχεται από το λατινικό «canis», λόγω της ντόπιας ράτσας μεγαλόσωμων σκύλων που βρήκαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι.
    
7 Ιουλίου: Μες στη μαύρη νύχτα άρχισε να φαίνεται η ανταύγεια των φώτων του νησιού. Παρ’ όλο το ψιχάλισμα και τη βαριά συννεφιά, με το ξημέρωμα εμφανίζονται στην πλώρη μας οι μαύροι, γυμνοί όγκοι των ηφαιστείων της Λανζαρότε. Βρισκόμαστε πλέον 2.500 μίλια από τον Πειραιά. Στις 11:00' το πρωί δένουμε στο λιμάνι της πρωτεύουσας Αρεσίφε. Το όνομα αυτό στα ισπανικά σημαίνει ξέρα και πραγματικά όλη η περιοχή, απ’ έξω και από μέσα, στο λιμάνι είναι σπαρμένη με αβαθή.  

Κανάριοι νήσοι.

Έχουμε 15 μέρες μέχρι να παραλάβουμε τον αυτόματο πιλότο στη Λας Πάλμας και γνωρίζοντας ήδη, από προηγούμενα ταξίδια, τη θορυβώδη πρωτεύουσα των Καναρίων, προτιμάμε να αφιερώσουμε τις δυο εβδομάδες στη μικρότερη και λιγότερη τουριστική Λανζαρότε. Εάν τα υπόλοιπα Κανάρια μπορούν να αναγνωριστούν σαν τους Κήπους των Εσπερίδων της μυθολογίας, η Λανζαρότε σίγουρα δεν περιλαμβανόταν στον άθλο του Ηρακλή, γιατί εδώ ευδοκιμούν μόνο τα... φραγκόσυκα! Σ’ αυτό συμβάλλουν τόσο το κλίμα της παραπλήσιας Σαχάρας όσο και η ακραία ηφαιστειακή δραστηριότητα που έχει παραμορφώσει το μισό τουλάχιστον νησί σε σεληνιακό τοπίο. Παρ’ όλο που βρέχει ελάχιστα, οι αληγείς άνεμοι είναι τόσο φορτωμένοι με υγρασία, ώστε επιτρέπουν μια υποτυπώδη γεωργία, με τη χρήση της μαύρης ηφαιστειακής σκόνης που χρησιμεύει σαν λίπασμα. Τα χωριά είναι πολύ γραφικά, με τα κάτασπρα σπίτια-κύβους, τα καθαρά σοκάκια και τις μικρές αυστηρές εκκλησίες, θυμίζοντας αιγαιοπελαγίτικο αρχιτεκτονικό ρυθμό. Παραδόξως, πουθενά πολυκατοικίες ή έστω διαφημιστικές ταμπέλες να χαλούν την παραδοσιακή αισθητική. Οι τουριστικές εγκαταστάσεις - ξενοδοχεία και χωριά διακοπών - είναι καλόγουστα καμουφλαρισμένα, ακολουθώντας τους ντόπιους αισθητικούς κανόνες.
     
Το ότι η Λανζαρότε αποτελεί εξαίρεση στην περιβαλλοντική βεβήλωση της υπόλοιπης παράκτιας Ισπανίας οφείλεται στον ίσως πιο διάσημο πολίτη της, το γλύπτη-αρχιτέκτονα Cezar Manrique. Για να σώσει πολιτιστικά το νησί του κατάφερε, χάρη στο όνομά του, να πιέσει τις Αρχές και να χαρακτηριστεί η γενέτειρά του εξ ολοκλήρου διατηρητέα. Στόλισε όλες τις πλατείες με δικά του γλυπτά, καθιέρωσε σαν Εθνικό Πάρκο τα 200 χμ.2, γνωστά σαν θάλασσα λάβας, όπου υπάρχουν τα ηφαίστεια και ίδρυσε ένα επίσημο «καλλιτεχνικό» συμβούλιο με σκοπό να μην αλλοιωθεί η μορφή του νησιού.
     
Κατά βάθος όμως όλα γίνονται για τον τουρισμό, που είναι η κύρια πηγή εισοδήματος. Τα νησιά αυτά έχουν συνολικά 1,5 εκατομμύριο μόνιμους κατοίκους, φιλοξενούν πάνω από 4 εκατομμύρια ξένους ανά έτος, που αναζητούν το ευχάριστο κλίμα και το αφορολόγητο καθεστώς. Έτσι κι εμείς επωφεληθήκαμε από τον τουρισμό, καθώς γρήγορα μαθεύτηκε στην «πιάτσα» ότι επισκευάζαμε πανιά, με αποτέλεσμα τις τελευταίες μέρες της παραμονής μας στη Λανζαρότε να μετατρέπουμε την «Καλλίπυγο» σε ιστιοραφείο!

Λας Πάλμας.
 
25 Ιουλίου: Αφήνουμε τη Λανζαρότε και με μια γρήγορη περαντζάδα 15 ωρών καλύπτουμε τα 90 μίλια ως το Πουέρτο λα Λουζ, το λιμάνι της Λας Πάλμας.
    
Η πρωτεύουσα των Καναρίων θυμίζει πιο πολύ τον Πειραιά παρά κάποια «τροπική» μητρόπολη. Πολυκατοικίες, ουρανοξύστες, αυτοκινητόδρομοι και σωρείες βαποριών μαρτυρούν το γοργό ρυθμό της ζωής στη Λας Πάλμας. Εδώ δεν πρωταγωνιστεί ο τουρισμός, αλλά το εμπόριο, οι τράπεζες, η ναυτιλία και η βιομηχανία. Παράλληλα, δεκάδες αλιευτικά θηρία από τη Ρωσία, την Ιαπωνία και την Κορέα, που ψαρεύουν στα πλούσια διεθνή ύδατα της Δυτικής Αφρικής, δένουν συστηματικά στο λιμάνι για καύσιμα, τροφοδοσία και συντήρηση. Τι πιο φυσικό για μια πλούσια πόλη, στραμμένη προς τη θάλασσα, να επενδύει τον ελεύθερό της χρόνο στην ιστιοπλοΐα. Οι μισοί «Ισπανοί» ολυμπιονίκες στο άθλημα αυτό προέρχονται από τα Κανάρια. Σχεδόν κάθε απόγευμα η «ράδα» γεμίζει σκαφάκια που βγαίνουν για βόλτα, εκπαίδευση ή προπόνηση.

Το αστέρι όμως της ιστιοπλοΐας, που καλύπτεται συστηματικά από τα ντόπια οπτικά κανάλια, δεν είναι καμιά ολυμπιακή κατηγορία, αλλά μια γηγενής, τα «Λατίνια» των Καναρίων. Κουβεντιάζοντας μ’ έναν αρμόδιο της οργάνωσης, μου εξήγησε ότι η παράδοση των αγώνων είναι πολύ παλιά. Μέχρι τον περασμένο αιώνα δεν επιτρεπόταν η εισαγωγή προϊόντων από άλλη χώρα, εκτός από την Ισπανία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να οργιάζει το λαθρεμπόριο με τα παραπλέοντα εγγλέζικα και γαλλικά πλοία, χάρη στα ταχύτατα μικρά ιστιοφόρα. Όταν το 1904 καταργήθηκαν οι αποικιακοί νόμοι, η μόνη χρήση που έμεινε για τα ακραία μπαρκίλος «barquillos» ήταν οι αγώ-νες, που καθιερώθηκαν με την πάροδο του χρόνου προς μεγάλη χαρά των τζογαδόρων. Σήμερα οι Κανάριοι είναι περήφανοι για τα νησιά τους και τα μικρά τους παραδοσιακά ιστιοφόρα που με ταχύτητα και ναυτοσύνη αψηφούσαν το πέλαγος και την ισχύ της Ισπανικής Βασιλικής Ακτοφυλακής. Πέρα λοιπόν από το αθλητικό περιεχόμενο, αυτοί οι αγώνες έχουν κι ένα βαρυσήμαντο πολιτιστικό συμβολισμό.
    
Κάθε μεσημέρι πηγαίναμε στο ταχυδρομείο μήπως είχε φτάσει — από την επισκευή στην Αγγλία — ο αυτόματος πιλότος, αλλά τίποτα. Το μόνο που μας απόμενε ήταν να πνίξουμε στο κρασί και στα «τάπας» (μεζέδες) την απογοήτευσή μας στα ταβερνάκια του λιμανιού. Κάποια μέρα επισκεφθήκαμε το σπίτι του Κολόμβου στην παλιά γραφική συνοικία της Λας Πάλμας, όπου γιόρταζαν τα 500 χρόνια της «ανακάλυψης» του Νέου Κόσμου από το Γενοβέζο θαλασσοπόρο. Τότε, σε κάθε του ταξίδι ο Κολόμβος περνούσε από τα Κανάρια για τροφοδότηση και λέγεται ότι είχε φιλενάδες σε τουλάχιστον 3 νησιά!    
     
Επ’ ευκαιρία, ελέγξαμε το κέντρο διανομής του ταχυδρομείου μήπως είχε εμφανιστεί εκεί το πολυπόθητο δέμα μας. Ανατρέχοντας στα κιτάπια, ανακαλύψαμε ότι όντως είχε φτάσει πριν από μερικές μέρες και βρισκόταν εκεί όπου κάθε μέρα το αναζητούσαμε και απ’ όπου, λίγο αργότερα, εξαγριωμένοι το επανακτήσαμε. Τι είχε γίνει; Κάποιος υπάλληλος αντί να το ταξινομήσει στο «Γ» (Γκρίτσης), το είχε βάλει στο «Μ» (μίστερ)! Φυσικά, έπειτα από αυτή την εξήγηση δεν ξέραμε αν έπρεπε να γελάσουμε ή να κλάψουμε...
   
11 Αυγούστου: Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Σκεφτόμαστε πλέον την περαντζάδα του Ατλαντικού προς τη Βραζιλία. Στις  14:00' αποπλέουμε από το Πουέρτο λα Λουζ για το Λος Κριστιάνος  της παραπλήσιας νήσου Τενερίφης. Εκεί ολοκληρώνουμε την τροφοδοσία πριν αναχωρήσουμε για τη Νότια Αμερική, αφού ελέγξαμε για τελευταία φορά σκάφος και αρματωσιά. Από τις 11 Αυγούστου, για μια βδομάδα, βρεθήκαμε στο μικρό λιμάνι του Λος Κριστιάνος, στη νότια πλευρά της νήσου Τενερίφης. Τα νοτιοδυτικά Κανάρια αποτελούν το φυσικό πλατύσκαλο που οδηγεί στον Ατλαντικό, παρέχοντας όλες τις ευκολίες ανεφοδιασμού. Ο ίδιος ο Χριστόφορος Κολόμβος αναχωρούσε για τα υπερπόντια ταξίδια του από την Γκομέρα, μόλις 40 μίλια από το Λος Κριστιάνος.  Εκεί συναντήσαμε αρκετούς σύγχρονους Κολόμβους, «κολλημένους» στην περιοχή εδώ και ένα ή δυο χρόνια, που περίμεναν «ευνοϊκές» συνθήκες για να διασχίσουν τον ωκεανό. Απολαμβάνοντας τη διεθνή αυτή παρέα, προετοιμάσαμε, παράλληλα, το σκάφος και συμπληρώσαμε την τροφοδοσία, τα καύσιμα και το νερό. Μην έχοντας ψυγείο, κοιτάμε πάντα τα «φρέσκα» να είναι ευκολοσυντήρητα και χρησιμοποιούμε παραδοσιακές μεθόδους, όπως παστά κρέατα και λουκάνικα στο λάδι ή σιφνέικα τυριά στη μούργα του κρασιού κτλ. Διατυπώσεις εισόδου-εξόδου δεν υπάρχουν στην Ισπανία λόγω ΕΟΚ, έτσι η «γειτονιά» δεν πίστεψε στα μάτια της όταν η πανέτοιμη μικρή «Καλλίπυγος» ύψωσε τα πανιά της, βάζοντας πλώρη για το Νότο.

Στο επόμενο αποσπάσματα από το ημερολόγιο της γέφυρας και Μίντελο, Σάο Βισέντε, Βραζιλία. http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1354-i-kallipygos-stous-pente-okeanoys-apo-las-palmas-mexri-vrazilia