Rib and Sea

Γράφει, βιντεοσκοπεί και μαγνητοφωνεί, έχοντας πάρει πλέον τα "όπλα", ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Δύο πράγματα κατάφερε η χθεσινή παρουσία μου στην αίθουσα του Αρσάκειου, όπου εκδικάστηκε η ένσταση της "Ελληνικής Λαϊκής Συσπείρωσης" (Ε.ΛΑ.Σ.) στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο με το αίτημα να καταργηθούν όλοι οι παράνομοι νόμοι που έχουν ψηφιστεί από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι και σήμερα. Το πρώτο ήταν να εκφράσω δημοσίως την αγανάκτηση και την ανυπακοή μου προς τον Πρόεδρο του Α.Ε.Δ., λέγοντας πως χρέος ενός λειτουργού της δημοσιογραφίας είναι να ενημερώνει τον λαό, με τρόπο άμεσο, ειλικρινή και αντικειμενικό για θέματα δημοσίου συμφέροντος που άπτονται της νομιμότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, και το δεύτερο ότι αυτά που ακολούθησαν έγιναν η αιτία να χάσω τον ύπνο μου καθισμένος μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή σε μια προσπάθεια να δημοσιοποιήσω, το συντομότερο δυνατόν, όσα ακούστηκαν στη δικαστική αίθουσα, αλλά και να σας περιγράψω την τραυματική εμπειρία που βίωσα.

Η αίθουσα του δικαστηρίου γέμισε ασφυκτικά από πολίτες οι οποίοι ενδιαφέροντο, προφανώς, για την ετυμηγορία του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου. Η συνεδρίαση άρχισε στις 6 το απόγευμα. Προηγήθηκαν άλλες δύο υποθέσεις και γύρω στις 8 το βράδυ ήρθε η ώρα να εκδικαστεί η ένσταση της Ε.ΛΑ.Σ. Άρχισα να βιντεοσκοπώ φανερά, από το πρώτο έδρανο, την διαδικασία, όταν κάποια στιγμή με πρόσεξε μία από τις κυρίες της έδρας η οποία φώναξε στον κλητήρα να μου πει να σταματήσω. Στην παρατήρηση του κλητήρα να κλείσω την βιντεοκάμερα και στο ερώτημα του Προέδρου αν έχω άδεια, αντέδρασα αποφασιστικά και απάντησα ότι έχω μόνιμη άδεια σαν δημοσιογράφος από τον ελληνικό λαό.

Το τι ακολούθησε, δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Ο πρόεδρος σχολίασε με επιτιμητικό ύφος την απάντησή μου και ακολούθησε η ακόλουθη στοχιμυθία :

"Σας παρακαλώ κύριε".

"Τι με παρακαλείτε κύριε Πρόεδρε; Εσείς κάνετε το λειτούργημά σας κι' εγώ κάνω το δικό μου. Ελεύθερος δημοσιογράφος είμαι. Εδώ μιλάμε για υπόθεση δημοσίου συμφέροντος. Ανοικτή είναι η συνεδρίαση...".

Κάποιος - προφανώς αστυνομικός με πολιτικά - κατευθύνθηκε απειλητικά προς το μέρος μου και απευθυνόμενος συγχρόνως προς τον Πρόεδρο είπε :

"Εντολές περιμένουμε κ. Πρόεδρε. Να περάσει έξω ο κύριος;".

Το πράγμα άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Αγανάκτησα και άρχισα να διαμαρτύρομαι σε έντονο ύφος :

"Τι δηλαδή; Θα με φυλακίσετε γι' αυτό το πράγμα; Γιατί δεν έχω το δικαίωμα να καλύψω την υπόθεση; Δεν χρησιμοποιώ κρυφή κάμερα κ Πρόεδρε. Δεν είμαι καθεστωτικός δημοσιογράφος, ελεύθερος είμαι".

"Θέλετε να φύγουμε εμείς και να βγάλετε όσες φωτογραφίες θέλετε;", ρώτησε ο Πρόεδρος.

"Να μη φύγετε κ. Πρόεδρε. Γιατί να φύγετε;".

"Αν υπάρχει κάποιος που διευθύνει εδώ, πρέπει να τον ακούσετε".

"Σας ακούω".

"Όποιος θέλει μπορεί να έρχεται εδώ και να..."

"Δεν είναι όποιος θέλει κ. Πρόεδρε. Δημοσιογράφος είμαι".

Κάποιος από το ακροατήριο πήρε εκείνη τη στιγμή το μέρος μου φωνάζοντας :

"Γιατί να περάσει έξω ο κύριος; Ποιος είναι ο νόμος που το λέει αυτό;".

"Εσείς ποιος είστε κύριε και παρεμβαίνετε;", ρώτησε ο Πρόεδρος.

"Είμαι ο εκπρόσωπος της Κίνησης Πολιτών για την Απόδοση Δικαιοσύνης".

"Και σας έδωσε κανένας τον λόγο;".

"Δικαιούμαι να παρέμβω κ. Πρόεδρε", συνέχισε να διαμαρτύρεται ο κύριος από το ακροατήριο.

"Από κει, από το ακροατήριο;", ρώτησε ο Πρόεδρος.

"Μα είναι δυνατόν να λέτε του κυρίου να φύγει; Ούτε τον γνωρίζω, ούτε γνωρίζω το Κόμμα αλλά ο κύριος έχει δικαίωμα να ...".

"Ο κύριος δηλαδή είναι ακαταλόγιστος, δεν μπορούμε να συννενοηθούμε;", απάντησε ο Πρόεδρος, εννοώντας προφανώς εμένα.

Εκείνη τη στιγμή ήρθε και πάλι δίπλα μου ο αστυνομικός με τα πολιτικά και με απειλητικό ύφος είπε :

"Κλείστε την κάμερα παρακαλώ".

"Όχι, δεν θα την κλείσω κύριε, δεν θα την κλείσω! Θα με συλλάβετε;" απάντησα σε έντονο ύφος.

"Μη φωνάζετε".

"Με ποιο δικαίωμα μου κάνετε εσείς παρατήρηση;" του απάντησα, συνεχίζοντας να μαγνητοκοπώ. "Εγώ μιλάω με τον κ. Πρόεδρο".

"Κύριε, μπορούμε να συνεννοηθούμε;", συνέχισε απτόητος ο αστυνομικός με τα πολιτικά.

"Όχι, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε! Δεν μπορείτε να μου επιβάλλετε κάτι", του απάντησα.

"Καθήστε κάτω", φώναζε εν τω μεταξύ ο Πρόεδρος στον ακροατή που συνέχισε να διαμαρτύρεται. Σωστό μπάχαλο στην αίθουσα!

"Την έχει ανοικτή την κάμερα ο κύριος κ. Πρόεδρε", φώναξε ο αστυνομικός με τα πολιτικά.

"Συγγνώμη, αυτά που λέμε είναι μυστικά; Ανοικτές είναι οι πόρτες. Ανοικτή θα έχω και την κάμερα μέχρι να φύγω".

"Θέλετε να διευθύνετε εσείς;".

"Όχι. Εσείς διευθύνετε εδώ κ. Πρόεδρε".

"Αν διευθύνω εγώ λοιπόν θα πρέπει να με ακούσετε".

"Σας ακούω".  

"Μπορείτε να κάνετε χρήση του μέσου που έχετε στη φάση της προεκφώνησης. Όταν τελειώσει η προεκφώνηση και παραστούν οι διάδικοι, είθισται να σταματούν οι κάμερες. Συμφωνούμε σ' αυτό;".

Πώς μπορεί, άραγε, σκέφτηκα, να συμφωνήσει ένας Ελεύθερος Λειτουργός Δημοσιογράφος με ένα τέτοιο ατεκμηρίωτο σκεπτικό του Προέδρου ενός Ανωτάτου Δικαστηρίου; Πώς μπορεί δηλαδή το "είθισται" - η συνήθεια δηλαδή - να κατισχύσει βασικών άρθρων του Συντάγματος, στην προκειμένη περίπτωση; Πώς μπορεί το "είθισται" να κατισχύσει του άρθρου 14 και του άρθρου 93, παρ. 2 και 3; Πώς μπορεί το "είθισται" να αντικαταστήσει την ανάγκη που έχει σήμερα ο λαός, κάτω από τις τραγικές συνθήκες που του έχουν επιβάλλει επίορκοι πολιτικοί, να ενημερωθεί για θέματα που έχουν να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη νομιμότητα, την εφαρμογή των βασικών άρθρων του Καταστατικού Χάρτη της χώρας που διασφαλίζουν την εθνική και λαϊκή κυριαρχία; Απάντησα λοιπόν στον Πρόεδρο του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου όσο πιο "κομψά" μπορούσα :

"Όχι, δεν συμφωνώ κ. Πρόεδρε! Συγγνώμη δηλαδή, με όλο τον σεβασμό, δεν συμφωνώ! Πώς θα ενημερωθεί κ. Πρόεδρε ο Λαός που είναι έξω και έχει δημόσιο συμφέρον;".

"Καθήστε κάτω τώρα και θα το αποφασίσουμε. Οι διάδικοι συμφωνούν με την μαγνητοσκόπηση της δίκης;", ρώτησε τον δικηγόρο και τους εκπροσώπους των ενισταμένων ο Πρόεδρος.

"Μάλιστα κ. Πρόεδρε. Δεν έχουμε αντίρρηση να μαγνητοσκοπηθεί η διαδικασία δεδομένου ότι η υπόθεση αφορά το δημόσιο συμφέρον και υπάρχει ανάγκη να ενημερωθούν οι πολίτες".

"Οι αντίδικοι τι λένε;".

"Δεν υπάρχουν αντίδικοι κ. Πρόεδρε", απάντησε ο συνήγορος της Ε.Λ.Α.Σ.

Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Πράγματι, δεν υπήρχαν αντίδικοι! Πώς να τολμήσουν οι επίορκοι να παρουσιαστούν στο Δικαστήριο και να αντιμετωπίσουν τέτοιες κατηγορίες; Πώς να έρθει ο χοντρόπετσος Αντιπρόεδρος, το δεκανίκι του μέχρι πριν από δύο χρόνια πολιτικού του αντιπάλου, και τι να πει; Πώς να παρουσιαστούν οι διατελέσαντες Υπουργοί Οικονομικών και τι να πούν; Πώς να έρθει ο Χρυσοχοίδης που δεν διάβασε τι έγραφε η δανειακή σύμβαση αλλά, παρ' όλα αυτά, την υπέγραψε; Πώς να έρθει ο αποτυχημένος πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης και νυν της Ν.Δ., που άλλα υποσχέθηκε προεκλογικώς και άλλα έκανε όταν οι δέκα οικογένειες που κουμαντάρουν τη χώρα τον έκαναν πρωθυπουργό;

Οι δικαστές απεχώρησαν στη συνέχεια, προκειμένου να αποφασίσουν αν μπορώ να συνεχίσω να μαγνητοσκοπώ τη δίκη ή όχι. Όταν επέστρεψαν, ο Πρόεδρος μου ανακοίνωσε ότι απεφασίσθη ομοφώνως πως η μαγνητοσκόπηση πρέπει να σταματήσει. Άφησε μάλιστα να εννοηθεί ότι σε περίπτωση που δεν υπακούσω, θα διακόψει τη δίκη ή θα την αναβάλλει! Μολονότι το αίμα μου έβραζε, έκρινα ότι δεν έπρεπε να δώσω συνέχεια για να μη θεωρηθώ η αιτία διακοπής ή αναβολής της δίκης, και κάθισα στη θέση μου κλείνοντας το πορτάκι της κάμερας. Δεν είχα ωστόσο πατήσει το "stop" και, κατά συνέπειαν, συνεχίστηκε η καταγραφή ολόκληρης της ακροαματικής διαδικασίας με την βιντεοκάμερα να αποτυπώνει μόνο τον ήχο και τα... μανίκια της μπλούζας μου...

Καϋμένη Πατρίδα, κακόμοιρε χειμαζόμενε λαέ, ανάξιοι και γονυπετείς "συνάδελφοι", επίορκοι δικαστές, προδότες και πουλημένοι βολευτές, δεν βλέπετε ότι στον γκρεμό που οδηγείτε τη χώρα και τον λαό της θα πέσετε κι' εσείς;

Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί όλα όσα διαδραματίσθηκαν χθες το βράδυ στην αίθουσα του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου και προβληματισθείτε. Όσο με αφορά, εάν διωχθώ ποινικώς και καταδικαστώ για την ανυπακοή μου στο... "είθισται", ορκίζομαι, σε ό,τι έχω πιο ιερό, ότι δεν θα εξαργυρώσω την ποινή μου, δεδομένου ότι δεν έχω και τα χρήματα. Ο εγκλεισμός μου στο κελλί κάποιας φυλακής, για ένα τέτοιο "αδίκημα", θα είναι τιμή, για μένα, και παράσημο μαζί...