Caravan Salon Dusseldorf (Μέρος Γ΄)

Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 04 Ιούλιος 2013 14:19

Τα τελευταία 1.000 περίπου χιλιόμετρα, από τα σύνορα της Σλοβενίας μέχρι το Ντύσσελντορφ, και η έκθεση.

Το πέρασμα από τις Βαλκανικές χώρες στην Αυστρία αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία, ιδίως για τον ταξιδιώτη εκείνο που δεν έχει ξαναεπισκεφτεί τη χώρα αυτή της Κεντρικής Ευρώπης. Όλα είναι διαφορετικά εδώ. Το βλέπει κανείς όχι μόνο στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους, αλλά και στα σπίτια των Αυστριακών που είναι βγαλμένα θαρρείς απ' τα παραμύθια. Λουλούδια στολίζουν όλα τα μπαλκόνια, ενώ περιποιημένο γρασίδι καλύπτει κάθε εκατοστό γης που μένει ακάλυπτο απ' τα δάση. Τα σκουπίδια είναι άγνωστη λέξη, ενώ οι χώροι στάθμευσης των αυτοκινήτων στον αυτοκινητόδρομο, τα ξύλινα παγκάκια, τα τραπέζια και οι τουαλέτες, μας κάνουν να ντρεπόμαστε για την αντίστοιχη εικόνα στους δικούς μας δρόμους με τα εξωφρενικά διόδια...

Ο καιρός πάντως δεν ήταν καλός. Από τα σύνορα της Σλοβενίας μέχρι το Σάλτσπουργκ φυσούσε πολύ και έβρεχε κατά διαστήματα καταρρακτωδώς, κάνοντας την οδήγηση δύσκολο σπορ με ένα αυτοκίνητο ύψους 3,20 μέτρων. Ευτυχώς το άριστο οδόστρωμα και η σωστή σήμανση δεν άφηνε περιθώρια για λάθη και ατυχήματα. Με τα διόδια δεν ασχολούνται ιδιαιτέρως οι Αυστριακοί. Κολλάς μια βινιέτα στο παρμπρίζ, ανάλογα με το αυτοκίνητο που έχεις και το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο θα κάνεις χρήση των αυτοκινητοδρόμων, και αυτό είναι όλο! Πληρώσαμε λοιπόν 7,90 ευρώ για μια εβδομάδα, καλύπτοντας έτσι και την επιστροφή μας. Το καλό ήταν ότι πήραμε βινιέτα για κανονικό ι.χ. επιβατικό αυτοκίνητο και όχι για φορτηγό ή πούλμαν όπως συμβαίνει σε τριτοκοσμικές χώρες, όπως η δική μας και η Σερβία, όπου μας μετράνε με το... ύψος!

Μετά το Σάλτσμπουργκ ο καιρός άρχισε να βελτιώνεται, οι νταλίκες ωστόσο πολλαπλασιάστηκαν δημιουργώντας, ιδίως στη Γερμανία, μεγάλα κονβόϋ και ατελείωτα μποτιλιαρίσματα. Η κατάσταση μας θύμισε τις παλιές μέρες της Γιουγκοσλαβίας, μόνο που τότε η προσπέραση, στα μεγαλύτερα τμήματα της χώρας, ήταν σχεδόν αδύνατη. Διόδια πάντως στη Γερμανία δεν υπάρχουν πουθενά, ενώ η συντήρηση του οδικού δικτύου και οι διαπλατύνσεις των ήδη υπαρχόντων δρόμων είναι ορατές σε πολλά σημεία της διαδρομής.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, και να αγχωθεί μαζί, πώς θα βρει τον δρόμο προς την έκθεση, αλλά φθάνοντας στο Ντύσσελντορφ οι πινακίδες με τη λέξη "Messe" (εκθεσιακό κέντρο) καθοδηγούν ακόμη και ένα "πρωτόμπαρκο" να φθάσει ακριβώς στο ζητούμενο σημείο, το οποίο συνορεύει σχεδόν με το αεροδρόμιο της πόλης. Μπροστά μας απλώθηκε ξαφνικά ένα απέραντο πάρκινγκ τροχόσπιτων και αυτοκινούμενων κάθε μάρκας, μεγέθους και βαλάντιου! Στην είσοδο του πάρκινγκ υπήρχε ένα κτίριο με ντουσιέρες, και λίγο πιο κει ο χώρος εκκένωσης της αποχέτευσης, της τουαλέτας και τρεις παροχές γλυκού νερού. Τρία αυτοκινούμενα συγχρόνως είχαν τη δυνατότητα να εξυπηρετηθούν, ενώ υπάλληλοι της έκθεσης ρύθμιζαν τις προτεραιότητες και βοηθούσαν τους οδηγούς. Εξωπραγματική κατάσταση για τα δικά μας μέτρα και αναμενόμενη μελαγχολία...

Με φιλότιμες προσπάθειες, στην Αγγλική γλώσσα (απίστευτο!), μας εξυπηρέτησαν στην υποδοχή της έκθεσης και μας έδωσαν την κάρτα δωρεάν παραμονής και παροχής ηλεκτρικού ρεύματος λόγω της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας. Παρκάραμε ανάμεσα σε μερικά μεγαθήρια και βρήκα την ευκαιρία, αντί τιμήματος 12 ευρώ, να προμηθευτώ από την υποδοχή μια μπαλαντέζα-μετατροπέα ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε ρεύμα από την παροχή που ήταν ακριβώς δίπλα μας. Χλιδή, τι να σας λέω...

Αφού συνέδεσα το ψυγείο στο 220 και βάλαμε μια τάξη στο camper, πήρα την καπετάνισσα και βγήκαμε μια βόλτα για την αναγνώριση της περιοχής. Αναλογιζόμενος την κούρασή της αποφάσισα να την ξεκουράσω, διαπιστώνοντας ότι μέσα στον χώρο του πάρκινγκ υπήρχαν κιόσκια όπου προσφέρονταν παραδοσιακά Γερμανικά εδέσματα, όπως μπιφτέκια, πατάτες, λουκάνικα και μανιτάρια, αλλά και μπύρα βαρελίσια. Τα τιμήσουμε λοιπόν δεόντως. Το βίτσιο μας ωστόσο να τρώμε "on board" και η κοσμοσυρροή στις τέντες γύρω απ' την κουζίνα, μας έκανε να τα πάρουμε στο χέρι και να τα απολαύσουμε στην τραπεζαρία του Granduca συνοδεία μουσικής και παγωμένης μπύρας. Μια μεγάλη μερίδα πάντως εξαιρετικά μανιτάρια, με μια περίεργη λευκή σάλτσα, και δύο χορταστικά σάντουϊτς με δύο κομμάτια κρέας το καθένα (σε μέγεθος μπριζόλας δηλαδή) κόστισαν δώδεκα μόνο ευρώ. Ο κόπος να μαγειρέψει κανείς στο camper, ακόμη και κάτι πρόχειρο, θα κόστιζε σίγουρα πολύ περισσότερο, κυρίως σε κούραση...

Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε, κατά την διάρκεια της νύχτας, η απόλυτη σχεδόν ησυχία που επικρατούσε στο αχανές αυτό υπαίθριο πάρκινγκ. Εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες αυτοκινούμενα, αντίστοιχος αριθμός ανθρώπων και οικόσπιτων... σκύλλων, κι' όμως δεν ακουγόταν τίποτε! Κάναμε, άθελά μας, την αναπόφευκτη σύγκριση, με τα δικά μας ελεύθερα camping στην Ελλάδα, και μελαγχολήσαμε για άλλη μια φορά. Γιατί δεν είναι μόνο τα απαράδεκτα διόδια, η έλλειψη υποδομών και η παντελής απουσία χώρων υποδοχής για τα γκρίζα νερά και τις τουαλέττες, είναι και η έλλειψη παιδείας και καμπερίστικης φιλοσοφίας, τόσο εκ μέρους της Πολιτείας και των εκτελεστικών οργάνων της, όσο και εκ μέρους των ιδιοκτητών αυτοκινούμενων, πολλοί από τους οποίους αδιαφορούν αν δίπλα τους ακριβώς υπάρχουν άλλοι καμπερίστες οι οποίοι στις δώδεκα τα μεσάνυχτα θέλουν να κοιμηθούν.

Η απόσταση από το αχανές πάρκινγκ των αυτοκινούμενων μέχρι την είσοδο της έκθεσης δεν είναι μεγάλη, έχοντας όμως κανείς να μεταφέρει στην επιστροφή τον απίστευτο όγκο της χαρτούρας και των προσπέκτους, πρέπει να λάβει τα μέτρα του. Η "πάπια", η οποία με προβλημάτισε αρκετά αν έπρεπε να την φορτώσω στο Granduca, βοήθησε τελικώς πολύ και έλυσε πολλά προβλήματα. Υπήρχαν βεβαίως ειδικά λεωφορεία τα οποία μετέφεραν τους επισκέπτες στις εισόδους της έκθεσης, αλλά είναι άλλο πράγμα να έχει κανείς το δικό του, δίτροχο έστω, μεταφορικό μέσο όπου και όποτε το χρειάζεται. Το "παπάκι" μάς βοήθησε άλλωστε να κάνουμε και την απαραίτητη βόλτα στην παλιά πόλη του Ντύσσελντορφ.

Καλή σκέψη απεδείχθη και η μικρή βαλίτσα με τις ρόδες, που προνοήσαμε να πάρουμε μαζί μας, και η οποία γέμισε τρεις φορές με προσπέκτους κατά την διάρκεια της τριήμερης παραμονής μας στο Ντύσσελντορφ! Τρεις μέρες πάντως δεν αρκούν για να δει κανείς όλα τα εκθέματα αυτής της μεγάλης έκθεσης και αυτό το βάλαμε στα υπ' όψιν για του χρόνου. Τι να πρωτοδεί κανείς; Τα campers; Τις τροχοσκηνές; Τα τροχόσπιτα; Τα αξεσουάρ; Τις αντίκες; Τα παράξενα; Το κάθε τι θέλει τον χρόνο του. Η δική μας προσοχή ήταν βεβαίως στραμένη προς τα campers γιατί αυτά, κυρίως, μας ενδιέφεραν περισσότερο. Και πάλι, όμως, απεδείχθη ότι ο χρόνος των τριών ημερών δεν ήταν αρκετός για να τα δούμε όλα...

Έκανα επίσης ένα λάθος. Έπρεπε να φθάσουμε στο Ντύσσελντορφ μία ημέρα πριν ανοίξει η έκθεση τις πύλες της για το κοινό. Γιατί; Γιατί την ημέρα αυτή η έκθεση είναι ανοικτή μόνο για τους δημοσιογράφους. Είναι η μέρα που μπορεί ο δημοσιογράφος να κάνει άνετα τη δουλειά του και, κυρίως, να φωτογραφήσει ή να βιντεοσκοπήσει, χωρίς να έχει δεκάδες ανθρώπους να κυκλοφορούν μπροστά του ή να μπαινοβγαίνουν στα campers. Υπήρξαν φορές που χρειάστηκε να περιμένω κάμποση ώρα μέχρις ότου κάποιος χοντρός Γερμανός ή η συμβία του αποφασίσουν να φύγουν μπροστά από τον φακό της φωτογραφικής μου μηχανής ή να βγουν από κάποιο camper.

Ένα από τα προβλήματα στη Γερμανία, και δυστυχώς η έκθεση του Ντύσσελντορφ δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι ότι δεν μιλάει, κανείς σχεδόν, Αγγλικά! Είναι απαράδεκτο, κατά την γνώμη μου, κατασκευαστές και έμποροι, οι οποίοι εκθέτουν τα προϊόντα τους σε μια μεγάλη διεθνή έκθεση, να μιλούν μόνο Γερμανικά. Αντιλαμβάνομαι, σέβομαι και κατανοώ (μέχρις ενός σημείου) την εμμονή των Γερμανών να τιμούν την γλώσσα τους παντού και πάντοτε, νομίζω όμως ότι όταν θέλει κανείς να προωθήσει τα προϊόντα του σε Άγγλους, Γάλλους, Έλληνες, Ιταλούς ή ακόμη Κινέζους επισκέπτες, οφείλει να διαθέτει στο περίπτερό του έναν, τουλάχιστον, αγγλομαθή υπάλληλο.

Ανάλογο πρόβλημα υπάρχει και στα προσπέκτους, τα οποία είναι όλα τυπωμένα στη Γερμανική γλώσσα! Είναι κωμικοτραγικό να μαζεύεις τρία καρότσια χαρτιά και στο τέλος να κάνεις την θλιβερή διαπίστωση ότι για να τα διαβάσεις χρειάζεσαι μεταφραστή ή πτυχιούχο της Γερμανικής Φιλολογίας! Κουτσά, στραβά, τα καταφέραμε πάντως και, για αρχή, καλά ήταν. Του χρόνου θα είναι πολύ καλύτερα, γιατί τώρα ξέρουμε.

Τα εκθέματα.

Τροχόσπιτα αντίκες υποδέχονταν τους επισκέπτες που έμπαιναν στην έκθεση από τη βορεινή είσοδο. Οι Γερμανοί ιδιοκτήτες αυτών των τροχόσπιτων έχουν ιδρύσει τον δικό τους σύλλογο και τα εκθέτουν κάθε χρόνο στην έκθεση χωρίς να χρεώνονται γι' αυτό. Οι διοργανωτές του "Caravan Salon Dusseldorf" έχουν προφανώς αντιληφθεί ότι τα τροχόσπιτα αυτά αποτελούν τον "κράχτη" της έκθεσης, ενώ οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν κανένα οικονομικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι είναι όλοι αρνητικοί ακόμη και στη σκέψη ότι μπορεί να τα πουλήσουν!

Το θέαμα των τροχόσπιτων αυτών ήταν πάντως ιδιαιτέρως ελκυστικό, με το παρελθόν να ξαναζεί στη θέα, όχι μόνο των υλικών κατασκευής και της εξωτερικής τους εμφάνισης, αλλά και της εσωτερικής τους διαρρύθμισης και διακόσμησης. Πίσω σε μια εποχή ρομαντισμού, με... ξυλόφουρνους και μπουριά να εξασφαλίζουν τη θέρμανση του χώρου και το μαγείρεμα, λάμπες φωτιστικού πετρελαίου να φωτίζουν τις νύχτες και χειροποίητα κουρτινάκια να στολίζουν τα παράθυρα.

Μίλησα με τον ιδιοκτήτη ενός τέτοιου τροχόσπιτου αντίκα, τον κ. Karl Heinz Paumen, ο οποίος είναι βεβαίως και μέλος του "Camping Oldie Club", και ένας από τους ελάχιστους Γερμανούς που συνάντησα με τον οποίον κατάφερα να συνεννοηθώ στην Αγγλική γλώσσα. Η σελίδα τους στο facebook, για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει περισσότερες πληροφορίες (και μπορεί φυσικά να συνεννοηθεί στα Γερμανικά), είναι : http://www.facebook.com/group.php?gid=147047435309637