Rib and Sea

"Βίκτωρ!"
"Παρών, καπτα Μιχάλη"
"Έλα, μάζεψε τα πράγματά σου, φεύγουμε..."

Αυτά είπε χθες το πρωί στον Βίκτορα Λεβή ο καπτα Μιχάλης, κι' ο καλός φίλος δεν είχε άλλα περιθώρια να αρνηθεί. Έλυσε κάβους κι' ανοίχτηκε στις θάλασσες του ουρανού...

Γνώρισα τον Βίκτορα το 1987. Τότε που ίδρυσα τον Ο.Φ.Σ.Ε. Συνδέθηκα μαζί του, καρμικά θα έλεγε κανείς, δύο χρόνια αργότερα, με την "απάτη" της Γένοβας. Μια "απάτη" το τίμημα της οποίας, ωστόσο, πλήρωσα εγώ εξ ολοκλήρου. Ο καπετάνιος έχει τον πρώτο λόγο, άλλωστε, και στα καλά και στα κακά. Μας συνέδεσαν όμως και άλλα περιστατικά, όπως η βύθιση εκείνης της ψαρόβαρκας στην Κόρινθο και ο παρ' ολίγον πνιγμός του - Σεπτέμβρης του 1989 ήταν - όταν το πλοίο της άγονης γραμμής αναποδογύρισε με τις προπέλλες το σφουσκωτό του, στο κατ' ευφημισμόν λιμάνι του Αθηνιού, ενώ εκείνος κοιμόταν μέσα στον υπνόσακκό του! Ο Βίκτορας όμως, παρ' όλα τα σοβαρά κινητικά του προβλήματα, είχε καρδιά λιονταριού. Ήθελε να ζήσει και κατάφερε να βγει ζωντανός απ' τον βυθό!

Θυμάμαι πώς ανέβαινε στη μηχανή του και έτρεχε στους δρόμους, πώς άπλωνε στο πρόσωπό του το πιο όμορφο χαμόγελο όταν τιμόνευε το φουσκωτό. Θαρρείς και είχε όλο τον κόσμο στα χέρια του! Και όσο τα προβλήματα της υγείας του μεγάλωναν, τόσο ο Βίκτορας θέριευε!

Τελευταία είχε αρχίσει όμως πια να παραδίδεται. Ο καριόλης ο καρκίνος τον είχε καταβάλλει, τον είχε κάνει σκιά του εαυτού του και τον είχε ακινητοποιήσει στο κρεββάτι του νοσοκομείου. Καταλάβαινε όμως και προσπάθησε να χαμογελάσει όταν με είδε, ανήμπορος να γεμίσει το χαμόγελό του αυτό με δυο λέξεις. "Άντε ρε φίλε, σήκω να κάνουμε μαζί τον γύρο της Ευρώπης", του είπα, κι' ας μην το πίστευα. Κούνησε το κεφάλι του με νόημα και χαμογέλασε...

Όταν μου είπε η αδελφή του ότι τελευταία του επιθυμία ήταν να καεί το σώμα του στους κλίβανους της Βουλγαρίας και να πέσει η τέφρα του στην αγκαλιά της γαλάζιας ερωμένης, εξεπλάγην. Μάλλον είχε υιοθετήσει τη δική μου επιλογή, αλλά δεν πρόλαβε να μου το πει. Τώρα περιμένω να επιστρέψει από τη Σόφια για να τον συνοδέψω με δυο φίλους στο τελευταίο του μπάρκο με το φουσκωτό. Όπως φαντάζομαι θα ήθελε κι' ο ίδιος, κι' ας μην πρόλαβε να το ζητήσει...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος