Rib and Sea

Επιμέλεια κειμένου, φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

«Μια ταϊτιέν κι’ ένα καρούλι μουλινέ θα ήθελα...» άκουσα να λέει δίπλα μου κάποιος ψαροντουφεκάς στον ιδιοκτήτη του καταστήματος με τα αλιευτικά είδη, όταν έτυχε τις προάλλες να είμαι κι’ εγώ στον ίδιο χώρο για ν’ αγοράσω ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα, αφού τα παλιά είχαν τινάξει τα πέταλα μετά από τόσα χρόνια. Και  καθώς κοιτούσα γύρω μου τα τεράστια βατραχοπέδιλα, τα κατασκευασμένα από ειδικά ελαφριά και ανθεκτικά υλικά, καθώς θαύμαζα τις σιλικονούχες μάσκες και τα μακρύκανα ξύλινα ψαροντούφεκα με τα διπλά λάστιχα, το μυαλό μου πέταξε μονομιάς στον Άη Στράτη και τον κυρ Αντώνη τον Ρακόπουλο...

Εξόριστος στον Άη Στράτη, τα πέτρινα χρόνια, αλλά και δεινός ψαροντουφεκάς της εποχής εκείνης ο κυρ Αντώνης. Γεννημένος το 1919, μόλις συμπλήρωσε ενενήντα χρόνια ζωής και συνεχίζει απτόητος. Τα είπαμε για λίγο, καθισμένοι σ’ ένα παγκάκι στο λιμάνι του Άη Στράτη, όταν πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα στο ακριτικό νησί για να παραδώσουμε, μαζί με άλλους φίλους από τον Πατραϊκό Όμιλο Φουσκωτών Σκαφών, το εννιάμετρο Laser με την διακοσάρα Yamaha, προσφορά του Πατραϊκού Ομίλου στην Κοινότητα του νησιού, για να καλύψει τις έκτακτες ανάγκες μεταφοράς και επικοινωνίας με την Λήμνο.

Και ο κυρ Αντώνης, αφού άνοιξε διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα της ψυχής του, ξετύλιξε μπροστά μου το τεράστιο κουβάρι των εμπειριών και αναμνήσεών του. Και μου μίλησε για τα σκληρά χρόνια της εξορίας και της μοναξιάς. Τότε που η ελευθερία λόγου και ιδεών ήταν έννοιες ανύπαρκτες. Τότε που η κακοποίηση ανθρώπου από άνθρωπο ήταν καθημερινή πρακτική. Τότε που το ξύλο και οι κακουχίες έπεφταν με το τσουβάλι. Τότε που ψάρευε, για να γλυκάνει το πικρό χάπι της εξορίας, και έφτιαχνε μόνος του τη μάσκα αλιείας, χρησιμοποιώντας λάστιχο από ρόδα αυτοκινήτου και τσέρκια! Τότε που ο νεροσωλήνας γινόταν... ψαροντούφεκο και το γράσσο κάλυπτε το γυμνό κορμί του για να αντέξει την πολύωρη παραμονή στο νερό. Στ’ αυτιά μου υπάρχει ακόμη η περιγραφή της απίστευτης εκείνης συνάντησής του με τους δύο... ερωτευμένους ροφούς...

Άνθρωποι αυθεντικοί, μιας άλλης εποχής. Που μισήθηκαν, αλλά δεν μίσησαν. Που κτυπήθηκαν, αλλά δεν κτύπησαν. Που ψάρευαν για να φάνε. Που επέλεγαν το θήραμά τους και πάλευαν σώμα με σώμα για να το νικήσουν. Που δεν διεκδικούσαν κύπελλα και πρωταθλήματα για το ποιος σκότωσε τα πιο πολλά. Που ψάρευαν χωρίς σιλικονούχες μάσκες και μακριά βατραχοπέδιλα. Χωρίς πανάκριβες φόρμες. Χωρίς βέργες ταϊτιέν, gps, βυθόμετρα και ακριβά ψαροντούφεκα ακριβείας. Τέτοιος ήταν, και είναι, ο κυρ Αντώνης Ρακόπουλος στον Άη Στράτη. Τέτοιος ήταν και ο Τζίμης Καλαβρέζος, ο αείμνηστος σκαροφονιάς της Κάσου... http://www.ribandsea.com/fishing/111-2009-05-13-07-12-46.html

Κάμερα : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μοντάζ : Γιώργος Μισετζής.