Rib and Sea

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είναι ιδιαίτεροι οι λόγοι που με ωθούν πολλές φορές να πάρω μια συνέντευξη - να κάνω μια συζήτηση, θα έλεγα καλύτερα - με κάποιον από αυτούς που συναντώ στις θαλάσσιες ή στεριανές περιπλανήσεις μου. Δεν μου λέει τίποτε αν είναι "celebrities", αν είναι πολιτικοί ή αναγνωρίσιμα πρόσωπα της καθημερινότητας. Δεν είναι αυτοί οι λόγοι που κάνουν "κλικ" μέσα μου για να τους πω :

"Θέλεις να μιλήσουμε φιλικά μπροστά στη βιντεοκάμερα;".

"Τι να πω; Ντρέπομαι!", είναι συνήθως η αυθόρμητη απάντηση.

"Θα πεις πράγματα που δεν ακούγονται, θα απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν θέτουν κατά κανόνα οι μεγαλοδημοσιογράφοι των μέσων της μαζικής μας εξαπάτησης και θα πεις πράγματα που θα ήθελες να πεις αλλά μοιάζει να μην ενδιαφέρεται κανείς γι' αυτά", απαντώ εγώ, πείθοντας, συνήθως, τον συνομιλητή μου.

Κάτι ανάλογο έγινε και με την 63χρονη Αγγλίδα Lynne Burgess, την οποία συνάντησα κατά την διάρκεια της πρόσφατης παραμονής μου στην πανέμορφη Σύμη με τους "Sea Hawks" και η οποία ζει πάνω από 30 χρόνια στην Ελλάδα. Την άκουσα να μιλάει άπταιστα ελληνικά, με εκείνη την χαρακτηριστική όμως αγγλική προφορά, και μπήκα στον πειρασμό να την ρωτήσω από ποιο μέρος της Αγγλίας κατάγεται, τι κάνει στη Σύμη και αν της αρέσει η Ελλάδα. Εξεπλάγην από την απάντησή της και το "κλικ" μέσα μου ήταν αναμενόμενο. Πώς να μην είναι αναμενόμενο όταν ακούς μια Αγγλίδα να εκθειάζει την Ελλάδα, να λέει πως νοιώθει ελληνίδα, πως ήταν ανέκαθεν διακαής επιθυμία της να ζήσει εδώ, πως είναι άδικα αυτά που περνάει η χώρα και οι κάτοικοί της σήμερα, πως δεν τους αξίζουν...

"Θέλω να συζητήσουμε", της είπα, "τι λες;".

Περιέργως, δεν ήταν αρνητική. Ίσως επειδή τον πάγο της πρώτης γνωριμίας μας είχε σπάσει η αναφορά μου στην πόλη Grimsby, όπου εκείνη ζούσε πριν έρθει στην Ελλάδα. Το Grimsby υπήρξε, συμπτωματικώς, η έδρα της εταιρείας που πάνω από 25 χρόνια αντιπροσώπευα αποκλειστικώς στην Ελλάδα! Ήταν η πόλη από την οποία είχα περάσει τον Ιούνιο του 1991, με το φουσκωτό σκάφος μου, εν πλω προς το Inverness της Σκωτίας.

Δέχτηκε λοιπόν η συμπαθέστατη αυτή Αγγλίδα υπήκοος να μιλήσουμε, εκεί, έξω από το γραφικό καφενεδάκι της Σύμης. Το ραντεβού μας ορίστηκε για το επόμενο μεσημέρι και δεν με ένοιαξε καθόλου που θα έχανα την θαλασσινή βόλτα στην Τήλο και τη Χάλκη με τα "γεράκια της θάλασσας". Εκεί είχα ξαναπάει, άλλωστε, την Lynne Burgess όμως μπορεί να μην την συναντούσα ξανά...