Rib and Sea

Δύσκολες εποχές, ψυχοφθόρες. Κι' εγώ βαρέθηκα πια να "ζητιανεύω", δεξιά κι' αριστερά, για ένα δανεικό φουσκωτό. Ο Γκολφινόπουλος μου παραχώρησε στην αρχή ένα επτάμετρο "Scanner", αλλά πρόλαβα να πάω μ' αυτό μόνο μέχρι το Αγκίστρι, σ' εκείνη την αλησμόνητη "πλωτή συναυλία" με τα μέλη του τότε "Rib and Sea forum". Για κάποιον "ανεξήγητο" λόγο η συνεργασία μου με τον Γκολφινόπουλο διεκόπη λίγο μετά το "Rib Test" του 2009. Ο Σταυρουλάκης μου διέθεσε στη συνέχεια το "Skipper 6.80", αλλά δεν πρόλαβα να κάνω μ' αυτό παρά ένα και μόνο ταξίδι! Τότε που το παρέλαβα στα Χανιά και το έφερα μέσω Μήλου στην Ανάβυσσο. Λίγο αργότερα, πουλήθηκε. Μετά κλείστηκε η συμφωνία για κάποια ταξιδιωτικά, με σκάφη "4U", αλλά κι' αυτή είχε άδοξο τέλος αφού η οικονομική κατάσταση επιδεινώθηκε και δεν υπήρχαν τα περιθώρια για τέτοιου είδους "πολυτέλειες". Πρόλαβαν πάντως να πραγματοποιηθούν δύο ταξίδια. Ένα στη Γαύδο και ένα στα Αντικύθηρα. Απ' την άλλη είμαι και "κολλημένος" με κάποια πράγματα. Δεν θέλω, ας πούμε, να δημοσιεύω στο "Rib and Sea" τα δεκάδες ταξιδιωτικά που έχω κάνει κατά την διάρκεια των τριάντα τουλάχιστον τελευταίων χρόνων και έχουν δημοσιευτεί στο παρελθόν σε άλλα έντυπα.

Το κακό άρχισε μερικά χρόνια πριν, όταν αναγκάστηκα να αποχωριστώ το αλησμόνητο εκείνο "Apache 26". Γιατί δεν μπορείς να λες στο παιδί σου ότι τα οικονομικά δεν επιτρέπουν τη μετάβασή του στην Αγγλία για το μεταπτυχιακό του κι' εσύ να έχεις ένα οκτάμετρο διμήχανο καμπινάτο φουσκωτό να πιάνει μαλλί στο parking με τη βενζίνη να έχει γίνει χρυσάφι, και βάλε. Δεν υπήρχε λοιπόν κανένα δίλημμα. Το "Apache" πουλήθηκε, ο Γιάννης έκανε το μεταπτυχιακό του κι' εμείς παρηγορηθήκαμε με την αντικατάσταση του παλιού camper, την αγορά ενός μικρού φουσκωτού Olympic St 3,80 και ενός ιπτάμενου Polaris. Πάλι καλά που προλάβαμε να τα κάνουμε όλα αυτά. Δεν είχε εμφανιστεί βλέπετε ακόμη η λαίλαπα της Τρόϊκας...

Ενδιάμεσα, πάντως, όλο και κάποιο ταξίδι προέκυπτε, όπως εκείνη η περιπλάνηση με το "Barracuda" του Κωνσταντάτου στα Ψαρρά, τις Οινούσσες και τη Χίο, η επιστροφή από τη Χίο στη Λέρο με το 9.50 4U του Μαρδόγλου, και τα δύο ταξίδια που έκανα με το "Olympic St 3.80" στα Χανιά και στην Κάσο. Πουλήθηκε όμως κι' αυτό, κι' εγώ το φέρνω πλέον βαρέως που δεν έχω το δικό μου φουσκωτό.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σαν να μην έφτανε η άνευ όρων παράδοση της χώρας στους δανειστές της, στέρεψε και η μοναδική πηγή εσόδου για το "Rib and Sea". Η διαφήμιση. Και πάνω που αναρωτιόμουν πώς γίνεται να μεγαλώνει ο αριθμός των αναγνωστών αλλά να μειώνεται η διαφήμιση, πήρα την απάντηση. Το θέμα όμως αυτό το σχολίασα εκτενώς στο τελευταίο μου editorial με τίτλο "Αέρααα!!!".

Λένε πως στη ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι' εγώ αυτό πίστευα μέχρι πρό τινος. Δεν το πιστεύω όμως πια. Γιατί πώς να μην υπάρχουν αδιέξοδα όταν πάγεια επιλογή σου είναι να περπατάς όρθιος; Όταν οι συνέπειες αυτής της επιλογής είναι να κτυπάς στις γωνίες και να προσπαθείς να επιβιώσεις οικονομικά στην απομόνωση; Έχει βλέπετε αποδειχθεί ότι μόνο οι σκυφτοί, λόγω... σφαιρικού σχήματος, κυλούν εύκολα προς όλες τις κατευθύνσεις, προσαρμόζονται με τις καταστάσεις και βολεύονται. Θέλοντας πάντως να αντιδράσω, να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ και να μην κοπεί άδοξα το νήμα της ζωής αυτού του περιοδικού, πήρα μια, μάλλον δύσκολη αλλά αναπόφευκτη απόφαση.

Αφού μοναδικοί αποδέκτες του "Rib and Sea" είναι οι αναγνώστες του, γιατί να μην πληρώνουν αυτοί, με ένα μικρό έστω αντίτιμο, το δικαίωμά τους να σερφάρουν σ' αυτό ελεύθερα, παρέχοντάς μου παράλληλα την δυνατότητα να μην εξαρτώ τη συνέχειά του από τις διαφημιστικές καταχωρήσεις; Ήταν άλλωστε, ανέκαθεν, όνειρό μου αυτό. Να γράφω σ' ένα περιοδικό μόνο γι' αυτούς που θέλουν να το διαβάσουν και όχι γι' αυτούς που θέλουν να το χειραγωγήσουν ή να το "ελέγξουν" μέσω της διαφήμισης. Τι λέτε λοιπόν; Θα ανταποκριθείτε; Στο κάτω κάτω για ετήσια συνδρομή είκοσι μόνο ευρώ μιλάω! Αναλογιστείτε ότι τα δώδεκα τεύχη ενός αντίστοιχου εντύπου δεν κοστίζουν λιγότερο από 96 ευρώ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αμεσότητα, αποθηκευτικό χώρο και χρηστικότητα.

Έτσι, η αρχική σελίδα υποδοχής του περιοδικού σκέπτομαι να είναι στο εξής προσβάσιμη σε όλους, πλην όμως, για να προχωρήσει ο επισκέπτης στην ανάγνωση των επί μέρους άρθρων θα πρέπει να καταβάλλει μια ετήσια συνδρομή είκοσι (20) ευρώ μέσω μιας πιστωτικής κάρτας ή με απ' ευθείας κατάθεση σε ένα τραπεζικό λογαριασμό, και να αποκτήσει στη συνέχεια τον δικό του κωδικό πρόσβασης. Αν πρέπει λοιπόν ένα τέτοιο διαδικτυακό περιοδικό, όπως είναι το "Rib and Sea", να επιζήσει και να συνεχίσει να ενημερώνει και να ψυχαγωγεί τους λάτρεις του φουσκωτού σκάφους και της θάλασσας, είναι προτιμότερο να επιβιώσει μέσα από το ενδιαφέρον και την αγάπη των αναγνωστών του και όχι από τη διαφήμιση. Λιγότερο από δύο ευρώ τον μήνα λοιπόν καλείστε να πληρώσετε ώστε να μπορείτε να σερφάρετε ελεύθερα στο περιοδικό, που εσείς λέτε ότι αγαπάτε για την αμεσότητα και αντικειμενικότητα των άρθρων του. Αν γίνει αυτό, εγώ δεσμεύομαι να εμπλουτίζω την ύλη του σε εβδομαδιαία, τουλάχιστον, βάση.

Όσο για τη μεγάλη διεθνή έκθεση της Γένοβας; Αποφάσισα να μην την επισκεφτώ φέτος. Πρώτον γιατί τα τρέχοντα έσοδα του περιοδικού δεν επιτρέπουν την πραγματοποίηση τέτοιων ταξιδίων, και δεύτερον γιατί πιστεύω ότι σε μια χρονική περίοδο κατά την οποίαν οι  Έλληνες κατασκευαστές δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα προκειμένου να συντηρήσουν τις πωλήσεις τους και να κρατηθούν στην αγορά, θα ήταν άδικο εκ μέρους μου να ενισχύσω τους ξένους κατασκευαστές προβάλλοντας στο "Rib and Sea" τα δικά τους σκάφη. Μπορεί μεν οι Έλληνες κατασκευαστές να μην κάνουν τίποτε για να κρατηθεί το περιοδικό αυτό στον χώρο της διαδικτυακής θάλασσας, μια αντίστοιχη εν τούτοις δική μου συμπεριφορά θα χαρακτηριζόταν δυσμενώς. Και, ίσως, όχι εντελώς άδικα...