Rib and Sea

Πρέπει να συμβαίνει μια εθνική τραγωδία κάθε τόσο, κοντά στα μικρά και ξεχασμένα νησιά του Αιγαίου, για να στρέψουν την προσοχή τους σ' αυτά οι "συνάδελφοί" μου των μέσων της μαζικής μας εξαπάτησης-εξαθλίωσης. Αρκούσε λοιπόν η πτώση ενός ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού και η απώλεια τριων παλληκαριών για να στραφούν τα φώτα της δημοσιότητας στην Κίναρο και την μοναδική (σήμερα) κάτοικό της, την αγαπημένη μου Ειρήνη Κατσοτούρχη.

Μέχρι πριν από δύο χρόνια η Ειρήνη ζούσε στον βράχο αυτό μαζί με τον σύζυγό της, τον αξέχαστο Μικέ, παίρνοντας την σκυτάλη από τους γονείς της. Τον Γιώργο και την Ακαθή Θηραίου. Τους είχα γνωρίσει όταν η Ειρήνη και ο Μικές ήταν ακόμη μετανάστες στην Αυστραλία. Τελευταία επιθυμία του κυρ Γιώργη να μη μείνει μόνο του το νησί μετά τον θάνατό του. Ζήτησε λοιπόν από την Ειρήνη, γνωρίζοντας πως λόγω του χαρακτήρα της θα ήταν το μόνο από τα παιδιά του που δεν θα του χαλούσε αυτό το χατήρι, να μετακομίσει στην Κίναρο όταν αυτός θα αναχωρήσει για το μεγάλο ταξίδι.

Έτσι και έγινε. Όταν πέθανε ο κυρ Γιώργης και η κυρά Ακαθή μετακόμισε στην Αμοργό, η Ειρήνη με τον άνδρα της επέστρεψαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην μοναχική Κίναρο. Με τα κατσίκια τους, το πατρογονικό σπιτάκι στον παλιό ορεινό οικισμό, δίπλα στο εκκλησάκι του Άϊ Γιώργη, και την παραθαλάσσια καλύβα στο τελείωμα του "φιορδ".

Τους επισκέφθηκα κάμποσες φορές με το φουσκωτό μου και έγινα φίλος τους. Όποτε με έβλεπαν έκαναν σαν τρελοί. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ένας άσημος δημοσιογράφος, που δεν περιπλανιόταν στο Αιγαίο για να ψαρέψει, έφθανε μέχρι την άγονη Κίναρο για να τους δει, να συζητήσει μαζί τους και να τους βοηθήσει να λύσουν τα προβλήματά τους. Την τηλεφωνική τους σύνδεση με τον έξω κόσμο, την αυτονομία τους σε νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, μια μικρή βαρκούλα για να ψαρεύουν και να διασκεδάζουν την μοναξιά τους, ένα ντοκάκι να την λιμενίζουν για να μην τη σπάει ο νοτιάς... http://www.ribandsea.com/travels/669-2012-04-05-06-15-52

Δεν θέλω να πω άλλα, εκτός από τούτο. Λυπάμαι και ντρέπομαι για λογαριασμό των συναδέλφων" μου, αλλά και των μεγαλοεργολάβων εργοδοτών τους, που δεν χαλαλίζουν λίγο χρόνο, λίγη φαιά ουσία, λίγα χρήματα για τα μεταφορικά, μια σελίδα στο έντυπο που αρθρογραφούν ή πέντε λεπτά στο τηλεοπτικό τους πρόγραμμα για να ασχοληθούν με τους φωτεινούς βράχους του Αιγαίου που πλημμυρίζουν από ιστορία, συναισθήματα και τον πόνο των ελαχίστων κατοίκων τους που επιμένουν να κατοικούν σ' αυτά, σε πείσμα των ανιστόρητων προδοτών που διαχειρίζονται τις τύχες αυτής της χώρας, για να υψώνουν την γαλανόλευκη, όπως μου είπε κάποτε χαρακτηριστικά ο καλός μου φίλος, ο αείμνηστος Μικές...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος