Rib and Sea

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το δις εξαμαρτείν ουκ εστίν ανδρός σοφού, έλεγαν οι αρχαίοι και σοφοί ημών πρόγονοι. Παρ' όλα αυτά, 2.500 χρόνια μετά, εμείς ούτε τους ακούμε ούτε τους δίνουμε πια σημασία, προκαλώντας την επανάληψη της ίδιας τραγωδίας. Και ας μη νομιστεί ότι βγάζω την ουρά  μου απ' έξω! Στο ξεκίνημα τουλάχιστον αυτής της ιστορίας. Γιατί το 1981 έδωσα βάση στον Ανδρέα, και συμφωνούσα μαζί του όταν τοποθετούσε την Ε.Ο.Κ. και το ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο. Τον πίστεψα όταν υπεσχέθη ότι θα έδιωχνε τις βάσεις. Τον εκτίμησα όταν απεκάλεσε τους υπερήλικες ψηφοφόρους "υπερήφανα γηρατειά". Δάκρυσα όταν τον άκουσα να υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο για τους νέους. Ένοιωσα εθνικά υπερήφανος όταν τον άκουσα να δηλώνει πως η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Πίστεψα την υπόσχεσή του για "αλλαγή". Έδωσα βάση σε όλα αυτά, το ομολογώ, και τον ψήφισα. Νέος ήμουν όμως τότε, με την ορμή των 29 μου χρόνων, οργισμένος για τα ρουσφέτια, το αστυνομικό κράτος, τον γαργαντούα του δημοσίου τομέα, τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, την γραφειοκρατία, τους σκυφτούς δημοσιογράφους "συναδέλφους" μου και τους δικαστές, έξαλλος με τα λαμόγια και τους μεγαλοεργολάβους που έβαζαν χέρι, χωρίς αιδώ, στο βάζο με το νερατζάκι. Ντροπή για τους αστυνομικούς που, αντί να καίνε τα ναρκωτικά, τα πουλούσαν για να "συμπληρώσουν" το μεροκάματο.

Από τότε πέρασαν 34 συναπτά έτη κι' εμείς (δικαιωματικώς εξαιρώ πλέον τον εαυτό μου, αφού δεν ξαναψήφισα έκτοτε κανένα κόμμα ή απόκομμμα) μυαλό δεν βάλαμε. Ξαναψηφίσαμε τον Ανδρέα και μετά ξαναψηφίσαμε παλιούς γνώριμους αποστάτες και εφιάλτες του παρελθόντος, καινούργιους αποστάτες και προδότες του παρόντος. Στη συνέχεια ψηφίσαμε και πάλι τον Ανδρέα και μετά τους πιστούς ιδεολογικούς και εξ αίματος απογόνους του. Τον Σημίτη (που μας έβαλε με το ζόρι στο ευρώ, χωρίς να μας ρωτήσει και χωρίς να μας ενημερώσει για τις συνέπειες), τον Γιωργάκη (που μας έβαλε τον ΔΟ.Νη.Τή στον κώλο, βοηθούσης της παραπληροφόρησης και των παραποιημένων στοιχείων του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ), τον χοντρο-Βενιζέλο (που επινόησε το χαράτσι και την ατιμωρησία των τραπεζιτών, έκανε γαργάρα το στικάκι της Λαγκάρντ και συμμάχησε μ' αυτούς που μέχρι τότε έβριζε). Και τα έκαναν, βεβαίως, όλοι σκατά! Και όσο τα έκαναν αυτοί σκατά, τόσο ο λαός τους ψήφιζε!

Για να φθάσουμε αισίως στην εκρηκτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Αναπόφευκτη αντίδραση ενός λαού που νόμισε ότι με μια ψήφο διαμαρτυρίας θα λυνόταν ο Γόρδιος δεσμός στη θηλειά της αγχόνης του. Και, βεβαίως, καθώς δείχνουν τα πράγματα, η ιστορία θα επαναληφθεί και ο δεσμός στη θηλειά της αγχόνης θα σφίξει ακόμη περισσότερο. Πάνε περίπατο οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αλέξη, πάει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, πάει το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, πάει η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ, ξεχάστηκε η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και η 13η σύνταξη (ή μήπως μισθός; τα μπέρδεψα κι' εγώ!), ξεχάστηκε το σκίσιμο των μνημονίων και ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, πάει και η λίστα Λαγκάρντ, πάει και το πουλί μου, πάει και δεν γυρίζει πια...

Και, όπως φαίνεται, ο Αλέξης θα επιστρέψει από τις Βρυξέλλες με ένα νέο μνημόνιο αγκαλιά, συνηγορούντων των υπολοίπων αρπακτικών της εξουσίας, την υπογραφή των οποίων φρόντισε ο νέος και "άπειρος" πρωθυπουργός μας να υφαρπάξει, αποκτώντας συνεργασία και συγκάλυψη στο έγκλημα, μαζί με το "ΟΧΙ" ενός πάσχοντος από ανίατη ιστορική αμνησία εκλογικού σώματος, που πίστεψε, για άλλη μία φορά, τα ξύλινα, τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα. Άλλωστε, είναι τοις πάσι γνωστό ότι από την ευρωζώνη οι "εταίροι" μας δεν πρόκειται να μας βγάλουν. Απλώς επισείουν την απειλή ώστε να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα "λάφυρα".

Ποιος όμως ερμήνευσε τελικώς την πραγματική σημασία της πρόσφατης ετυμηγορίας του λαού; Όχι στα προτεινόμενα δυσβάστακτα μέτρα των εταίρων μας δεν επέλεξε ο λαός ή μήπως κάνω λάθος Αλέξη μου; Έκανες τελικώς αχταρμά την ευρωζώνη με τα μέτρα και μαγείρεψες μια σούπα που δεν τρώγεται με τίποτε. Και δεν γνωρίζω εάν οι υπόλοιποι συμπατριώτες μου έχουν απωλέσει τις αισθήσεις της γεύσης και της όσφρησης, εγώ όμως τις κρατώ σε πλήρη ετοιμότητα και ένα κακομαγειρεμένο φαγητό που βρωμάει από απόσταση το φτύνω στα μούτρα αυτού που το μαγείρεψε!

Έχει βεβαίως και τα ελαφρυντικά του ο Αλέξης. Γιατί πού να φανταστεί, το "παιδί", σε ποια λαδόκολλα τον είχαν τυλίξει οι προκάτοχοί του όταν του έδιναν το δακτυλίδι της εξουσίας; Πού να φανταστεί τους όρους που περιελάμβανε το συμβόλαιο με τους αδηφάγους international τοκογλύφους; Πού να φανταστεί ότι οι Σαμαροβενιζέλοι γελούσαν όταν τον άκουγαν να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, αφού γνώριζαν πολύ καλά ότι το παιγνίδι είχε στηθεί με όρους Αγγλικού Δικαίου; Και καλά, δεν ήξερες Αλέξη μου, δεν ρώταγες πρoτού μοιράσεις όλες εκείνες τις φρούδες υποσχέσεις και ελπίδες; Και αν επιτρέπεται στην κυρα Μαρία του Καστελλόριζου και στον κυρ Γιώργη των Πρεσπών να μη γνωρίζουν τι περιελάμβαναν τα χοντρά χαρτιά της μνημονιακής σύμβασης, εσύ, που ζήτησες την ψήφο τους, επιτρέπεται να μην γνωρίζεις;

Μεταξύ μας τώρα ρε Αλέξη - συγχώρησέ μου το "ρε", αφού θα μπορούσες να είσαι παιδί μου, ηλικιακά βεβαίως, γιατί το δικό μου παιδί δεν είναι πολιτικάντης - μήπως είσαι στο ίδιο κόλπο που μας έβαλε ο Ανδρέας το '81; Θυμάμαι ότι ο μακαρίτης είχε αναλάβει να εφαρμόσει αυτά που δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν μέχρι τότε οι προκάτοχοί του της Δεξιάς. Μήπως λοιπόν ανέλαβες κι' εσύ να φέρεις εις πέρας αυτά που δεν κατάφεραν αυτοί που σου έδωσαν πάσα στην καρέκλα; Μα πάντα η Αριστερά θα αποτελειώνει αυτά που δεν καταφέρνει να γκρεμίσει η Δεξιά ρε γαμώτο;

Αν σε καίει πάντως τώρα η καυτή πατάτα που σου πέταξαν οι "μάγκες" Αλέξη μου, το καταλαβαίνω. Εσύ όμως μου λες γιατί την πήρες και μαζί με σένα καιγόμαστε κι' εμείς; Ας προσέχαμε, θα πεις. Δίκιο έχεις. Ας προσέχαμε. Διότι, αν το δις εξαμαρτείν ουκ εστίν ανδρός σοφού, το πεντάκις εξαμαρτείν μήπως εστί λαού μαλάκα;