Rib and Sea

Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.

Μέσα σε λίγες μόλις ημέρες μετά από την αδιανόητη για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα live «κουβεντούλα» Τραμπ - Ζελένσκι, ξεκαθαρίζει ένα τοπίο το οποίο για όποιον οσμίζεται, ένα είναι βέβαιο: Τίτλοι τέλους μιας εποχής και απαρχή άλλης που ουδείς περίμενε αυτό που έρχεται και με την επικίνδυνη δυναμική και ταχύτητα που έρχεται.

Ο καβγάς φυσικά πάντα για το πάπλωμα, δηλαδή την ισχύ διά των ενεργειακών ορυκτών πόρων. Μόνο που τώρα δεν είναι μόνο οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και οι σπάνιες γαίες της Ουκρανίας και Γροιλανδίας, οι άκρως απαραίτητες προς τις νέες τεχνολογίες και τον στρατό, σε συνδυασμό και με τους τεράστιους υδρογονάνθρακες της Αρκτικής, της ολοένα και πιο απελευθερωμένης εσχάτως από πάγους που της ανοίγει νέους στρατηγικούς διαδρόμους.

Τώρα, ξεκαθαρίζει περισσότερο το τοπίο. Από χρόνια γράφαμε υποστηρίζοντας ότι ο κεντρικός αμυντικός και εμπορικός άξονας είναι διαχρονικά οριζόντιος και το σταθερό Πλαίσιο, και πως ο εχθρός της Δύσης δεν είναι η Ρωσία αλλά η Κίνα. Άλλωστε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος κατέρρευσε τον 5ο αιώνα από μετακινήσεις βαρβαρικών φράγκικων ορδών εξαιτίας μογγολικών ανατολικών πιέσεων. Και οι Τούρκοι αργότερα μετακινηθήκαν δυτικά με την κατάρρευση του τεράστιου μογγολικού κράτους και πίεσης λόγω Κίνας και μην μπορώντας να διαπεράσουν το Σινικό Τείχος. Η Γεωγραφία και η Γεωμετρία με τα Μαθηματικά γενικότερα και τη θρησκεία, δημιουργούν στρατηγικές που γράφουν Ιστορία.  Η οικονομία, έπεται.

Σταυροφορικές θρησκευτικές ιδεοληψίες κρατούν τη Ρωσία εκτός Ευρωπαϊκού πλαισίου επί αιώνες με ηγέτιδα δύναμη το Ηνωμένο Βασίλειο. Πίσω από κάθε σοβαρή γεωπολιτική Συνθήκη βρίσκεται το Λονδίνο. Αυτό το γνωρίζει και η κουτσή γεωστρατηγική Μαρία. Με buffer zone κατά της Κίνας τη Μέση Ανατολή. Εκεί παίζει το τακτικό παίγνιό της η Τουρκία. Η Τουρκία που είναι γέννημα κυρίως της πολιτικής του Λονδίνου αμέσως μετά τον Α΄Π.Π. και που έδωσε τη σκυτάλη μετά τον Β΄Π.Π. η Βρετανία στο ΝΑΤΟ των ΗΠΑ.

Αφού μείωσαν τη Γερμανία και την κατέστησαν στρατιωτικό νάνο, οι μεγάλοι στη Γιάλτα μοίρασαν τον κόσμο. Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Μόσχα. Αυτοί ήσαν. Ουδείς άλλος. Και αυτοί πρωταγωνιστούν σήμερα γράφοντας το τέλος της εποχής. Φαινομενικά συγκρούονται. Πρακτικά ξαναμοιράζουν την τράπουλα αλλά η χημική αντίδραση έχει καταλύτη που λέγεται Τραμπ. Το πάπλωμα εδώ, είναι οι σπάνιες γαίες της Ουκρανίας για τις οποίες έχει κάνει συμφωνία η Βρετανία με την Ουκρανία να τις πάρει με αντάλλαγμα στρατιωτική βοήθεια κατά της Ρωσίας. Μα η Ρωσία όχι μόνο νικά στα μέτωπα και προελαύνει αλλά κατέχει και το 70% των σπάνιων ορυκτών επί του εδάφους της Ουκρανίας. Από την άλλη, οι ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες έχουν τεράστια κέρδη και φυσικά κάθε συμφέρον για τη συνέχιση του πολέμου.

Μόνο που ο Τράμπ και πάλι οριζόντια παίζει πραγματικά τα ρέστα του αφού δεν θα ξαναεκλεγεί, αλλά στον βορρά και στη μέση. Βλέπε Γροιλανδία-Ρωσία, με Καναδά και Παναμά-Ευρώπη, με Ρωσία. Έχοντας τη μεγαλύτερη στρατιωτική μηχανή τρολάρει την Ευρώπη η οποία τάχα ΕΕ δεν είχε καν τη βούληση τόσα χρόνια να κάνει στρατό της προκοπής στα κράτη της για να παίξει λίγο ισότιμα, και τώρα το Λονδίνο μαζεύει τους «πρόθυμους» ηγέτες για να κάνει…αντίσταση στον Τραμπ. Να παίξει δηλαδή η Ευρώπη στρατιωτικά ενισχύοντας την Ουκρανία αλλά χωρίς ΝΑΤΟ. Τώρα είναι που η κουτσή Μαρία ξεκαρδίζεται επειδή Ευρώπη δίχως ΝΑΤΟ αν τραβήξει χέρι ο μπαρμπα-Σαμ, είναι σαν αυτοκίνητο χωρίς καύσιμα και ανταλλακτικά. Και το παρών το δίνει και πάλι η Τουρκία, ο μπούλης του σχολείου νομίζοντας η παρδαλού ότι θα αντικαταστήσει το ΝΑΤΟ. Ωραία πράματα! Την παίζουν όμως διότι εξυπηρετεί το αφήγημα.

Η απλή και πρακτική αριθμητική λέει ότι οι ΗΠΑ γνωρίζοντας ότι το 1/3 της Γιάλτας, η Ρωσία, έχει νικήσει και ελέγχει τον μεγαλύτερο όγκο των σπάνιων γαιών εκεί, και ευρισκόμενη ήδη λόγω Γεωγραφίας στην Αρκτική, έχει κάθε συμφέρον να την προσεταιρισθεί, προς το κοινόν συμφέρον βεβαίως-βεβαίως. Ο καταλύτης Τραμπ γνωρίζοντας από μπίζνες και ελιγμούς, θέλει το κέρδος και ισχύ για τη χώρα του. Οι δημοσκοπήσεις με τις τελευταίες κινήσεις του, τον ανεβάζουν στα ουράνια. Και οι δασμοί καλά κρατούν. Δεν μπλοφάρει. Τους βάζει ακόμη και στον Καναδά. Ειδικά εκεί η πίεση, στον βορρά. Η Ρωσία αν απειλεί κάποιον, πάντως δεν είναι η Αμερική. Ούτε όμως το δεύτερο τρίτο της Γιάλτας. Τι μένει;

Η αγγλοσαξονική ρήξη είναι γεγονός και είναι το πιο επικίνδυνο σε αυτή τη φάση. Από τον Καναδά και τη Γηραιά Αλβιόνα μέχρι τη Γαλλία. Η Ιταλία τραγουδάει…Ριγκολέτο. Τρελίτσα δηλαδή μπας και ισορροπήσει. Το Ισραήλ έχει καθαρίσει όλα τα οικόπεδα γύρω του και ετοιμάζεται για το χτύπημα στο Ιράν. Με Ισραήλ και ΗΠΑ να είναι το συνώνυμο της ταύτισης και που το έχουν κάνει στρατιωτικά με τις τελευταίες παραλαβές οπλικών συστημάτων όχι αστακό αλλά χταπόδι από τις 40.000 λεύγες του Ιουλίου Βερν. Κάτι Βέλγια και Ολλανδίες φωνασκούν αλλά είναι σαν τα σκυλάκια τα κανίς που ποιος τα έκλεψε; - Κανείς. Η Ανατολική Ευρώπη παίζει έξυπνα αλλά δεν έχει τα φράγκα. Και όλοι μαζί δεν έχουν στρατιωτική ισχύ. Όχι την Ουκρανία να βοηθήσουν σοβαρά αλλά ούτε και να πείσουν τους εαυτούς τους. Το τραίνο της ένωσης πέρασε και το έχασαν.

Η αγγλοσαξωνική κρίση εάν ενταθεί θα φέρει τεκτονικές δομικές αλλαγές που μπορεί να προκαλέσουν παγκόσμιο πόλεμο. Δεν είναι καθόλου για γέλια. Η νεότερη Ιστορία λέει ότι θα είναι μια εσωτερική οικογενειακή υπόθεση. Μακάρι. Το δόγμα Μονρόε είτε ευθέως είτε και αντιστρόφως βρίσκεται μπροστά μας. Οι ΗΠΑ για να γίνουν ΗΠΑ, άφησαν στην τύχη τους την Ευρώπη για 100 σχεδόν χρόνια. Και αλληλοσπαράχθηκε τρις. Με Ναπολέοντα, με Α΄ και Β΄ Π.Π. Για να μη θυμηθούμε τις αιματηρές ομηρικές διαμάχες των ηγεμόνων στους προηγούμενους αιώνες. Όταν επενέβη, το σύστημα εξισορρόπησε δυναμικά και παραγωγικά. Όχι μόνο δυτικά αλλά και ανατολικά με την ξεδοντιασμένη στρατιωτικά Ιαπωνία. Και με μερικά πραξικοπήματα που μπόλιασαν στη Λατινική Αμερική για να είναι ήσυχη. Και τους ησύχασαν έστω και με ομαδικούς τάφους τύπου Πινοτσέτ. Μπρος στα κάλλη όμως τι είν’ ο πόνος των χαροκαμένων; Στο Βιετνάμ, την πάτησε. Έκτοτε, σοβαρή στρατιωτική επέμβαση δεν έκανε.

Η στρατιωτική μείωση ισχύος των ΗΠΑ στην Ευρώπη αν και όπως γίνει, ποιον αναδεικνύει ισχυρό παίκτη στην περιοχή; Μα φυσικά αυτόν που θα έχει τις ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις στο πλην Αμερικής ΝΑΤΟ: Τα περισσότερα άρματα ξηράς, το πιο ευέλικτο ναυτικό σε αρχιπέλαγος που του προσδίδει απίθανο στρατιωτικό πλεονέκτημα και τους πιο άριστους πιλότους. Τα περισσότερα άρματα για την ακρίβεια τα έχει η Τουρκία αλλά αυτά έχουν την ιδιότητα να μην κολυμπούν, με μόνα χερσαία σύνορα ανατολικά να είναι ο στενός Έβρος και μάλιστα με αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη. Συνεπώς, είναι σαν να περνάει Ξέρξης από Θερμοπύλες. Μόνο με προδοσία. Και νησιά δεν έχει. Όσο για τους πιλότους της, η κουτσή Μαρία τους γνωρίζει πολύ καλά. Τι απομένει λοιπόν σε ευρωπαϊκό επίπεδο εκ των πραγμάτων να γιγαντώνεται στην περιοχή μας από την κρίση; Ναι, η χώρα που καταλαβαίνουμε. Όσο κι αν δεν το θέλουν. Ακόμη κι αν η ενορχήστρωση της κρίσης γίνεται από μυστικές δυνάμεις που δεν υποστηρίζουν πρακτικά κανέναν, προς κοινό τους στόχο, και δεν φαίνονται.

Ως ναυτική δύναμη το εθνικό συμφέρον μας για την ιστορική μας ύπαρξη είναι με αυτόν που είναι σοβαρός και παγκόσμιος ισχυρός παίκτης των θαλασσών σε οριζόντιο πλαίσιο, και σε αυτή τη συγκυρία δεν είναι η Ευρώπη που γνωρίζαμε. Μέχρι να ενσωματωθεί και πάλι. Αλλά και να ενσωματωθεί ξανά στο πλαίσιο, από Φράγκους Σταυροφόρους γνωρίζουμε. Δεν άλλαξαν εκτός από την προβιά. Το θέμα είναι αν αυτό το γνωρίζει και η εκλόγιμη ηγεσία μας για να έχει νου. Σίγουρα το γνωρίζει αν ανήκει σε αυτούς.