Rib and Sea

«Έλεγε στα μωρά ψιθυριστά τον εθνικό  ύμνο».

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Κλαυθμός και οδυρμός για την απώλεια του Βασίλη Καρρά, του Κώστα Σημίτη, της Καίτης Γκρέυ, του Μίμη Δομάζου. Τεράστιο ενδιαφέρον για την υγεία της Μαρινέλλας. Γεμάτα τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών παρέα με λεπτομερή ενημέρωση για τα ποινικά αδικήματα επωνύμων και μη, δημόσιων λειτουργών κ.λπ., και τα τροχαία δυστυχήματα που προκαλούν ανεγκέφαλα κτήνη.

Λαϊκό προσκύνημα και για τον Δομάζο, όχι μόνον για τον τιτάνα άνθρωπο Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο.

Και τότε έπεσε το μάτι μου σε άρθρο του φύλλου της εφημερίδος «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»  της 19.01.2025 για τη δασκάλα της Καρπασίας Ελένη Φωκά. Που δίδασκε τους ελάχιστους εναπομείναντες μαθητές του σχολείου στα κατεχόμενα.  Άρθρο σχετικό με το βιβλίο τής Ευρυδίκης Περικλέους - Παπαδοπούλου με τίτλο «Και πολλά επικράνθη- Η Ελένη της Καρπασίας» για τη ζωή και το έργο αυτής της ΔΑΣΚΑΛΑΣ του έθνους. Κανένα ΜΜΕ δεν προέβαλε αυτή τη μορφή. Δυστυχώς «δεν πουλάει». Οι νέοι προτιμούν τράπερς, τσάλεντσες και τατουάζ. Οι μεγαλύτεροι τη βρίσκουν με GNTM, VOICE OF GREECE, ΔΙΑΦΑΝΗ ΑΓΑΠΗ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ και παρόμοια. Το εξαιρετικό τηλεοπτικό σίριαλ «Famagusta» δεν φαίνεται να συγκίνησε. Το ως άνω άρθρο ούτε που θα το έχουν πάρει είδηση.

Αντιγράφω:

«Υπάρχουν εκείνα που λέγονται και εκείνα που δεν λέγονται. Δολοφονίες, συλλήψεις, βιασμοί, απαγωγές, βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί, κλοπές. Και χλευασμοί, εξευτελισμοί. Σηκωνόμουν πολύ πρωί να τρέξω στο σχολείο να το καθαρίσω. Τα πρώτα χρόνια οι έποικοι έβαζαν ακαθαρσίες σε νάιλον σακούλες και τις έδεναν στο πόμολο της πόρτας  ή τις περιέχυναν στις αίθουσες, στους τοίχους, στην αυλή. Αφόρητη δυσοσμία. Τί έφταιγαν τα αθώα μωρά να μολυνθούν και να αρρωστήσουν; Έτρεχα στο διπλανό πηγάδι να τραβήξω νερό, γιατί το ντεπόζιτο του σχολείου το κατέστρεψαν, έριχναν μέσα ψόφια ζώα, περιττώματα, μετά έκοψαν τους σωλήνες. Μισούσα τον εαυτό μου. Αισθανόμουν τη διαρκή ταπείνωση, όμως έλεγα το κάνουν, για να μας διώξουν, έτσι αντιστεκόμουν και αγόγγυστα καθάριζα. Και προσπαθούσα να προστατέψω τα μωρά από την επιθετικότητα των παιδιών των εποίκων, που τα καταδίωκαν και τα πετροβολούσαν. Ακόμη και στο αποχωρητήριο τα πήγαινα η ίδια και φύλαγα απέξω.

Ήμουν η πρώτη από εννιά παιδιά. Ο πατέρας μου εργαζόταν σκληρά για να τα μορφώσει όλα. Μου έλεγε, να μάθεις αρχαία ελληνικά. Είχα χωριανό αμόρφωτο που ήξερε απέξω την Οδύσσεια…. Έβγαζα τους μαθητές μου στη φύση να γνωρίσουν τον ειδυλλιακό τόπο τους και τα πήγαινα και στις ρημαγμένες εκκλησιές, στη Βασιλική της Αγίας Τριάδας, όπου δεν είχε απομείνει ούτε εικόνα ούτε δισκοπότηρο ούτε εξαπτέρυγα, είχαν καταληστέψει  όλα τα ιερά σκεύη, είχαν σπάσει τους σκαμνούς. Και με μια φωτογραφική μηχανή που είχα προμηθευτεί στην Αθήνα αποτύπωνα την κατοχική βαρβαρότητα  πάνω στα σπίτια, στα μνημεία μας, γιατί με τα λόγια αυτά δεν μεταφέρονται».

Αυτοί είναι οι ήρωες που διατηρούν αμόλυντη την παράδοση, προ πάντων δε τη γλώσσα και την ιστορία, ώστε να μπορούν οι σημερινοί πωλητικοί μας  να μπουρδολογούν ακατάπαυστα και να απομυζούν τον ιδρώτα μας. Αλλά να μπορεί και ο Άδωνις φωτογραφιζόμενος να προσφέρει καφέ στους φουκαράδες ασθενείς που περιμένουν ώρες έξω από δημόσιο  φαρμακείο, το οποίο είναι κλειστό, επειδή οι 3 υπάλληλοι ασθένησαν …. αιφνιδίως και δεν φρόντισαν να ενημερώσουν κάποιο αρμόδιο Αρχίδιο.    

Να μην παραλείψω την άλλη ηρωϊδα, την κυρά της Ρω. Ξεχασμένη κι’ αυτή.