Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Σήμερα πρέπει όλοι να αναλογισθούμε: «Κι’ αν ήτανε στο τραίνο το δικό μου το  παιδί;»
Σήμερα  δεν αρκεί να ζητούμε τη δικαίωση των αθώων θυμάτων τής 28.02.2023 με την τιμωρία των υπευθύνων. Σήμερα πρέπει να αναρωτιόμαστε «τί είναι αυτό που οδηγεί σε τόσες συμφορές;».
Σήμερα πρέπει να ερευνήσουμε γιατί υπάρχει τόση αβελτηρία όχι μόνο στον δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί ο κάθε «υπεύθυνος» λειτουργεί με γνώμονα το «δε βαριέσαι!». Γιατί δεν αντιλαμβάνεται, ότι η ολιγωρία του οδηγεί συνανθρώπους του σε ταλαιπωρίες που φτάνουν μέχρι την απώλεια της ζωής τής δικής τους ή των δικών τους.
Σήμερα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί κάθε λίγο και λιγάκι χάνονται ζωές στους δρόμους. Δεν μπορεί να  φταίει μόνον η αβελτηρία τών ανευθυνοϋπεύθυνων μανδαρίνων. Μήπως φταίμε εμείς που όχι μόνον αδιαφορούμε για τον πλησίον, αλλά και επιλέγουμε διαχρονικά  πειθήνια όργανα εξωτερικών παραγόντων και φιλοτομαριστές να μας κυβερνούν;  
Σήμερα πρέπει η σιωπή μας να είναι εκκωφαντική. Όλη η Ελλάδα μια βουβαμάρα. Με το κεφάλι σκυφτό χωμένοι σε ένα ερμητικά κλειστό καταφύγιο μακρυά από  κραυγές και συγκαλύψεις. Όλη η Ελλάδα πρέπει σήμερα να δακρύζει για τον άδικο χαμό 57 νεανικών ψυχών και να σφίγγει τα δόντια για την κατάντια της ανάλγητης και διεφθαρμένης νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας του τόπου.

Σώτος -  δακρύων ενεός