Rib and Sea

Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.

Σήμερα θα ασχοληθούμε πέρα από τα πλαίσια της γεωστρατηγικής και υψηλής στρατηγικής χωρίς να ξεφεύγουμε από αυτά, στη διερεύνηση ή καλύτερα ερμηνεία νεωτερικών συμπεριφορών ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στην οποία από το 1974 και μετά μαζί με το θέμα που ως διαφορετικό από το πλαίσιο δεν είναι και τόσο σταθερό, το μοτίβο παραμένει το ίδιο. Και δεν είναι άλλο από την πολιτική του κατευνασμού χάριν της ειρήνης και ευημερίας δύο λαών που η ιστορία τούς «έλαχε» να ζούνε μαζί…γενοκτονώντας ο δεύτερος τον πρώτο.

Αν το μοτίβο αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, είμαστε στον ορθό δρόμο. Όμως τίθεται στα χρόνια που ακολούθησαν άλλος ένας  προβληματισμός ως προς την έννοια του επιθέτου εθνικός. Διότι αν το εθνικό συμφέρον προσιδιάζει με φασίζουσα συμπεριφορά όπως έχει καλλιεργηθεί από μια Νέα Τάξη, τότε και η εξωτερική μας πολιτική θα πρέπει να υπαχθεί και να ακολουθήσει το διεθνιστικό μοντέλο το οποίο όμως είναι προερχόμενο από τον αριστερό πολιτικό χώρο. Με άλλα λόγια, αριστερά και δεξιά σε μια κυκλωτική σύσπαση δείχνουν να ταυτίζονται αποδομώντας το κοινοβουλευτικό μοντέλο του 19ου αιώνα στο οποίο στηρίζεται η εκτελεστική εξουσία, και ο διεθνισμός δεν είναι καθόλου μόνο αριστερή ιδεολογία αλλά Πίστη όλων των Δυτικών αποχρώσεων. Κάτι που εδώ και χρόνια ισχυριζόμαστε. Σε βάρος βέβαια της  νομοθετικής και δικαστικής αφού η ηγεσία του δικαστικού σώματος διορίζεται αλλά και οι βουλευτές προτείνονται και ελέγχονται από τον κομματικό αρχηγό. Στη σάρωση αυτή των δημοκρατικών κεκτημένων δεν εξαιρείται ούτε η ηγεσία του στρατεύματος αφού και αυτή διορίζεται, άρα ελέγχεται πολιτικά. Ενώ παλαιά ελέγχονταν από τον βασιλιά, ο οποίος στο κάτω-κάτω δεν είχε το άγχος του πολιτικού κόστους ως ισόβιος ο ίδιος και οι απόγονοί του, τώρα ο έλεγχος έχει περάσει στον εκάστοτε κομματικό πρωθυπουργό ο οποίος είναι βέβαιον ότι ελέγχεται από ξένα ανώνυμα κέντρα.

Οποιαδήποτε απόκλιση από τις νόρμες που έχουν δοθεί ή υπάρχουν, π.χ. Γιάλτα, σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση εκπαραθύρωση πολιτική και στη χειρότερη δολοφονία από «ατύχημα» ή και εξ επαφής. Σε κάθε χώρα που λειτουργεί ως προτεκτοράτο ή με όρους αυτού. Και να μη λησμονούμε ποτέ, ότι στην ίδρυση του Ελληνικού Κράτους με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 και τον Διακανονισμό της Κωνσταντινουπόλεως του 1832 οι Μεγάλες Δυνάμεις διατηρούν το δικαίωμα της επέμβασης. Αυτό ισχύει μέχρι σήμερα και είναι το πρώτο φροντιστήριο που γίνεται στον εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργό. Όπως π.χ. στον Γερμανό καγκελάριο, ότι από το 1945 και εντεύθεν η Γερμανία δεν είναι κράτος! Το παριστάνει. Αυτά είτε τα γνωρίζουν ελάχιστοι που πρέπει να τα γνωρίζουν αλλά και όσοι ανακατεύονται με την ιστορική έρευνα.

Το αποτέλεσμα είναι μια περίεργη άσκηση εξωτερικής πολιτικής στις συνορευμένες δυνάμεις και η αίσθηση σε όσους ακόμη διατηρούν αισθητήρια πατριωτικά, ότι συντελούνται αλλεπάλληλες προδοσίες. Είναι όμως έτσι; Ας πούμε καλόπιστα ότι δεν είναι. Ή έστω να μην είναι. Τότε όμως τι θα μπορούσε να είναι; Κατ’ αρχάς ο όρος της προδοσίας είναι νομικά εξειδικευμένος. Όπως αυτός της Γενοκτονίας και κάποιοι άλλοι. Προδοσία υπάρχει όταν εν γνώσει του πολίτης ή αξιωματούχος παραδίδει σε ξένη δύναμη εθνικό έδαφος ή στοιχεία αναγκαία για την κατάληψή του, άμεση ή μελλοντική. Π.χ. ιστορικό όνομα. Η προδοσία μπορεί να είναι απλή ή εσχάτη. Ένας διμερής διάλογος λόγου χάρη με δύναμη που μας απειλεί, δεν είναι προδοσία. Ακόμη και αν αποκαλυφθεί διάλογος που δίνει στοιχεία προδοσίας, προδοσία δεν υπάρχει μέχρι να συντελεστεί. Είναι σαν να μαθαίνουμε ότι κάποιοι συζητούν να ληστέψουν μια τράπεζα, γνωρίζουμε από υποκλοπή και τους διαλόγους τους και τους περιμένουμε στη γωνία για να τους συλλάβουμε. Αν το αδίκημα δεν γίνει για οποιονδήποτε λόγο, είτε μετανόησαν είτε άλλαξαν τη στρατηγική του δόλου, το συγκεκριμένο αδίκημα δεν υπάρχει.

Η Ελλάς είναι ναυτική νησιωτική χώρα σε μοναδικό αρχιπέλαγος. Συνεπώς δεν μπορεί να μη συμμαχεί κυρίαρχα με ναυτική δύναμη. Αυτό είναι δόγμα εξωτερικής πολιτικής που υπηρετήθηκε πιστά και καλώς υπηρετήθηκε. Από τον Τρικούπη, τον Βενιζέλο, τον Μεταξά, και όλες ανεξαιρέτως τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Η παρέκκλιση οδήγησε στον θάνατο έναν Κυβερνήτη, έναν πρωθυπουργό, έναν εκλεγμένο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ισοβίως στη φυλακή, και σε πρόθεση δολοφονίας εν ενεργεία πρωθυπουργού. Ήσαν αρκετά για να μην υπάρχουν πλέον σκέψεις παρόμοιες από άλλους και είναι λογικό. Η λογική της παραίτησης δεν είναι καν λογική διότι ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί. Και εδώ έρχεται να δώσει τη λύση που απουσιάζει η στρατηγική και η υψηλή στρατηγική.

Στρατηγική πάντα υπάρχει ακόμη και αν ο πρωθυπουργός είναι βλαξ. Είναι η στρατηγική των συμβούλων και των γραφείων όταν απουσιάζει ηγέτης και στρατηγέτης. Τελευταίον έχουμε να δούμε από τον καιρό των αυτοκρατόρων μας με μέγιστο παγκοσμίως τον Αλέξανδρο. Συνεπώς, ζητείται ηγέτης. Αλλά και αν δεν υπάρχει τα πράγματα δεν είναι μαύρα. Τείνουν να γίνουν όταν οι σύμβουλοι δεν γνωρίζουν Ιστορία. Το κενό το καλύπτουν οι πάτρωνές τους και αυτό που σώζει την κατάσταση είναι ότι τους είμαστε απαραίτητοι ως γεωστρατηγικός χώρος. Εκείνο που χαλάει τα πράγματα  είναι ότι αυτός για την ώρα τα τελευταία 100 χρόνια δεν είναι ενιαίος αλλά μοιράζεται με ξένη δύναμη δήθεν συμμαχική. Ο νοών νοείτω. Οι πάτρωνες όμως τον βλέπουν ενιαίο ως Νοτιοανατολική Πτέρυγα.

Ο στρατηγικός εμπορικός και στρατιωτικός άξονας παραμένει και θα παραμένει αδιατάρακτα εδώ και πάνω από 9 αιώνες οριζόντιος και θαλάσσιος από τότε που χάθηκε και ο κάθετος. Και οι δύο μαζί συνδυαστικά λειτούργησαν σε ελληνικό και Ρωμαϊκό περιβάλλον, δηλαδή και αυτό που μας υπαγόρευσαν ως Βυζαντινό και μεγαλούργησε επί χιλιετίες. Όχι μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο ούτε μόνο σε ασιατικό αλλά και υπερατλαντικό. Τα στοιχεία είναι αδιάψευστα και πολλά. Έστω και οριζόντια δεν αρνούμεθα την πολύτιμη αξία του και θα ήταν ολέθριο λάθος να μετακινηθούμε από αυτό. Δεν θα μας άφηναν άλλωστε. Αυτό που ανησυχεί τελευταία είναι οι σπασμωδικές όπως φαίνονται κινήσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε διάλογο και συμφωνία με την Τουρκία, βλέπε Διακήρυξη των Αθηνών του 2023, οι συμφωνίες που θα γίνουν αν γίνουν στο Αιγαίο, η αποστρατικοποίηση ή μη των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, οι ΑΟΖ, το Ενιαίο Δόγμα για την Κύπρο, και η εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Αφήνουμε προς στιγμήν έξω Αλβανία και το Καλλιτεχνικό Ψευδώνυμο βόρεια της Μακεδονίας.

Η Τουρκία ζητά Γαλάζια Πατρίδα. Στην πραγματικότητα στον νεοθωμανικό επανασχεδιασμό και ισορροπία που θέλει να επιβάλλει διεθνώς και ουδείς ξένος συναινεί, τα θέλει όλα. Και το Αιγαίο δεν έχει τα μεγάλα κοιτάσματα αλλά τα κάθετα στρατιωτικά και εμπορικά περάσματα. Τίποτα δεν άλλαξε από τον καιρό των Αποικισμών εδώ και 3000 χρόνια και της Τροίας εδώ και 4000 χρόνια πλην των δυνάμεων και των Ελλήνων. Αποστρατικοποίηση των νησιών δεν έχει γίνει για την ώρα αλλά ανακατανομή στρατιωτικού υλικού. Αν γίνει, θα επιφέρει σύντομα την κατάληψή τους. Αυτό το γνωρίζουν. Ο κακός λογισμός μιλά για πρόθεση προδοσίας. Ο καλός, για κατευνασμό του θηρίου με συμφωνία μη επίθεσης. Μένουμε στο δεύτερο. Η απάντηση είναι: «Πείτε μας μία (1) συμφωνία διεθνώς που έχει τηρήσει η Τουρκία όσο υπάρχει». ΚΑΜΙΑ. Συνεπώς πρόκειται για αφέλεια. Ο αντίλογος είναι ότι θα μας βοηθήσει αν υπάρξει πρόβλημα, η Συμμαχία. Εδώ υπάρχει βάση από το παρελθόν αλλά χρειάζεται ηγέτης που θα κάνει πολιτική με στρατηγική. Απλή. Υψηλή έκανε μόνο ο Καποδίστριας. Υπάρχει; Εάν ναι, και είναι σε θέση να κερδίζουν χρόνο εξοπλιζόμενοι με υπεροπλία - κάτι που γίνεται - και να ελίσσονται, καλώς. Όλα δείχνουν όμως ότι τουλάχιστον η πολιτική αφέλεια κυριαρχεί. ΑΟΖ και επέκταση στα 12 μίλια θα γίνουν όταν δώσουν το ok οι Μεγάλοι όταν θα τους συμφέρει. Για την ώρα, το ξεχνάμε. Η Κύπρος δεν θα χρειαστεί καν το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα διότι η θέση της από μόνη δημιουργεί δυναμική απελευθέρωσης λόγω υδρογονανθράκων και Μέσης Ανατολής και πάλι όταν το επιτρέψουν οι Μεγάλοι. Η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί εκεί. Όσο για τους υδρογονάνθρακες, οι μελέτες δείχνουν ότι έχουμε στη Μεσόγειο τα μεγαλύτερα και καθαρότερα κοιτάσματα του κόσμου. Αυτό σημαίνει Ελλάς δυνατή και αυτόνομη. Δεν θα το αφήσουν τώρα. Θα το ενεργοποιήσουν σε οριζόντιο επίπεδο και πάντα σε καθεστώς συμμαχικό όταν οι ισορροπίες το επιτρέψουν αφού εξασφαλίσουν τη μερίδα του λέοντος. Άρα είναι βέβαιο ότι θα γίνει μέσα στον χρόνο. Πότε, δεν μπορεί να προσδιοριστεί.

Τι κάνουν λοιπόν οι ελληνικές κυβερνήσεις; - Ισορροπούν επικίνδυνα δίχως σθένος υπολογίζοντας σε βοήθεια και δίνοντας, με μικρά ανταλλάγματα. Όχι καθόλου. Πάντα κάτι παίρνουν δυσανάλογο. Εθνικά, τουλάχιστον ισορροπούν χωρίς να προδίδουν; Μπορούμε να απαντήσουμε θετικά; Για όλα μπορούν να πείσουν λίγο ως πολύ. Αυτό όμως που τους εκθέτει σε όσους δεν έχουν ακόμη αποκοιμήσει, είναι η πληθυσμιακή αντικατάσταση με μωαμεθανούς που είναι σε πλήρη εξέλιξη, η πλάγια Γενοκτονία της μείωσης πληθυσμού δια της woke ατζέντα που επιβάλουν δια νόμου και η ευθεία απόπειρα Γενοκτονίας δια πειραματικών αγνώστου ταυτότητος τοξικών γονιδιακών σκευασμάτων. Η οικονομία δεν είναι συντελεστής. Ποτέ δεν ήταν παράγων στρατηγικής πουθενά διότι μεταβάλλεται συνεχώς. Η υψηλή στρατηγική δεν μεταβάλλεται στους αιώνες. Ίσως στις χιλιετίες υπό όρους και προϋποθέσεις της Γεωγραφίας.

Δεν γνωρίζουμε αν θα ομιλούμε μελλοντικά για προδοσία ή εσχάτη προδοσία. Αυτό για το οποίο σίγουρα μπορούμε να ομιλούμε είναι ότι επιδίδονται κατά συρροή σε εθνοκτονικές ισορροπίες που εξαιρουμένης της μαγιάς, μεταβάλλουν δομές απαραίτητες της εθνικής και βιολογικής μας ύπαρξης.