Rib and Sea

Οι διαδικτυακές φιλίες δεν έχουν, υποχρεωτικώς, σαν αφετηρία τον προσωποπάπυρο!

Λένε πως οι καλύτερες φιλίες προκύπτουν, συνήθως, μετά από μια παρεξήγηση! Έτσι λοιπόν κάπως ξεκίνησε και η δική μου φιλία με τον Απόστολο Σαραντίδη, παλιό δάσκαλο και νυν συνταξιούχο. Και παρά το γνωστό "ουδείς μωρότερος των ιατρών εάν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι", ο Απόστολος, όπως φαίνεται, δεν δικαιώνει αυτή τη ρήση!

Ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου με την ευκαιρία μιας "πατάτας" που έκανα σε ένα από τα πρόσφατα βιντεάκια που ανέβασα στο κανάλι μου. Αναφέρομαι στο τελευταίο βίντεο που έκανα με τον Καλογεράκη. Ο Απόστολος ενοχλήθηκε επειδή στο βιντεάκι μου εκείνο είπα "να παράξει" αντί του ορθού "να αναπαραγάγει". Μου έστειλε λοιπόν ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και κάπως έτσι ξεκίνησε η φιλία μας. Πρώτη συνέπεια η αναδημοσίευση κάποιων άρθρων του στο διαδικτυακό περιοδικό μου. Ιδού ένα. Θα ακολουθήσουν και άλλα...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

"Τα ζεστά νερά".

Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.

Φθάνοντας στις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού με υψηλές θερμοκρασίες αλλά και βαριά θέματα που καίνε, ας ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα με κάτι ζεστό μεν μα αστείο.

Μέσα στην πόλη της Καβάλας υπάρχουν τρεις αμμουδερές παραλίες. Ξανθή άμμος που δεν θολώνει το νερό. Σπάνιο φαινόμενο σε μεγάλη αστική περιοχή, ακόμη ο πολίτης να κρεμά μια πετσέτα στον ώμο και με τα πόδια σχεδόν ξυπόλητος να κατηφορίζει σε καθαρή παραλία. Απίστευτη ποιότητα ζωής και πρόσβαση! Από πίσω, αυτοκίνητα, κυκλοφορία, πολυκατοικίες, καταστήματα. Χώρια οι γρανιτένιες απαστράπτουσες γωνιές με βράχους αλλά και μικρές πλαζ με κροκάλες μεγάλες και μικρές στρογγυλεμένες και καθαρές που δεν γλιστρούν. Όλη η γειτονιά το καλοκαίρι καθημερινά εκεί. Όλες οι ηλικίες. Γεύση αρμύρας από νωρίς. Μεγαλωμένοι με θάλασσα και το απέραντο γαλάζιο. Από πάνω, βουνό. Απ’ όλα διαθέτουμε.

Δίχως να κολλά η άμμος ηλιοθεραπεία πάνω στη θερμή  Πλάκα, ζηλευτή. Χαλάρωση. Στα Πετραδάκια της Παναγίας. Για τους παλαιότερους, Μπεντένια. Δίπλα το Νησάκι. Για τους απαιτητικούς το Ρηχό. Πιο κάτω, το Βαθύ. Απέναντι, ο Βράχος και καρσί τα πετραδάκια του νοσοκομείου. Το νοσοκομείο μπορεί να έφυγε εδώ και δώδεκα χρόνια, τα πετραδάκια παρέμειναν. Παραδίπλα οι βράχοι του Ντιπ για θαρραλέους βουτηχτάδες έφηβους χωρίς υψοφοβία. Στον Φάρο το Μονόπετρο. Βουτιές και δεξιοτεχνία στο κολύμπι. Νερά καθάρια δροσερά. Τι ομορφιά! Ήλιος και πέτρα.

Αμμουδιές μέσα στην πόλη ανατολικά το Περιγιάλι, για τους παλιούς Καράορμαν, στο κέντρο η Ραψάνη και δυτικά η Καλαμίτσα με ρηχά και ζεστά νερά. Ιδανικά για οικογένειες. Από κει και πέρα, επιμένει η ακτογραμμή τεθλασμένη εναλλάσοντας βράχο και άμμο προς τον Μπάτη, Τόσκα, Παληό Τσιφλίκι και Νέα Ηρακλίτσα. Τα τελευταία,  εκτός πόλεως Καβάλας. Οι αμμουδιές συνεχίζουν να απλώνονται με ογκώδεις γρανιτώδεις διακοπές προς Νέα Πέραμο, Αμμολόφους, Σαρακίνα, Παραλία Κάρυανης και Οφρυνίου, μέχρι τον Στρυμόνα. Ανατολικά εκτός της πόλης η Άσπρη Άμμος, Νέα Καρβάλη και πιο μακριά στο τακούνι η περίφημη Αμμόγλωσσα της Κεραμωτής απέναντι από τη Θάσο. Δεκάδες χιλιόμετρα ακτών. Ευλογημένος τόπος.

Ο Χάρης κι η Θωμαή, κουμπάροι από την Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης κοντά στην Αγία Βαρβάρα, έρχονταν συχνά. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε πάει όλοι στην κοντινή Νέα Ηρακλίτσα και στην παραλία Ρέμβη δίπλα, για μπάνιο. Τα παιδιά τους μικρά κι εμείς με μικρά. Όμορφη παραλία με άμμο κι ένα γραφικό κεντράκι, με λίγο βαθιά νερά και αρκετά κρύα. Μάλλον από ρεύματα. Στα απέναντι βράχια, ο παράδεισος της ερασιτεχνικής αλιείας. Ο Χάρης πάντα καλαμπουρτζής και πολύ ικανοποιημένος αλλά παραπονέθηκε ότι επειδή τα νερά είναι κρύα και βαθιά δεν κάνει το μέρος τόσο για μικρά παιδιά.

Την άλλη βδομάδα θα ξανάρχονταν. Τότε, τους λέμε, μιας και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε εκείνη την ώρα μαζί τους, να έρθουν κατευθείαν για φαγητό το μεσημέρι στο σπίτι αφού προηγουμένως περάσουν για μπάνιο μόνοι τους στην κοντινότερή μας παραλία την Καλαμίτσα και να μην ανησυχούν επειδή  εκεί τα νερά είναι ρηχά και ζεστά. Δόθηκαν οι απαραίτητες οδηγίες πώς να πάνε. «Και μην ξεχάσετε τα ζεστά νερά, εντάξει; Το νερό βράζει!». Θα το ‘παμε τρεις – τέσσερις φορές, έτσι για εμπέδωση. Δεν μπορεί, θα το κατάλαβαν. Είπαν ότι κατάλαβαν.

Την επόμενη εβδομάδα, χτυπά το κουδούνι. Έξω από την πόρτα του διαμερίσματος στέκονταν οικογενειακώς στη σειρά τυλιγμένοι με τα μπουρνούζια, ειδικά τα παιδιά, τρέμοντας και με σαπουνάδες στο κεφάλι. Ο λόγος τους κοφτός, ταλαιπωρημένος, ασθμαίνων. «Πού μας στείλατε; Πού είναι τα ζεστά νερά; Τίποτα δεν είχε. Βγήκαμε από τη θάλασσα και φέραμε τα παιδιά κάτω από την ντουζιέρα (σ.σ. τις υπαίθριες ντουζιέρες του δήμου που υπάρχουν σε οργανωμένες παραλίες για να ξεπλένονται δωρεάν όσοι λουόμενοι επιθυμούν). Βάλαμε και το σαμπουάν στο κεφάλι τους, βγάλαμε και τα σφουγγάρια κι αρχίσαμε να τα κάνουμε μπάνιο. Είπαμε, ευκαιρία να μπανιαριστούμε μιας κι έχει…ζεστά νερά. Στην αρχή το νερό ήταν ζεστό αλλά μετά έρχονταν παγωμένο. Τι πράμα ήταν αυτό! Τα παιδιά τουρτούριζαν. Ρωτούσαμε τον κόσμο να μας πουν πού είναι αυτά τα ζεστά νερά και μας κοιτούσανε σαν χαζοί. Πήγαμε και στις τουαλέτες δίπλα κι ανοιγοκλείναμε όλες τις βρύσες και τις στρόφιγγες, τουλάχιστον να ξεπλυθούμε εκεί αλλά ζεστά νερά δεν ήρθαν!».

Τελικά το πλύσιμο ολοκληρώθηκε στα μπάνια του σπιτιού μας και μετά φάγαμε και ήπιαμε και καλοπεράσαμε όπως πάντα αλλά από τότε εδώ και είκοσι τόσα χρόνια, έμεινε ως οικογενειακό σλόγκαν η φράση «τα ζεστά νερά», αφορμή για αλληλοπειράγματα και ξεγνοιασιά.