Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

[Αυτά γράφουν οι απλοί ευαίσθητοι άνθρωποι, τους οποίους εκμεταλλεύονται ασυστόλως τα πωλητικά κώματα με τις αμέτρητες  βδέλλες που τα συγκροτούν].  

Ενόψει εθνικών εκλογών η πρώτη και τελευταία φορά αριστερά σπεύδει να σαγηνέψει το εκλογικό σώμα με νέες παροχές. Διορισμοί δεκάδων χιλιάδων, αλλά και τακτοποίηση όλων των λαμογίων με την ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα που καταργεί τον α.ν. 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου και ανατρέπει το γενικό πλαίσιο εκτέλεσης των ποινών. Τον α.ν. 1608/1950 που εισήχθη, για να παταχθεί η διαφθορά με τη διασπάθιση της βοήθειας του σχεδίου Μάρσαλ, αλλά δεν απέτρεψε δεκάδες χιλιάδες τρωκτικών να απομυζούν  τον μόχθο του ελληνικού λαού έκτοτε και σταθερά.

Έγραφα την 18.02.2014, όταν πρωτοεμφανίσθηκε το έκτρωμα του Ποινικού Κώδικα που σπεύδει άρον-άρον να ψηφίσει η κυβέρνηση:      

«Μήπως η θανατική ποινή είναι μια κάποια λύση;
………….

Προ πολλών ετών είχα παρακολουθήσει μία ταινία, της οποίας δεν ενθυμούμαι τον τίτλο, που περιέγραφε με πολύ παραστατικό τρόπο τα συναισθήματα ενός δολοφόνου που οδηγείτο στην αγχόνη. Είχα συγκλονισθεί και αναλογίσθηκα πόσο τραγικό είναι να αφαιρείται μια ζωή με τόσο στυγνό τρόπο. Έτεινα, λοιπόν, να συμφωνήσω με τους πολέμιους της θανατικής ποινής. Έκτοτε ήταν αμέτρητα τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράχθηκαν στον τόπο μας, σε σημείο που να νοσταλγεί κανείς την θανατική ποινή ως την πρέπουσα στις περιπτώσεις αυτές κύρωση.

Στη χώρα μας έχει καταργηθεί η θανατική ποινή για όλα τα αδικήματα εκτός από εκείνο της εσχάτης προδοσίας. Σκέφτομαι, όμως, μήπως θα πρέπει να την επαναφέρουμε σε κάθε περίπτωση διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Τα σκάνδαλα σκάνε το ένα μετά το άλλο και δείχνουν ότι η διάβρωση του πολιτικού συστήματος με τη μορφή της αφαίμαξης του Δημόσιου Ταμείου είναι πλέον φαινόμενο ενδημικό.

Όσο σκέφτομαι ότι πολλοί συμπατριώτες μου ψάχνουν για φαΐ στους κάδους απορριμμάτων, άλλοι έχουν αυτοκτονήσει, χιλιάδες οικογένειες ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, οι αποταμιεύσεις των πολιτών μεταφράζονται σε φόρους, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία και βλέπω ότι αποκαλύπτεται κάθε λίγο και λιγάκι μία κατάχρηση πολλών εκατομμυρίων, δεν μπορώ να ησυχάσω. Όλα αυτά τα δεινά οφείλονται στις αφαιμάξεις δεκάδων δισεκατομμυρίων από χιλιάδες μακρυχέρηδων δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων, δημοτικών αρχόντων, βουλευτών και υπουργών.

Ο αυστηρός αναγκαστικός νόμος 1608/1950 περί καταχραστών του Δημοσίου προέβλεπε ως ποινή την θανατική, η οποία καταργήθηκε το 1987. Και τώρα το σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα προβλέπει τα εξής ωραία, όπως είχε καταγγείλει πρώτος ο βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος. Ιδού:

«3. Αν η υπεξαίρεση στρέφεται άμεσα κατά του ελληνικού Δημοσίου, των νομικών προσώπων Δημοσίου Δικαίου ή των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και το αντικείμενό της είναι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας επιβάλλεται φυλάκιση από πέντε ως δεκαπέντε έτη και χρηματική ποινή τουλάχιστον 200 μονάδες».
[ΣΗΜ: μία μονάδα = ένα μέχρι 5.000 ευρώ την ημέρα]

Δηλαδή χάδι πλέον, αν το σχέδιο γίνει νόμος του κράτους. Ενθυλακώνει ένας αλήτης, τον οποίον μισθοδοτεί ο ελληνικός λαός, € 10 εκ. από τον μόχθο του ελληνικού λαού, φυλακίζεται για 10 χρόνια, εξέρχεται των φυλακών σε 6 χρόνια και απολαμβάνει τα κλεμμένα. Εξέρχεται σωφρονισμένος, υποτίθεται. Για να προσφέρει στην κοινωνία τί;

Βέβαια, όλα τα λαμόγια, όπως ο Ρόντος και η παρέα τού Γιωργάκη, του Αντωνάκη, του Κωστάκη κ.λπ. την έχουν γλυτώσει για όσα έχουν διαπράξει μέχρι σήμερα. Από τη στιγμή που θα επανέλθει, όμως, η θανατική ποινή, θα ξέρει το κάθε λαμόγιο ότι έστω και ένα ευρώ να αρπάξει, θα καταλήξει στο απόσπασμα.

Βρισκόμαστε σε πόλεμο πλέον και ο μόχθος του ελληνικού λαού είναι ιερός. Η αλλαγή της νομοθεσίας είναι επιβεβλημένη, ώστε κάθε ένας που έρχεται σε επαφή με δημόσιο χρήμα, να μη διανοείται καν ότι μπορεί να απλώσει το ξερό του. Και, βεβαίως, να μην αναγνωρίζεται στον δράστη κανένα ελαφρυντικό.

Όσο για τις διεθνείς συμβάσεις που έχουμε υπογράψει για την κατάργηση της θανατικής ποινής, ας τις καταγγείλουμε. Η ζωή ενός Έλληνα που χάνεται από ανέχεια εξ αιτίας των καταχραστών του μόχθου του είναι υπέρτερης αξίας από οποιαδήποτε διεθνή σύμβαση. Ακόμη και το χαμόγελο που σβήνει από το πρόσωπο ενός Ελληνόπουλου, επειδή δεν έχει κολατσιό να φάει, είναι πολλαπλάσιας αξίας από οποιαδήποτε διεθνή κωλοσύμβαση.

Του παληάνθρωπου και του απάνθρωπου δεν του πρέπει ανθρωπισμός».

Αυτά προ 5 ετών. Με το νέο σχέδιο η απειλούμενη ποινή αυξήθηκε σε  10-15 χρόνια. Το τραγικό, όμως, είναι ότι μόλις τεθεί ο νόμος σε ισχύ, όλοι οι υπόδικοι καταχραστές θα στήσουν άγαλμα στον Αλαίκσοις, αφού θα έχουν γλυτώσει τα ισόβια. Το ίδιο και οι κατάδικοι. Κι’ αν η επόμενη κυβέρνηση επαναφέρει τις ρυθμίσεις του α.ν. 1608/1950, η ζημιά θα έχει γίνει, αφού κατά πάγια αρχή του ποινικού δικαίου εφαρμόζεται ο νόμος που είναι πιο ευνοϊκός για τον κατηγορούμενο.

Και μη μου πει κανείς ότι δεν μπορώ να γράφω τέτοια πράγματα για τις διεθνείς συμβάσεις. Να μην ξεχνάμε τί μας είπε ο Πάπας Φραγκίσκος ότι του είπε ο πρωθυπουργός που αξίζει Νόμπελ Ειρήνης: «Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πιο σημαντικά από τις συμφωνίες». Και το δικαίωμά μου να απαιτώ την προστασία του μόχθου μου και την εξόντωση των λαμογίων από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο υπερτερεί κάθε διεθνούς κωλοσύμβασης.

Πάντως, μέσα σε όλον τούτο τον ζόφο με παρηγορεί το γεγονός ότι …… επί κεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΑΦΜ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ [Κοκορίκος έφα] ετέθη ο Γεώργιος Καμίνης, ο πιο αποτυχημένος δήμαρχος Αθηναίων.