Rib and Sea

Πηγή :http://toixo-toixo.blogspot.com/

Το σποτ του Τσίπρα, η επαιτεία του Νικηταρά και το... σπαθί του Λογοθετίδη!

Θα ήθελα να προσέξετε κάτι για μένα πάρα πολύ σημαντικό στην παρακάτω δήλωση.
Κάτι που σε λίγες λέξεις σημαίνει τόσα μα τόσα πολλά.
Είναι από το προεκλογικό σποτ του Σύριζα, όπου ο Τσίπρας λέει επί λέξη:

"Η πατρίδα δεν είναι οι κραυγές των πατριδοκάπηλων, πατρίδα είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή την πατρίδα.
Πατρίδα είναι εκεί που οι πολλοί μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια.
Πατρίδα είναι εκεί που οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα, όχι εκεί που ξεζουμίζονται με δωδεκάωρα και 300 ευρώ.
Πατρίδα είναι εκεί που η Υγεία και η Παιδεία είναι καθολικό Δικαίωμα, όχι εκεί που είναι προνόμιο των λίγων, εκεί που η νέα γενιά έχει προοπτική μπορεί να ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή.
Πατρίδα είναι εκεί όπου το μέλλον της μπορεί να το ορίζει ο ίδιος ο λαός, όχι εκεί που βασιλεύει το ψέμα, η προπαγάνδα, η οικογενειοκρατία.
Γι’ αυτήν την πατρίδα εμείς θα δώσουμε την μάχη."

Δεν ξέρω εσείς πώς νιώσατε διαβάζοντας ή ακούγοντας τα παραπάνω, πάντως εγώ νιώθω ότι είναι μια από τις πλέον εξοργιστικές, επικίνδυνες και αποκρουστικές δηλώσεις πρωθυπουργού.
Και εξηγώ γιατί.
Γιατί φανερώνει την τεράστια απόσταση σ' αυτό που εννοούν πατρίδα όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι και σ' αυτό που εννοούν οι τύποι σαν τον Τσίπρα.
Και αυτό δυστυχώς δε μένει μόνο στα λόγια, αλλά εφαρμόζεται και στην πολιτική τους.
(δεν αναφέρομαι στα περί πολλών-λίγων κλπ γιατί αυτή είναι μια άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα)

Μας λέει λοιπόν πως "πατρίδα είναι εκεί που οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα, όχι εκεί που ξεζουμίζονται με δωδεκάωρα και 300 ευρώ."

Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν γνώριζα αυτόν τον ορισμό της πατρίδας.
Δε γνώριζα ότι οι φουστανελάδες του 1821 πριν δώσουν την ψυχή και τη ζωή τους στον απελευθερωτικό Αγώνα της Πατρίδας μας από τους Τούρκος ρώτησαν πρώτα πόσες ώρες θα δουλεύουν μετά την απελευθέρωση. Δεν ήξερα ότι μετριέται με ώρες εργασίας.
Εγώ είχα την αίσθηση ότι ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας, ο Καραϊσκάκης και τα παλληκάρια τους, οι έγκλειστοι "ελεύθεροι πολιορκημένοι" του Μεσολογγίου έκαναν και μερικές.... απλήρωτες υπερωρίες για την πατρίδα τους.
Δεν ήξερα ότι τα "παιδιά της Ελλάδος" καβαλήσαν τα βουνά της Πίνδου το '40 για να υπερασπιστούν το επίδομα τέκνων ή το δώρο χριστουγέννων.
Δώσανε το αίμα τους για αυτά τα χώματα χωρίς να λογαριάζουν τίποτε άλλο παρά την πατρίδα τους.
Χωρίς να 'χουν τίποτ' άλλο στο νου τους "πάρεξ ελευθερία και γλώσσα" που έγραφε κι ο Σολωμός.

Μας λέει ο Τσίπρας:
"Πατρίδα είναι εκεί όπου το μέλλον της μπορεί να το ορίζει ο ίδιος ο λαός, όχι εκεί που βασιλεύει το ψέμα, η προπαγάνδα, η οικογενειοκρατία."

Εγώ, δυστυχώς για τους Τσίπρες, φίλοι μου, νόμιζα ότι "η πατρίδα είναι εκεί" και μετά βάζω τελεία. Χωρίς υποσημειώσεις.
Πατρίδα είναι με όποιο καθεστώς κι αν είναι. Πατρίδα είναι με όποιον πρωθυπουργό, πρόεδρο ή βασιλιά κι αν είναι. Κι αν μου ζητήσει ο Τσίπρας να πολεμήσω, παρότι τον σιχαίνομαι, εγώ θα πολεμήσω. Γιατί θα είναι όχι αγώνας για τον Τσίπρα, αλλά για την πατρίδα μου.
Έτσι κι οι Έλληνες το 40 δε ρώτησαν αν πολεμούν για το Μεταξά ή για τη δημοκρατία ή για το φιλελευθερισμό ή για τον κομμουνισμό.
Στα βουνά της Πίνδου δεν "πολέμησαν τον φασισμό για τη λαοκρατία".
Πολέμησαν την Ιταλία για την Ελλάδα.
Χωρίς αστερίσκους.
(Εκτός ίσως από τους ιδεολογικούς ταγούς-προγόνους των Τσιπραίων -Ζαχαριάδης και σία- που έθεταν ζήτημα και αστερίσκους και το διαπραγματεύονταν μέσα τους και δημοσίως. Όλοι οι υπόλοιποι δεν αμφιταλαντεύτηκαν στιγμή...)
Είμαστε Έλληνες και με Τσίπρα και με Σαμαρά και με Παπανδρέου και με Μητσοτάκη και με Βενιζέλο και με Γούναρη και με Πλαστήρα και με Παπάγο και με Μεταξά και με Παπαδόπουλο και με Γλίξμπουργκ και με Όθωνα.
Τόσο απλά.
Κι ας μην μπορούν να το καταλάβουν αυτοί οι Τσίπρες που διαπραγματεύονται τον "πατριωτισμό" τους.

Λέει παρακάτω ο Τσίπρας:
"Πατρίδα είναι εκεί που η Υγεία και η Παιδεία είναι καθολικό Δικαίωμα, όχι εκεί που είναι προνόμιο των λίγων, εκεί που η νέα γενιά έχει προοπτική μπορεί να ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή."

Μάλλον το 1821, το 1912, το 1922, το 1940 οι Έλληνες δεν είχαν δημόσιο και προσβάσιμο σε όλους σύστημα Υγείας και Παιδείας. Το ΕΣΥ δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα, ως τη δεκαετία του 1930 δεν υπήρχε ούτε το ΙΚΑ και η ασφάλιση, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν αναλφάβητο ή απλώς αγράμματο.
Και όμως πολέμησαν γι' αυτήν την πατρίδα και στον ύμνο της στέκονταν προσοχή και δάκρυζαν.
Ανατρίχιαζαν στη θέα της ιερής της σημαίας, που γι' αυτούς δεν ήταν "κωλόπανο" που "τι έγινε κι αν κάηκε".
Γιατί δεν ήταν "Τσίπρες" και "Φίληδες".
Γιατί ήταν Έλληνες όχι μόνο στο γένος, αλλά και στην ψυχή.

Γιατί κάθε φυσιολογικός άνθρωπος σ' αυτή τη Γη έχει ένα -ακατανόητο ίσως- εγγενές, ενστικτώδες, ευγενές, βαθύ αίσθημα αφοσίωσης, αγάπης, πίστης σ' αυτό το πράγμα που λέμε ΠΑΤΡΙΔΑ.
Και δεν το λογαριάζει με μισθούς, επιδόματα, ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία, voucher παιδικών σταθμών, τέλος επιτηδεύματος και ολοήμερα σχολεία.
Γιατί αυτό είναι ΑΓΑΠΗ.
Αγάπη για την πατρίδα είναι να προσκυνάς τους νεκρούς της.
Όχι να βγάζεις κομπιουτεράκια, για να δεις αν με βάση τα εισοδήματά σου αυτό το μήνα, την αγαπάς περισσότερο ή λιγότερο κι αν αξίζει να την υπηρετήσεις ή όχι.

Αυτή είναι η μεγάλη ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ διαφορά των Τσιπροσυριζαίων από τους κανονικούς ανθρώπους που πάνω από δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, στρέιτ, γκέι, ψηλοί, κοντοί, άντρες, γυναίκες, πλούσιοι, φτωχοί, νιώθουν πάνω απ' όλα ΕΛΛΗΝΕΣ.

Αυτό είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν κάθε φορά που κάνουν απαράδεκτες δηλώσεις ή απαράδεκτες κινήσεις στα εθνικά θέματα και συναντούν την αντίδραση των φυσιολογικών ανθρώπων.
Δεν μπορούν να καταλάβουν "τι μας έπιασε" και ενοχλούμαστε τόσο απ' την άρνησή τους για τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Αδυνατούν να αντιληφθούν γιατί μας εξοργίζει η ιδέα να φτιάξουμε μουσείο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη.
Δεν μπορούν να διανοηθούν γιατί δεν τους εμπιστευόμαστε να αμυνθούν απέναντι στην υφαρπαγή του ονόματος της Μακεδονίας από τους Σλάβους.
Μας βλέπουν όλους ακροδεξιούς γιατί απλούστατα αυτοί δεν αγαπούν την πατρίδα όπως το εννοούμε όλοι εμείς οι φυσιολογικοί άνθρωποι.

Δεν μπορούν να νιώσουν αυτό που νιώθουμε εμείς όταν ακούγεται ο εθνικός μας Ύμνος.
Γι' αυτούς η Ελλάδα, όπως και κάθε πατρίδα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας "τόπος".
Γι' αυτούς δεν είμαστε έθνος, παρά μόνο πληθυσμός.
Γι' αυτό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε στα εθνικά ούτε στο δημογραφικό να πολιτεύονται αντίθετα από αυτό που όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβανόμαστε ως εθνικό.

ΥΓ.1: Ευτυχώς 200 περίπου χρόνια πριν τον Τσίπρα και τους "Τσίπρες", υπήρχαν Έλληνες σαν το Νικηταρά.
Ο μεγάλος οπλαρχηγός, χρόνια μετά την Επανάσταση, είχε μείνει παρατημένος απ' το ελληνικό κράτος να επαιτεί στον Πειραιά.
Ώσπου κάποιος πρέσβυς που τον αναγνώρισε, τον πλησίασε και του 'κανε κουβέντα για την αδικία που υπέστη.
Ο Νικηταράς όμως, επαίτης και σχεδόν τυφλός, υπερήφανα του αποκρίθηκε: "απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα". Κι όταν φεύγοντας ο πρέσβυς, άφησε να πέσει δήθεν τυχαία ένα πουγκί με χρήματα για να το μαζέψει ο επαίτης παλαιός αγωνιστής, τότε ο Νικηταράς τον φώναξε "ε, κύριε, σου 'πεσε το πουγκί σου, θα το χάσεις!"

Αυτό είναι που δε θα καταλάβουν ποτέ οι Τσίπρες.

Τι έκανε τον Νικηταρά ευτυχή και μόνο που ατένιζε ελεύθερη την πατρίδα του.
Τι έκανε τον Νικηταρά να αγαπά την πατρίδα του, παρότι φυλακισμένος πρώτα, παρατημένος από το κράτος, ζητιάνος και μισότυφλος από διαβήτη και χωρίς κρατική νοσηλεία.
Τι είναι αυτό που το λένε ΠΑΤΡΙΔΑ

ΥΓ.2: Προτείνω να δείτε και το "Ένας ήρως με παντούφλες".
Και να παρακολουθήσετε την παρακάτω σκηνή, όπου ο Λογοθετίδης στο κινηματογραφικό κύκνειο άσμα του, δίνει το πιο σύντομο και περιεκτικό μάθημα πατριωτισμού.
Μέσα σε ενάμισυ λεπτό. Πολύ καλύτερα απ',τις δικές μου πολυλογίες.
Δείτε το κι όποιος δεν ανατριχιάσει, καλύτερα ας ξανασκεφτεί ποιος είναι και τι είναι.