Rib and Sea

Το blog πρώτα έκανε δυό-τρία βήματα πίσω και κοίταξε το ως τότε "συγγραφικό" του έργο. Τρόμαξε. Είδε ένα σωρό "υπέροχα κείμενα" (όπως κάποιος φίλος αναγνώστης λέει), είδε δεκάδες διαφορετικά θέματα, αλλά μία μόνο κεντρική ιδέα: "ξεσηκωθείτε να διώξουμε τους προδότες, να πάρουμε πίσω την πατρίδα των γονιών και των παιδιών μας".

Έγινε τίποτα από αυτά; Ξεσηκωθήκαμε; Όχι. Διώξαμε τους προδότες; Μπα. Μήπως πήραμε την πατρίδα και τις ζωές μας πίσω; Ούτε κατά διάνοια.

Τότε όλα αυτά τα "υπέροχα κείμενα" άχρηστα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Φληναφήματα.  "Η τέχνη για την τέχνη". Tο blog σιχαίνεται την "τέχνη για την τέχνη". Την θεωρεί παντελώς ανήθικη επίδειξη και σπατάλη ταλέντου, χρήματος και χρόνου. Όχι ότι η τέχνη πρέπει να είναι στρατευμένη. Όχι. Πρέπει όμως να ανασκαλεύει τα συναισθήματα και το θυμικό του ανθρώπου, και πρέπει οπωσδήποτε να στηρίζει τις διαχρονικές ανθρώπινες αρχές, τις ουμανιστικές αξίες.

Παράδειγμα και υπόδειγμα - στους νεότερους χρόνους - τέτοιας τέχνης ήταν αυτή του Μπρέχτ. Κατηγορήθηκε ως στρατευμένος στην αριστερά καλλιτέχνης. Η τέχνη του όμως δεν ήταν στρατευμένη. Ήταν βαθειά ανθρωπιστική. Γι αυτό και τόσα χρόνια μετά αναγνωρίζεται ως τέτοια από αριστερούς και δεξιούς. Για τους υπόλοιπους, τους "αριστερούς" της εξουσίας δεν παίρνουμε και όρκο. Αυτοί είναι ικανοί αν κάποιος χρησιμοποιήσει τα λόγια του - του Μπρεχτ - εναντίον τους, να τον χαρακτηρίσουν εθνικιστή, ρατσιστή, φασίστα, και πως διεγείρει με την τέχνη του τους "ετερόκλητους όχλους".

Μετά ήρθαν αναταράξεις. Πολλών ειδών. Ποικιλία. Δικαστικές, οικονομικές, υγείας. Αυτές οι τελευταίες ήταν το κερασάκι στην τούρτα που έκανε το blog να σιγήσει. Το blog ανακάλυψε πως η σιγή είναι πολύ ξεκούραστη. Και άνετη. Και τέλος πάντων δεν είναι τόσο ψυχοφθόρα όσο το να παλεύεις με φαντάσματα.

Αξίζει όμως η ξεκούραση και η άνεση; Θα δείξει. Εκλογές έρχονται, ο λαός θα κληθεί και πάλι να νομιμοποιήσει με την ψήφο του αυτούς ή τους άλλους προδότες, που θα τον "αντιπροσωπεύσουν" τα επόμενα χρόνια στην δικιά του καταστροφή και το ξεπούλημα πατρίδας και κάθε λογής αξιών.

Είναι δυνατόν να μείνει κανείς αδρανής σε τέτοιο πανηγύρι;

Τα ξαναλέμε!

Πηγή : http://mandatoforos.blogspot.com/2019/04/blog-post.html

Σχόλιο "Rib and Sea"

Αγαπητέ "Μαντατοφόρε", είσαι ο μόνος από τα εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, blogs που κατακλύζουν το διαδίκτυο, τα άρθρα του οποίου (μαζί με τα άρθρα του καλού μου φίλου Σωτήρη Καλαμίτση) φιλοξενώ πάντα (συνήθεια και ανάγκη έγινε πια) στο δικό μου διαδικτυακό περιοδικό. Και το κάνω περισσότερο για να νοιώσω πως δεν είμαι μόνος. Το κάνω για να συμπαρασταθώ με τον τρόπο μου και να ενώσω τη φωνή και τις δυνάμεις μου με έναν άνθρωπο που σκέφτεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σκέφτομαι κι' εγώ.

Ανησύχησα που δεν έβλεπα άρθρο σου τόσο καιρό και είπα στον εαυτό μου : "λες"; Λες να κουράστηκε κι' αυτός και να λούφαξε; Και να που σήμερα, μπαίνοντας για άλλη μια φορά στη σελίδα σου, είδα το κάλαζαρ να απειλεί τους σκύλους των κομμάτων. Ευτυχώς γύρισες!

Εμείς, λοιπόν (τουλάχιστον), δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη. Γνωρίζουμε πως, αφού δεν μπορούμε, προς το παρόν, να κάνουμε κάτι περισσότερο από το να προσπαθούμε να αφυπνίσουμε συνειδήσεις, θα δείξουμε την αγανάκτησή μας στις εκλογές. ΚΑΝΕΝΑΝ ρε σεις δεν θα ψηφίσουμε! ΚΑΝΕΝΑΝ! Όπως ακριβώς κάνουμε τόσα χρόνια. Στο τρυπάκι "πονάει μάτι βγάζει μάτι" εμείς δεν θα μπούμε. Ούτε αποκόμματα θα ψηφίσουμε, αφού γνωρίζουμε ότι το παιγνίδι είναι στημένο και κανένα από αυτά δεν θα καταφέρει να τρυπώσει στο μαντρί. Με ένα λαό άλλωστε διχασμένο, λωβοτομημένο, που δεν εισπράττει τα μαθήματα της ιστορίας, δεν μπορούμε να ελπίζουμε πολλά πράγματα.

Γράφε όμως ρε φίλε! Να είσαι υγιής και να γράφεις.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος