Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Διάβασα ότι η χώρα μας είναι πρώτη σε απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ, πρόδρομος του οποίου υπήρξε το  «Πακέτο Ντελόρ»  του 1987, με το οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε ΕΚ, άρχισε να χρηματοδοτεί τα φτωχότερα κράτη-μέλη της για να χρηματοδοτούν  επενδύσεις που θα μειώνουν τη φτώχεια, θα αυξάνουν την απασχόληση και θα βελτιώνουν τις υποδομές τους.

Είναι διάχυτη, όμως, η εντύπωση ότι το μέγιστο μέρος των κεφαλαίων του ΕΣΠΑ διοχετεύθηκε σε «ημετέρους» του εκάστοτε κυβερνώντος κώματος ή της κυβερνώσας ελίτ και μάλιστα σε όχι και τόσο αναπτυξιακές δραστηριότητες, πράγμα που σημαίνει ότι η μείωση της φτώχειας, η αύξηση της απασχόλησης και η βελτίωση των υποδομών της χώρας δεν υπήρξαν στόχοι που επιτεύχθηκαν.

Αυτά σκεφτόμουν όσο άκουγα αυτές τις μέρες την ιστορία με τον διεφθαρμένο καθηγητή του ΤΕΙ Σερρών που χρηματιζόταν, και όχι μόνον, για να μοιράζει βαθμούς και πτυχία σε άξιους και μη φοιτητές. Συνηθισμένη αυτού του είδους η διαφθορά, οπότε δεν έπεσα από τα σύννεφα. Ξαφνιάστηκα, όμως, όταν άκουσα ότι ένα από τα ανταλλάγματα που πρότεινε ο κύριος καθηγητής για να δώσει βαθμό ήταν και η δήθεν έρευνα που θα έκανε με κάποια φοιτήτρια, αν τού προσέφερε τα κάλλη της. Με χρήματα του ΕΣΠΑ.

ΕΣΠΑ, λοιπόν, δια πάσαν νόσον και για να κόψει ο κύριος καθηγητής την μαλακίαν.

Πόση βρώμα. Πόση σπατάλη. Πόση αναλγησία.    

14 χρόνια αυτή η δουλειά. Ποιος να είναι ο προστάτης του; Έτσι εύκολα κάθε καθηγητής εκβιάζει ή δωροδοκεί τους φοιτητές του με τα λεφτά των άλλων; Μήπως δεν είναι ένας ο προστάτης, αλλά όλοι οι συνάδελφοί του που άκουγαν, αλλά δεν μιλούσαν; Το σύνδρομο του «μην ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, γιατί θα σε φάνε οι κότες», «ωχ αδερφέ, δεν είναι δική μου δουλειά, ας καθαρίσει ο πρύτανης», «κάνε και συ μια ΕΔΕ, μπορείς», «εγώ θα φτιάξω τον κόσμο;» κ.λπ.

Ερωτηθείς δε ο Πρόεδρος του φοιτητικού Συλλόγου του ΤΕΙ, αν υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις καθηγητών, απήντησε: «Φαντάζομαι θα υπάρχουν». Λες και τον ρώτησαν, αν έχει φαντασία. Ακόμη και τώρα που ξέσπασε το σκάνδαλο, τα στόματα είναι κλειστά. Στα πηγαδάκια εκτός μαθήματος, στις ταβέρνες, όπου συναντώνται οι φοιτητικές παρατάξεις και συζητούν για μόρφωση και πολιτικές ιδεολογίες, για τον τάδε φασίστα καθηγητή και τον άλλο καλό αριστερό καθηγητή, στις συνεδριάσεις των οργάνων τους, δεν μίλησε κανείς για κάτι που άκουσε, για κάτι που του είπε κάποιος καθηγητής ή συμφοιτητής γι’ αυτή τη βρώμα και τη δυσωδία; Για κάποια φήμη ρε αδερφέ; Ποτέ!