Rib and Sea

Πηγή : http://www.ihappy.gr/oix-ta-paidia-mou-tha-oneirevondai/

Στο πορτοφόλι μου έχω κάτι λιγότερο από δέκα ευρώ... Ευτυχώς με την κόρη μου τη Μαρίνα έχουμε καθιερώσει έναν κουμπαρά και ό,τι ξέμπαρκο βρίσκουμε σε ψιλά, το πετάμε εκεί μέσα. Πρέπει να έχει καμία δεκαριά ευρώ και εκεί... Ευτυχώς την προηγούμενη εβδομάδα, σε μια μέρα βροχής και γκρίνιας, πήγαμε βόλτα στο σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε ρύζι, μακαρόνια και τόνο σε προσφορά. Έχω και δύο τρία εβαπορέ από αυτά που βάζουμε στον καφέ, ζάχαρη, αλεύρι... Θα τη βγάλουμε την εβδομάδα... Ευτυχώς...
Πριν λίγο έβλεπα στο Facebook ένα βίντεο Ισπανών που έκαναν πορεία διαμαρτυρίας υπέρ των Ελλήνων και όλοι μαζί τραγούδησαν το «άξιον εστι». Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και ένας κόμπος δέους ανέβηκε ψηλά στο λαιμό μου φέρνοντας έναν λυγμό για ανάσα. Η κόρη μου έπαιζε μαζί με τον Αχιλλέα και παρέα χόρευαν το χοντρό μπιζέλι που χορεύει τσιφτετέλι και γελούσαν. Ναι, γελούσαν! Γελούσαν ευτυχισμένα, όπως τους αξίζει, τόσο στα δικά μου όσο και σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Τα κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου. Σκέφτομαι πώς ήμουν πριν από 8 χρόνια, όταν ακόμη ζούσα στην Αθήνα, όταν έβγαζα τα διπλά ή και τα τριπλά από όσα βγάζω σήμερα.
Σκέφτομαι την απόφαση μου να γυρίσω στον Βόλο, πετώντας μια ίσως καλή καριέρα από το παράθυρο. Σκέφτομαι την απόφασή μου να πάρω δάνειο ώστε να αγοράσω το σπίτι που θα στεγάσω την οικογένειά μου και τα όνειρα μου για αυτή...
Σκέφτομαι τις πρώτες περικοπές στο οικογενειακό μας εισόδημα, τα πρώτα σύννεφα, τις μπόρες και τους χειμώνες που σκοτείνιαζαν τις ελπίδες για την ηλιοφάνεια του αύριο. Σκέφτομαι ακόμη αν πήρα τελικά τη σωστή απόφαση να μείνω, από το να φύγω για μια δουλειά «με προοπτική» σε μεγάλη τράπεζα του Λονδίνου...
Σκέφτομαι ότι έχω κλάψει πολλές φορές κρυφά από τον Γιάννη, αγκαλιά με την Μαρίνα που ηταν βρέφος ακόμη τότε, γιατί η αδυναμία μας να πληρώσουμε τα χρέη προς το δημόσιο, μας έφεραν αντιμετωπους με τον νόμο.
Σκέφτομαι τους τσακωμούς μου με τον Γιάννη. Όλοι τους είχαν την ίδια συνιστώσα. Τα τόσο δυσκολα οικονομικά μας.
Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει το βιοτικό μας επίπεδο και πως περιορίζουμε τις ζωές μας ανάμεσα σε σπίτι και δουλειά.
Σκέφτομαι όλα εκείνα τα ένδοξα του παρελθόντος και δεν μου φαίνονται απλά μακρινά. Μου φαίνονται εντελώς άλλη ζωή...
Ο Αχιλλέας κοιμάται και χαμογελά με ήχο. Η Μαρίνα παραδίπλα πλάθει ιστορίες και προσποιείται πως μιλάει στον "Αντώνη τον κουμπάρο".
Κι εγώ την κοιτάζω...

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να αντισταθώ στον φόβο και στην τρομοκρατία. Στον πανικό και στην ανοχή. Στην καταστροφή και στον θάνατο των ονείρων, όχι των δικών μου, αλλά των δικών της και του Αχιλλέα. Των ονείρων του κάθε παιδιού που αυτή τη στιγμή, παίζει, κοιμάται η μιλάει μόνο του. ΧΡΩΣΤΑΩ στα παιδιά μου ένα καλύτερο μέλλον από εκείνο που εισεπραξα εγώ. Χρωστάω στη Μαρίνα το μέλλον της! Στην ίδια χώρα με όλα της τα αδελφια. Γιατί εμένα με πονάει που ο αδελφός μου μετανάστευσε κάπου που αξιολόγησαν καλύτερα την ακαδημαϊκή του υπόσταση. Με πονάει που η αδελφή μου βρίσκεται με μια βαλίτσα στο χέρι, έτοιμη για το παντού του κάθε εργοδότη που προτίθεται να την πληρώσει με μερικά ψίχουλα στον βωμό του "σαν και εσένα βρίσκω μερικές χιλιάδες. Αν δεν σου αρέσει εκεί είναι η πόρτα", ενώ ο ίδιος παρουσιάζει κέρδη δεκάδων χιλιάδων στους ισολογισμούς του...
Οι γονείς μου με έμαθαν να μην φοβάμαι. Να μην σκύβω το κεφάλι όταν νιώθω και όταν ξέρω ότι έχω δίκιο. Με έμαθαν να υψώνω το παράστημά μου και να αντιδρώ στο άδικο. Με έμαθαν να κυνηγάω το καλύτερο και αυτό που θα με εξελίσσει σε όλο μου το πάντα...
Και να 'μαι σήμερα εδώ. Να κοιτάζω τα δύο μου παιδιά να παίζουν, ενώ τα μάτια μου τρέχουν ασταμάτητα με δάκρυα οργής μα και απόγνωσης. Γιατί δεν ξέρω τι έχω να περιμένω για αύριο, για μεθαύριο, για την ερχόμενη εβδομάδα και για του χρόνου. Γιατί δεν ξέρω αν αύριο το απόγευμα θα έχω χρήματα να πάω τα παιδιά μου στον παιδότοπο, όπως κάνω κάθε Τρίτη. Γιατί δεν ξέρω αν έχω αρκετή βενζίνη για να βγάλω την εβδομάδα, μέχρι να πληρωθώ...

Επιλέγω όμως να μην σκύβω το κεφάλι σε όλη αυτή τη προπαγάνδα. Να μην πω πάλι, "χτυπήστε με, θα αντέξω!". Όχι γιατί δεν αντέχω κι άλλο, αλλά γιατί ΑΡΝΟΥΜΑΙ να αντέξω κι άλλο. Αρνούμαι να πειραματιστούνε κι άλλο στις πλάτες των παιδιών μου. Αρνούμαι να κοιτάζω κλαμμένη τα χαρούμενα μουτράκια τους και να βλέπω την απορία τους για το ύφος μου…
Επιλέγω να κοιτάξω και πάλι ψηλά. Γιατί ο ήλιος θα ανατείλει και αύριο για όλο τον κόσμο.
Γιατί τελικά δεν με χαλάει που παίρνω ρούχα για τα παιδιά μου από την φίλη μου τη Δ. και εγώ με τη σειρά μου τα δίνω στη φίλη μου την Ι. και εκείνη στην φίλη της την Ε., ενώ η μία ευγνωμονεί την άλλη γιατί όλες μας γλιτώνουμε εκατοντάδες ευρώ κάθε χρόνο. Μου αρέσει που ανταλάσσω τα αποφάγια του σπιτιού μου με φρέσκα αυγά από τις κότες του γείτονα. Μου αρέσει που ξετρύπωσα και μεταποίησα παλιά μου ρούχα κάνοντάς τα να φαίνονται ολοκαίνουρια. Μου αρέσει που όοοολο αυτό το μένος απέναντι στην Ελλάδα, πολλούς από εμάς μας έδειξε έναν δρόμο που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα είχαμε ιδέα ότι υπήρχε. Γιατί η ομορφιά δεν κρύφτηκε ποτέ στον πλούτο αλλά στην απλότητα. Και είναι πολύ ωραία να παίρνεις σάντουϊτς από το σπίτι και να πηγαίνεις να τα φας με παρέα στη θάλασσα. Είναι υπέροχο να πίνεις μπύρες στην αυλή σου με τα παιδιά, τις γάτες και τον σκύλο να παίζουν γύρω σου. Είναι όμορφο να μοιράζεσαι το περίσσευμά σου, με κάποιον που δεν έχει ούτε για "πρόφταση", που λέει και η γιαγιά μου.
Ας μείνουμε ενωμένοι λοιπόν, σε όλο αυτό που έρχεται. Ό,τι κι αν είναι, μπόρα ή κατακλυσμός. Αν μας βρει ενωμένους, σίγουρα θα δυσκολευτεί να μας καταπιεί.
Η ένωση θα μας κάνει ισχυρούς. Και δεν εννοώ την ευρωπαϊκή. Ούτως ή άλλως, όλα, μα όλα, όλα, ΟΛΑ, είναι δανεικά.
Κι εγώ τα όνειρα των παιδιών μου δεν θα τα πετάξω σε κανέναν Καιάδα. Όχι εγώ!