Rib and Sea
«Η Ελλάδα αργεί να πεθάνει».
Μακάρι να αντιληφθεί ο κ. Μητσοτάκης ότι ολόκληρη η βόρεια ακτή της Κρήτης, η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Πάρος και πάμπολλα ακόμα καυχήματα (άλλοτε) ελληνικής ομορφιάς, δεν είναι πια Ελλάδα. Είναι Γκρεκοτουριστάν.
Του Χρήστου Γιανναρά.
Σαράντα πέντε χρόνια τώρα (από το 1974) δεν μοιάζει να ακούστηκε, ίσως ούτε μία φορά, η άλλοτε συχνότατη απειλή ή προειδοποίηση ότι «η Ελλάδα κινδυνεύει». Πιθανό να θεωρούμε όλοι πια αυτονόητο ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Κάποτε το τραγουδούσαμε, αν και ξέραμε ότι είναι υποβολιμαίο. Τώρα, βυθισμένοι στον έσχατο ευτελισμό της πολλαπλής επιτρόπευσης, μοιάζει και να το πιστεύουμε.
Οι απειλές ιστορικού αφανισμού μας αιτιολογούσαν πάντοτε κάποια εκτροπή από την ομαλότητα, συνήθως δικτατορία. Για κάθε αυθαίρετη αναστολή λειτουργίας του Συντάγματος υπήρχε επίκληση κινδύνου για την κρατική μας επιβίωση. Η συχνή επανάληψη της έσχατης αυτής απειλής την κατέστησε αναξιόπιστη. Σήμερα δεν τολμάει κανείς να μιλήσει για κίνδυνο ιστορικής εξαφάνισης του Ελληνισμού.
Και πολλή συναίνεση να ‘ουμ
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Έγραφα προ ημερών
«Το ίδιο πωλητικό προσωπικό αυτοσυγχαίρεται που ψήφισε το νομοσχέδιο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων με 270 ψήφους. Και γαμώ την ομόνοια και τη συναίνεση. Ας μην ήταν 99% αντιγραφή αναγκαστικού ευρωπαϊκού δικαίου και θα βλέπαμε».
Δεν πέρασαν δύο ημέρες και δικαιώθηκα. Οι πωλητικοί μας έγιναν βίδες. Γιατί; Για το νομοσχέδιο το σχετικό με την ανανέωση αδειών οδήγησης τροχοφόρων. Τόσα χρόνια και δεν μπορέσαμε να καταλήξουμε σε ένα αξιόπιστο και αδιάβλητο σύστημα. Ακριβώς τα ίδια όπως στην υγεία, στην παιδεία κ.λπ.
Υμασται πχοια μεια κανωνηκοί χόρα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Καθότι καταργούνται τα κάπιταλ κοντρόλ και θα μπορούμε να βγάζουμε έξω ελεύθερα τα λεφτά που δεν έχουμε. Δεν έχει καμμία σημασία ότι οι τράπεζές «μας» δεν ελέγχονται από Έλληνες.
Και για δες μια σύμπτωση. Η τράπεζά μου, η μεγάλη μας φίλη, με ενημέρωσε - μόλις ανακοινώθηκε η άρση των κεφαλαιακών περιορισμών - ότι ο λογαριασμός μου «εθνικός όψεως» μετατρέπεται από 09.09 σε «business basic με μηνιαίο κόστος €2».
Άλλο Αρκάς και άλλο αρακάς.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
https://avmag.gr/111279/111279/
https://www.koutipandoras.gr/article/me-ton-arka-na-teleionoyme-ohi-me-tin-politiki-orthotita?fbclid=IwAR1KQXhyy02YsVKfWM15Wv8s-9O65dnpev8wW13obB9vK4PuZ-RIttLByGo
Πολλοί ενοχλούν με τα σκίτσα τους και τα γραπτά τους. Απολύτως φυσιολογικό. Και πολλοί ενοχλούνται από τα ίδια σκίτσα και γραπτά. Και αυτό απολύτως φυσιολογικό. Περισσότερο από όλους, όμως, ενοχλήθηκαν, ως φαίνεται ο κ. Παπαϊωάννου και η κ. Λιάτσικου, οι οποίοι δεν αντέχουν τη φωνή τού Αρκάδος.
Πρέπει, λοιπόν, να φιμώσουμε τον Αρκάδα που με τα πνευματώδη και ευρηματικά σκίτσα του καυτηριάζει με απλό, αλλά αριστουργηματικό, τρόπο τη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα από την «υψηλή» πολιτική της εξαπάτησης και της αρπαχτής μέχρι την καθημερινότητά μας που κοσμούν η αβελτηρία, η αμνησία, το βόλεμα, ο ωχαδερφισμός και ο ραγιαδισμός, θυμίζοντάς μας συχνά-πυκνά πώς κάτι πρέπει να κάνουμε, για να αλλάξει αυτός ο τόπος και να γυρίσει πραγματικά σελίδα.
Ωχ, το Μάτι μου!
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Και η επικοινωνιακή λαίλαπα συνεχίζει ακάθεκτη την πλύση εγκεφάλου. Ο πρωθυπουργός πετάχτηκε μέχρι το Παρίσι, όπου συνάντησε τον Πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν και ζήτησε να γίνουν γαλλικές επενδύσεις στη χώρα μας, η οποία, λέει, αλλάζει σελίδα. Επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις .. Σελίδες, σελίδες, σελίδες …..Μας έχετε ζαλίσει ρε φιλάρες με τις επενδύσεις και την αλλαγή σελίδας. 10 χρόνια τώρα το ίδιο βιολί. Του είπε κανείς του Μακρόν ότι με τα Μνημόνια σώσαμε τις γαλλικές τράπεζες, εξ ου και δικαιούμεθα κάποιο αντίδωρο;
Και άμα τη επιστροφή του εξ Εσπερίας έσπευσε ο Κούλης να επισκεφθεί το Μάτι, για να επιθεωρήσει ο ίδιος τον χώρο όπου είχαν σωρευθεί τόνοι καμένων δέντρων που μόλυναν το περιβάλλον. Τον χώρο που άδειασε με τη βοήθεια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας χωρίς να πληρώσει το Δημόσιο ούτε ένα ευρώ, όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Δηλαδή κάποιος ιδιώτης έβαλε τις μπουλντόζες του και τα φορτηγά του και επί ένα μήνα μετέφερε τα καμμένα δέντρα. Χωρίς αντάλλαγμα; Και το ονοματάκι του; Γιατί δεν μας το λέτε να τον συγχαρούμε και να τον ευχαριστήσουμε; Και πού τα μετέφερε τα καμμένα δέντρα; Κάπου, όπου δεν μολύνουν το περιβάλλον;