Rib and Sea
Οικονομίας ονείρου ανάβασις...
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέμεσις", τον Σεπτέμβριο του 1997. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ήταν, και είναι, εντελώς "συμπτωματική"...
Του Ιωσήφ Παπαδόπουλου.
Το πλοίο της άγονης χρειάστηκε είκοσι δύο ώρες για να μας μεταφέρει στον Πειραιά. Καλοκαιρινή ανάπαυλα, τέλος. Ποια ανάπαυλα δηλαδή; Αυτός ο Αύγουστος μας επεφύλασσε περισσότερη κούραση, με τις αναγκαίες εργασίες συντήρησης του αιωνόβιου πατρογονικού της γυναίκας μου στο νησί, παρά μέρες αποχαύνωσης στη μαγική παραλία των Αρμαθιών. Ένα αυτοκίνητο και μια βάρκα γεμάτα πράγματα έπρεπε τώρα ν’αδειάσουν στο σπίτι της Αθήνας, στο σπίτι του χειμώνα. Το τελειωτικό χτύπημα...
Ας μη μείνουν μόνο ευχές...
Εύχομαι σε όλους τους πελάτες, φίλους και αναγνώστες του "Rib and Sea", να περάσουν χαρούμενοι και υγιείς, με τις οικογένειες και τους δικούς τους ανθρώπους τις ημέρες των Χριστουγέννων. Είθε ο παλιός ο χρόνος να πάρει μαζί του την κατήφεια, τη μιζέρια και την απαισιοδοξία και ο καινούργιος να φέρει στις αποσκευές του, εκτός από την Υγεία, την παγκόσμια Ειρήνη, την οικογενειακή ευτυχία και την επαγγελματική επιτυχία, την χαμένη Ελπίδα και το δικαίωμα που έχουν όλοι οι άνθρωποι στο Όνειρο. Για όλους εμάς που η Θάλασσα αποτελεί τρόπο ζωής και έμπνευσης, είθε να πλέουμε πάντοτε με ασφάλεια στην αγκαλιά Της.
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Με την άδειά Της...
Στο τεύχος Μαίου 1997 τού περιοδικού "ΦΟΥΣΚΩΤΑ KAI JETS" (έτσι λεγόταν τότε το σημερινό περιοδικό "ΦΟΥΣΚΩΤΟ") ο εκδότης του, κ. Δημ. Παπανδρέου, είχε δημοσιεύσει ένα σχόλιο στη σελίδα 98 με τίτλο "Φουσκωτές ίστορίες". Την παραθέτω ως έχει.
"ΦΟΥΣΚΩΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ"
Ο φίλος μου ο Λευτέρης με άκουγε εδώ και ώρα να του μιλάω για τα σημερινά φουσκωτά, με τις εξωφρενικές διαστάσεις των 7, 8, 9 αλλά και 10 μέτρων, την απίστευτη πλευστότητα που τους επιτρέπει να μένουν στην επιφάνεια σε κάθε περίπτωση και με κάθε φορτίο, τις θηριώδεις και τεχνολογικά προηγμένες εξωλέμβιες με τους ψεκασμούς και τους πάσης φύσεως αυτοματισμούς, τα διαστημικά (κυριολεκτικά!) ηλεκτρονικά βοηθήματα πλοήγησης, τις "υπερηχητικές" επιδόσεις, την αυτονομία εκατοντάδων μιλίων, την...
Τα κατορθώματα τού Τζιμάρα.
Κείμενο : Ισίδωρος Στεφάνου.
Σκίτσα : Παντελής Παύλου.
Κατ' αρχάς να σάς συστήσω τον κύριο Τζιμάρα Φιγούρα, τού ξερόλα και τής ημιμάθειας, ετών 45, και σύζυγος η Σούλα τής αμάθειας σκέτο. Ντύσιμο πάντα επώνυμο, ακριβό και με μεγάλα γράμματα οι φίρμες. Γούστο ανάλογο, αυτοκίνητο ανάλογο, εξεσουάρ, καδένες, χρυσό ρόλεξ, δακτυλίδι κ.λπ. Επάγγελμα ό,τι θέλετε βάλτε, αλλά με πολύ καλό εισόδημα (βασικά νεόπλουτος).
Σού το' πα πως θα σπάσει!
Θυμάται, γράφει και φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Είχε αφήσει προ πολλού το τρομπόνι και τους "Charms" των εφηβικών μας χρόνων, και είχε πέσει με τα μούτρα στον πολυεστέρα. Ο Πέτρος Πολλάτος ήταν, ανέκαθεν, μανιακός με τους αγώνες ταχυπλοίας. Το 1995 κατάφερε να σοκάρει την αγορά και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, κατασκευάζοντας το πρώτο υβριδικό φουσκωτό, που άκουγε στο όνομα "Απάτσι". Έξω πολυεστέρας, μέσα αεροθάλαμος από Hypalon Neoprene. Όλοι έπεσαν με τα μούτρα να το θάψουν. Με την ίδια ευκολία που είχαν βιαστεί να θάψουν και τις πρώτες πολυεστερικές γάστρες τής δεκαετίας τού 80. Τώρα, όχι μόνο τις αποδέχονται, αλλά ούτε διανοείται πια κανείς να κατασκευάσει ή να αγοράσει συμβατικό! Ομολογώ ότι είδα κι εγώ τον "Απάτσι" με δυσπιστία στην αρχή, αλλά κράτησα "πισινή". Ζήτησα μάλιστα από τον Πολλάτο να τρέξω με το φουσκωτό υβρίδιό του στον αγώνα της Χαλκιδικής, κι εκείνος δεν αρνήθηκε. Κάπου, προφανώς, απέβλεπε η "γάτα"...