Rib and Sea

Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές

stories

Παραμύθι χωρίς τέλος...

Αναδημοσίευση από το άρθρο του Ιωσήφ Παπαδόπουλου που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του μηνός Οκτωβρίου 1998 στο περιοδικό "Νέμεσις".

Παραμύθι χωρίς τέλος...

Ένα αδιόρατο πικρό χαμόγελο κρατούσε το στόμα του ανοιχτό...Έμεινα να κοιτάζω το ακίνητο δελφίνι και άθελά μου γύρισα πίσω στα παραμύθια που μου έλεγε ο παππούς, όταν, ικετεύοντάς τον για λίγη... προφορική περιπέτεια, στρίμωχνα το κοκαλιάρικο κορμί μου στην κουνιστή πολυθρόνα του. Κι' εκείνος, που δύσκολα χάλαγε χατίρι στο συνονόματο εγγόνι και βαφτιστήρι του, γνωρίζοντας την αγάπη μου για Εκείνη, τη θάλασσα, άρχιζε τις περιπλανήσεις του, αραδιάζοντας μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου καράβια και μέρη άγνωστα, εξωτικά.

Περισσότερα...

Ο ήλιος της μοναξιάς.

Την εποχή που αρθρογραφούσα στο περιοδικό "Νέμεσις", της βολευτού (σήμερα) κυρίας Λιάνας Κανέλλη, είχε, με δική μου πρόταση, εγκαινιαστεί μια νέα σελίδα με τον τίτλο "το κλικ της Νεμέσεως". Επρόκειτο για την δημοσίευση μιας "περίεργης" φωτογραφίας, από αυτές που συνήθως τραβούσα κατά την διάρκεια των περιπλανήσεών μου, η οποία συνοδευόταν από το σχόλιο που, ενδεχομένως, μου γεννούσε το θέμα της. Το "κλικ" που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του μηνός Σεπτεμβρίου 1998, με τίτλο "ο ήλιος της μοναξιάς", το αναδημοσιεύω εδώ.

Περισσότερα...

Σε αυτούς ανήκουν τα φτερά μου.

Πηγή : www.olympia.gr

Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας!Σαν αντικρίσω τα άσπρα άλογα του Αιγαίου, χάνεται η σκέψη μου στον Ουρανό του Θείου, του Ωραίου, του Αληθινού! Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας! Έχω τους φόβους μου, έχω τις αναστολές μου, έχω τις ανασφάλειες μου! Μπορεί να μην είναι σε θέση να ζητήσω από την έρμη Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου, μπορεί να μην είμαι καν ικανός για αυτά που παίρνω! Όλες αυτές οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου σφίγγουν το λαιμό και ξεραίνουν το στόμα μου. Καημένη Πατρίδα, έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου έχεις και μένα. Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και άχρηστο για πολλούς εκεί κάτω, να είναι αυτό που κάνω.

Περισσότερα...

Μέσα από το παράθυρο.

Γράφει ο Κώστας Φούντης.

Σήμερα θα έχει αρκετή βροχή, σκέφτηκα, ενώ ετοιμαζόμουν να ανοίξω, για ένα άλλο χειμωνιάτικο  πρωϊνό, τον υπολογιστή μου να δω την ηλεκτρονική αλληλογραφία, τα email όπως τα λέμε πλέον, και να ταξιδέψω μέσα από αυτόν σε μέρη μακρινά, εκεί που μπορείς  να βρεθείς μόνο στα  όνειρα.

Aπεφάσισα να μην παίξω το απαραίτητο παιχνίδι στρατηγικής που μου δίνει την δυνατότητα να γίνομαι ξανά ανέμελο παιδί μακριά από την καθημερινή μιζέρια που με έχει κυριεύσει, με τα ΜΜΕ να μας θυμίζουν κάθε λίγο το αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι μέχρι τώρα εφαρμοσμένες πολιτικές στην άμοιρη πατρίδα μας.

Περισσότερα...

Δεν γαμιέσαι ρε Κράτος!

Πηγή : kartesios.com

Δηλαδή πόσο έξυπνοι είναι οι μηχανισμοί σου, ρε Κράτος, που θέλουν να με βάλουν να πλακωθώ με τους φαρμακοποιούς επειδή μου ζητάνε να πληρώσω τα φάρμακά μου; Πλήρωσα ποτέ ασφαλιστικές εισφορές στον φαρμακοποιό; Τίποτα δε μου χρωστάει εκείνος. Εσύ μου τα χρωστάς, Κράτος απατεώνα.

Πόσο έξυπνο είσαι, ρε Κράτος, που βάζεις τους μηχανισμούς σου να με πείσουν ότι «Κράτος είμαστε όλοι»; Εγώ είμαι πολίτης. Εσύ έχεις υποχρέωση να με υπηρετείς. Εγώ σε πληρώνω χρόνια ολόκληρα. Κι εσύ με κλέβεις χρόνια ολόκληρα. Αν είναι να μπει κάποιος φυλακή επειδή χρωστάει στον άλλον, είσαι εσύ κι όχι εγώ. Δεν είσαι ανώνυμο κράτος. Έχεις το πρόσωπο του κάθε κόμματος που υποσχέθηκε να με υπηρετεί και το ονοματεπώνυμο του κάθε πρωθυπουργού.

Περισσότερα...