Rib and Sea
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Πρώτη ευχή : Δικαιοσύνη.
Του Χρήστου Γιανναρά.
«Δεν θέλω εκδίκηση, θέλω δικαιοσύνη: Nα τους πάρει το κράτος τις περιουσίες που απόκτησαν όσο είχαν αξιώματα. Kαι να τους δώσει μια σύνταξη τριακόσια ευρώ, όσα δίνουν αυτοί σήμερα σε μάς, που λιώσαμε σαράντα χρόνια στη σκληρή δουλειά».
Aυτή η φράση βγήκε από τα χείλη μιας γυναίκας που δούλεψε, από τα δεκαέξι ώς τα εξήντα της, μαγείρισσα σε δημόσιο ίδρυμα: Σαράντα τέσσερα χρόνια να σηκώνει δεκάδες κιλά τα κατεψυγμένα κρέατα, τσουβάλια τις πατάτες και τα όσπρια, ατελείωτα τελάρα τις ντομάτες, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά – λαχανιασμένο καθημερινό οχτάωρο τρεχαλητό και άγχος να τα προλάβει όλα, μέσα στο πύρωμα από τους φούρνους και τη «στόφα». Mέσα εκεί έζησε τέσσερις εγκυμοσύνες και τέσσερις λοχείες, συν δύο εγχειρήσεις για κιρσούς, τίμημα του φιλότιμου και της ευσυνειδησίας της. Mε μόνη ελπίδα, όλα αυτά τα χρόνια, «να ζήσει σαν άνθρωπος κι αυτή όταν θα φτάσει επιτέλους στη σύνταξη. Aλλά να τώρα, που περιμένει δυο χρόνια να «βγει» η σύνταξη του IKA και η σύνταξη δεν βγαίνει – της δίνουν «έναντι» τριακόσια ευρώ κάθε μήνα.
Την Ελλάδα διοικεί ένα μονοπώλιο εκατομμυριούχων.
Εκτενές άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» περιλαμβάνει το γερμανικό περιοδικό Stern στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλές γενιές 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη.
Η επίθεση αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόϊκα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση.
Όταν η κρίση έφτασε... στο Παλαιό Ψυχικό.
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία. Της Αλεξάνδρας Τζαβέλλα.
«Είμαι σε τραγική κατάσταση. Και δεν είμαι ο μόνος», είπε κοιτάζοντας τον κήπο των 835 τ.μ. της παλιάς ιδιόκτητης μονοκατοικίας του στο Παλαιό Ψυχικό. Γέλασα από μέσα μου. Το πιο σύντομο ανέκδοτο της κρίσης: οι φτωχοί του Παλαιού Ψυχικού.
Στην αποστειρωμένη, σικάτη κηπούπολη οι επαύλεις παραμένουν στη θέση τους, οι κάτοικοι σνομπ όπως και πριν. Δύο κοπέλες κάνουν τζόκινγκ με τα σκυλιά τους, μια Φιλιππινέζα βγάζει τα σκουπίδια.
Ένα τζιπ με φιμέ τζάμια παρκάρει έξω από το Κολλέγιο και ξεφορτώνει δύο μοντέλα, ενώ στο επόμενο στενό δύο μελαψοί μικροκαμωμένοι κύριοι φορτώνουν μια ολόκληρη οικογένεια από τσάντες Louis Vuitton σε ένα τζιπ-θωρηκτό που έχει στην οροφή του κεραίες σαν του CNN.
Παράκληση αντί για χρόνια πολλά.
Του Δημήτρη Ιατρόπουλου.
Σας παρακαλώ, τραβήξτε την κουρτίνα. Ανοίξτε τα παραθυρόφυλλα της Ιστορίας μας, να περάσει μέσα ο ήλιος. Σπάστε τις αμπάρες, κόψτε τα σκοινιά, διαρρήξτε τις μπουκαπόρτες, τινάξτε τα παλιά σκεπάσματα, φωνάξτε επιτέλους την αλήθεια, έρχονται χρόνια βαριά, έρχονται χρόνια κατακόκκινα, όχι από σημαίες και τοματοχυμούς, αλλά από αίμα.
Σας παρακαλώ, ξυπνήστε, δεν πάει άλλο, φτάνει πια, ο δρόμος τελειώνει, η πατρίδα τελειώνει, το όνειρο τελειώνει, όλα πάνε προς το τέλος, το χιόνι βρωμίστηκε από τα πατήματά τους, ο αέρας μολύνθηκε απ' την ανάσα τους, τα λόγια γίνονται σφικτήρες και πνίγουν το μυαλό, οι σκέψεις ταξιδεύουν σαν τραυματισμένες καρακάξες σ ένα άδειο τοπίο...
Ορμάτε μωρέ!
Του Οδυσσέα Τηλιγάδα.
«Θα 'ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσους λίγους κατέχοντες, που οι πολλοί μη έχοντες θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση…»
Αριστοτέλης Ωνάσης
Δεκέμβρης μήνας σήμερα! Δεκέμβρης του δύο χιλιάδες τίποτα! Ένας Δεκέμβρης παγωμένος, που διαισθάνομαι ότι δεν θα είναι σαν τους αλλοτινούς. Φέτος τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά! Νοιώθω την ανάσα του θανάτου να ακινητοποιεί τα όνειρά μου για το αύριο του Έθνους μου. Βλέπω τον Λαό μου να τον έχει αγκαλιάσει ο φόβος και τούτη η αίσθηση με κατατρέχει και από αυτό το συναίσθημα, που βιώνω, δεν υπάρχει χειρότερο.