Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Η φράση του τίτλου ανήκει στο στέλεχος της ΛΑ.Ε. Τάσο Μαυρόπουλο. Αφορά στους πρώην συντρόφους του τού ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μαυρόπουλος είναι απόστρατος αξιωματικός του Λιμενικού σε ηλικία 56 ετών. Εντάξει ουδείς είναι τέλειος, αλλά αν έπρεπε να συνταξιοδοτηθεί, για να εμπνευσθεί αυτές τις δύο λέξεις που περιγράφουν με σκληρότητα, αλλά και ακρίβεια, το πιστεύω των Συριζαίων, χαλάλι του.

Και επειδή ένιοι αμφισβητούν ότι είπε ποτέ κάτι τέτοιο ο Ανιέλι, ας διαβάσουν.

https://sarantakos.wordpress.com/2015/10/16/agnelli/

Εγώ  θυμήθηκα τον Ανελήτη Χριστοφορίδη που το παίζει ειδικός σύμβουλος του Παππά και τους λόγους για τους οποίους μου έλεγε ότι πρέπει να ψηφίσω «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Ο φούστης λέγοντας «ΟΥ» εννοούσε «ΝΑΙ». Πού να το πιάσω εγώ ο αμύητος στην αρπαχτή.

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,

Με έκπληξη σας ακούσαμε να λέτε στην ανταπάντησή σας προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας στις 7 Δεκεμβρίου 2017 ότι θα μιλήσετε με ειλικρίνεια, κάτι που βεβαίως επιβάλλει την μη απόκρυψη γεγονότων, και  στη συνέχεια να παραλείπετε να αναφέρετε μια σειρά καταπιεστικών μέτρων και διώξεων εις βάρος της  ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης διαχρονικά. Επειδή είμαστε βέβαιοι ότι πράγματι μιλήσατε με ειλικρίνεια, αντιλαμβανόμαστε ότι οι υπηρεσίες σας έχουν σκοπίμως αποκρύψει πολλά από όσα δεινά υπέστη ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης.

Αναφέρατε ότι δήθεν έχουν σχεδιαστεί σύμβολα στις πόρτες μουσουλμάνων και ότι δεν επιτρέπεται η αναγραφή πινακίδων με την ένδειξη «τουρκικό» στην Θράκη. Δεν ξέρουμε τι σύμβολα είναι αυτά, ωστόσο, σίγουρα δεν ανέγραφαν «Πατριώτη, κάθε λίρα που αφήνεις σε αυτό το κατάστημα γίνεται σφαίρα που στρέφεται εναντίον των Τούρκων στην Κύπρο» όπως έγραφαν οι πινακίδες στην Πόλη την δεκαετία του 1960. Επιπλέον, δεν πιστεύουμε ότι κανείς στην Θράκη ξυλοκοπήθηκε επειδή μιλούσε τουρκικά στον δρόμο. Άλλωστε δεν υφίσταται κάτι ανάλογο στην Θράκη της σχετικής εντολής «Πατριώτη μίλα Τουρκικά» (επί ποινή ξυλοκοπήματος) που κυκλοφορούσε τότε στην Πόλη.

Μπράβο Alexis. Κατάφερες, μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, να γίνεις το δεύτερο πιό μισητό πρόσωπο μετά την συνονόματή σου της Δυναστείας. Οι δεξιοί σε σιχαίνονται γιατί νομίζουν πως είσαι αριστερός, ή κάνουν πως το νομίζουν, γιατί έτσι τους συμφέρει, αφού μόλις ξανάρθουν στην εξουσία (φροντίζεις εσύ γι αυτό. Και πάλι μπράβο) θα κάνουν τα μύρια αίσχη με την δικαιολογία: "κοιτάξτε τί έκαναν και οι αριστεροί".

Οι αριστεροί (οι πραγματικοί, πλην τσυριζαίων) επίσης σε σιχαίνονται γιατί βρώμισες ανεξίτηλα την έννοια και τα πιστεύω τής αριστεράς.

Οι υπόλοιποι που σε ψήφισαν συγκυριακά τον Ιανουάριο του 2015, προκειμένου να φύγουν τα προηγούμενα μνημονιακά σκύβαλα, μπορεί να μη σε σιχαίνονται ακριβώς (τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' τον προηγούμενο κατοχικό πρωθυπουργό), είναι όμως πελαγωμένοι, μετανοημένοι, αλλά προπαντός απελπισμένοι, αφού η αριστερά υπήρξε γι αυτούς η ρεζέρβα, η καβάτζα, η λύση ανάγκης για μιά πολύ έκτακτη ανάγκη, όπως αυτή που διανύουμε εφτά χρόνια τώρα. Αισθάνονται πιά πως δεν τους έμεινε καμμία ελπίδα και τους απομένει μόνον ο δρόμος της υποταγής.

Κι αφού οι αριστεροί δωσίλογοι υπόγραψαν ό,τι δεν είχαν προλάβει να υπογράψουν οι δεξιοί προδότες, αφού ξεπούλησαν την κρατική περιουσία, αφού έβγαλαν στο σφυρί την λαϊκή περιουσία, αφού δημιούργησαν έναν εργασιακό μεσαίωνα για δουλοπάροικους, βγήκε στις ρούγες ο πρωθυπουργός, γυρολόγος και πραματευτής, με την ντουντούκα:

"Εδώ η φτηνή χώρα! Εδώ οι δούλοι εργαζόμενοι! Ελάτε fraportες να σας κάνουμε νοματαίους! Όλα τζάμπα! Ελάτε να κάνετε πως επενδύετε, να κάνουμε κι εμείς πως κυβερνούμε, να ξαναπάρουμε τις εκλογές, να τρώτε με χρυσά κουτάλια, να κηρύξουμε κι εμείς την δικτατορία του προλεφταριάτου! Ελάτε κόσμε. Greece is comeback!"

Και δώστου "τελειώνουν τα μνημόνια", και δώστου "καθαρή έξοδο στις αγορές" (η νέα αριστερή πιπίλα είναι η "καθαρή έξοδος").

Πήγα χθες να σε αποχαιρετήσω, στην εκκλησία του Αγ. Τρύφωνα, στην Παλλήνη. Πρώτη φορά σε είδα έτσι σοβαρό ρε φίλε! Και με γραββάτα! Και γύρω σου συγγενείς και φίλοι που ακουμπούσαν τα χέρια σου, χάϊδευαν το φέρετρο και έκλαιγαν. Συγγνώμη, Παντελή, αλλά δεν κατάφερα να διακρίνω ποιοι έκλαιγαν στ' αλήθεια για σένα, ποιοι έκλαιγαν για τον εαυτό τους και ποιοι έκλαιγαν για να κερδίσουν τη συμπάθεια των υπολοίπων που συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων και έκαναν "κοινωνική κριτική" στο προαύλιο του Αγ. Τρύφωνα. Μόνο τη μητέρα σου, τον αδελφό σου και τα παιδιά σου πόνεσα που δεν χώνεψαν και δεν θα χωνέψουν ποτέ το ξαφνικό φευγιό σου. Αλλοίμονο σ' αυτόν που έφυγε όμως λένε οι εξ ανατολών γείτονες. Και δεν έχουν άδικο...

"Έμαθες από τί πέθανε ο Παντελής;", με ρώτησε κάποια στιγμή ένα γνωστός και μη εξαιρετέος μαϊντανός, καθώς στεκόμουν αποχαυνωμένος, θλιμμένος, προβληματισμένος και μελετούσα όλο αυτό το "κοινωνικό γίγνεσθαι". Του έγνεψα αρνητικά, απρόθυμος να εμπλακώ σε συζητήσεις μαζί του. Άσε με ρε Σ..., είπα από μέσα μου. Όχι, δεν έμαθα. Έχει σημασία; Μόνο αν πρόκειται για δολοφονία ή αυτοκτονία θα με ενδιέφερε ίσως. Ήταν κάτι απ' τα δυό; Δεν νομίζω. Δεν θα αυτοκτονούσε ποτέ και για κανένα λόγο το χαμογελαστό παιδί. Ούτε όμως να τον δολοφονήσει μέσα στο σπίτι του θα μπορούσε κανείς τον Παντελή. Συνεπώς, άει σιχτίρι, αφήστε τον άνθρωπο ήσυχο να ξεκουραστεί... Αυτά ήθελα να πω του μαϊντανού, αλλά κρατήθηκα.