Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
«Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει...»
Όλοι εσείς που με διαβάζετε, κατά πάσα… βεβαιότητα δεν ζούσατε την 28η Οκτωβρίου του 1940!
Αν είχατε γεννηθεί τότε, σήμερα θα είστε τουλάχιστον 77 ετών. Κι αν ήσασταν σε ηλικία να πάτε να πολεμήσετε τότε, θα πρέπει να είστε σήμερα τουλάχιστον 96 ετών.
Αν υπάρχει ανάμεσά σας αναγνώστης τέτοιας ηλικίας, δεν χρειάζεται να διαβάσει τις επόμενες γραμμές. Τις γράφω για όλους τους υπόλοιπους.
Η Ελλάδα το 1940 ήταν μια χώρα πρόσφατα ηττημένη στρατιωτικά (το 1922), χρεοκοπημένη οικονομικά (από το 1932), ασταθής πολιτικά, με την δημοκρατία της καταργημένη και τους εκλεγμένους ηγέτες της στην εξορία ή στη φυλακή ή σε «κατ’ οίκον περιορισμό»,
--πάνω απ’ όλα, μια χώρα «εγκαταλελειμμένη γεωπολιτικά».
ΟΧΙ στην ηλιθιότητα και στη λήθη.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Περιδιαβαίνοντας πρωί-πρωί στο διαδίκτυο διάβασα πολλά άρθρα για τον ηρωισμό των Ελλήνων στον πόλεμο του ’40. Ανέτρεξα επί τη επετείω και στο Αρχείο μου, όπου έχω διατηρήσει πολλά σημαντικά στοιχεία για το Έπος εκείνο που αναδεικνύουν τον σύγχρονο ηρωισμό και την αυταπάρνηση των προγόνων μας.
Διάλεξα, όμως, τούτο. Για τον πρώτο πεσόντα του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τον στρατιώτη Τσαβαλιάρη. Στην πατρίδα του έχει στηθεί ανδριάντας του με σχετική μαρμάρινη πλάκα.
ΗΠΑ: υπερδύναµη σε... αδυναµία.
Του Γ. Τσιάρα.
Μόλις λίγα εικοσιτετράωρα µετά την παρουσίαση του νέου προγράµµατος δηµιουργίας εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ, µια έκθεση-βόµβα της ίδιας της αµερικανικής κυβέρνησης έρχεται να παρουσιάσει την άλλη όψη του αµερικανικού ονείρου. Τον εφιάλτη του Φραγκλίνου: Σαράντα έξι εκατοµµύρια αµερικανοί πολίτες, το 15,1% του πληθυσµού, βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. 3 εκατοµµύρια περισσότεροι από πέρυσι και 7 εκατοµµύρια περισσότεροι από το 2007, πρώτη χρονιά της κρίσης.
Μέσα από τις σελίδες της έκθεσης αναδύεται η ζοφερή εικόνα µιας υπερδύναµης σε απόγνωση. Για πρώτη φορά µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, οπότε άρχισε η οικονοµική µελέτη των απογραφικών στοιχείων, η κραταιά Αµερική έρχεται αντιµέτωπη µε τις παρενέργειες όχι µόνο της τρέχουσας κρίσης αλλά και του κυρίαρχου ολιγαρχικού πολιτικοοικονοµικού µοντέλου της, το οποίο επιτρέπει σε όλο και µικρότερο ποσοστό πολιτών (ή µάλλον... πωλητών) της να συγκεντρώνουν όλο και µεγαλύτερο ποσοστό του διαθέσιµου πλούτου.
Ας πούμε μερικά παραμύθια.
Γράφει ο Κυτίνος Ευάγγελος.
Και όλοι οι υπήκοοι της Μαμακίας είναι απολύτως βέβαιοι ότι ο δικός τους σταθμός λέει πάντα και μόνο την αλήθεια.
Εισαγωγή.
Επειδή ΔΕΝ έχουμε μια ειδική στήλη για τα μικρά παιδιά, θα μετατρέψουμε σήμερα τη στήλη μας σε παιδική. Θα πούμε μόνο παραμύθια. Καμία αλήθεια.
Πολλές αρχαίες χώρες διατηρούν κάποιους μύθους, κάποια μυθολογία.
Η χώρα στην οποία αναφερόμαστε σήμερα είναι μια χώρα που ζει στα παραμύθια της γι αυτό θα μπορούσε να λέγεται Παραμυθιά ή Ανγκουίλα ή Αρούμπα, ή Βανουάτου ή Νιούε ή Μποτσουάνα. Αυτές όμως είναι υπαρκτές χώρες, με σημαίες, με πρωτεύουσες κλπ.
Ποιά κοινωνία; Ποιά όρθια;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ακούω συχνά πυκνά τον πρωθυπουργό και υπουργούς του να μας λένε «κάνουμε το παν, για να βγούμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια». Και κάθε φορά αναρωτιέμαι: «για ποια κοινωνία μιλάνε; Κι’ αν υπάρχει κοινωνία, ήταν ποτέ όρθια, για να παραμείνει όρθια;». Και εξηγούμαι:
Για τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» εκδόθηκε υπουργική απόφαση πριν από ένα χρόνο [13.10.2016]. Οι ενώσεις των δικαστικών λειτουργών την προσέβαλαν την 14.11.2016 με το σκεπτικό ότι, επειδή ασχολούνται με λεπτές υποθέσεις, υπάρχει κίνδυνος να λάβουν οι εγκληματίες γνώση των περιουσιακών στοιχείων που διατηρούν στο σπίτι τους και να πέσουν θύματα κλοπής, ληστείας κ.λπ. Έχουμε και σχετικό παράδειγμα: προ διετίας μπούκαραν κακοποιοί στο σπίτι Προέδρου Πρωτοδικών στη Θεσσαλονίκη και βούτηξαν € 300.000. Δεν γνωρίζω, αν εκλήθη ο εν λόγω να δώσει εξηγήσεις για τον λόγο που διατηρούσε ένα τέτοιο ποσό στο στρώμα, αλλά και πόθεν το έσχε.