Rib and Sea

Σχόλια, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτο : Νίκος Κάγκουρας - Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τρία από τα τέσσερα τελευταία καλοκαίρια τα περάσαμε στη Ζάκυνθο και ουδέποτε καταφέραμε να πατήσουμε στην παραλία που φιλοξενεί το κουφάρι του "Παναγιώτης". Το τσιγαράδικο δηλαδή που προσάραξε το 1982 σε μια από τις βορειοδυτικές παραλίες της Ζακύνθου και συνέτεινε τα μάλα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες στην τουριστική ανάπτυξη του νησιού, αφού η φωτογραφία του "Παναγιώτης" βρίσκεται σε όλους ανεξαιρέτως τους τουριστικούς οδηγούς που κυκλοφορούν ανά την υφήλιο. Μέχρι πότε ωστόσο θα επιτρέψει ο πουνέντης να μείνουν εκεί τα απομεινάρια του τσιγαράδικου και μέχρι πότε αυτά θα γεμίζουν τα ταμεία των Ζακυνθινών που το "εκμεταλλεύονται", αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Πηγή : http://www.parallaximag.gr/reportage/o-antartiko-naytis-apo-ti-thessaloniki

Γράφει η Άννα Ποδάρα.

Ταξίδεψε 14.630 χλμ για να γίνει «κοσμοναύτης» επί της γης. Έζησε 12 μήνες σε μια απομονωμένη βάση, τους 4 με πλήρες σκοτάδι τριγύρω.

Έπινε νερό 500 ετών, δάκρυσε όταν είδε μετά από μήνες ντομάτα (!), ξέχασε τι μέγεθος έχει ένα παιδί, βρέθηκε στη μέση μιας αποικίας 3.500 αυτοκρατορικών πιγκουίνων… Είναι ο γιατρός Ευάγγελος Καϊμακάμης και μόλις γύρισε από την Ανταρκτική.

Η βάση που βλέπεις στη διπλανή φωτογραφία βρίσκεται στη μέση της Ανταρκτικής, 1.100 χλμ μακριά από τα παράλια. Είναι γαλλο-ιταλική εγκατάσταση και χρησιμοποιείται από επιστήμονες  διαφόρων φορέων. Το καλοκαίρι δουλεύουν εδώ 50 άτομα. Το χειμώνα η βάση δεν είναι προσβάσιμη από τον έξω κόσμο. Φεύγουν όλοι και μένουν μόνο 15 άτομα (τεχνικό και επιστημονικό προσωπικό). Οι καιρικές συνθήκες είναι ακραίες και για 4 μήνες η Ανταρκτική βυθίζεται στο απόλυτο σκοτάδι. Η θερμοκρασία φτάνει μέχρι και τους -80 βαθμούς Κελσίου, παγώνοντας τα καύσιμα των οχημάτων σε δευτερόλεπτα και τα αεροπλάνα δεν μπορούν μας προσεγγίσουν στο απόλυτο σκοτάδι.  Επίσης, επειδή ο αέρας στους πόλους είναι αραιότερος, όλοι υποφέρουμε από έλλειψη οξυγόνου.

Σχολιάζει, οργισμένος και αηδιασμένος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Έχουν ξεπεράσει πια κάθε όριο τα μηνύματα που λαμβάνω καθημερινώς στο κινητό μου από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Αιγαίου για τους παράνομους μετανάστες που "διασώζονται" από πλωτά του Λιμενικού Σώματος και οδηγούνται με ασφάλεια στα λιμάνια της Χίου, της Μυτιλήνης και της Σάμου. Είμαι βλέπετε διαπιστευμένος, σαν δημοσιογράφος, στο Υπουργείο του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ο οποίος έσπευσε προσφάτως στη Λέσβο για να "αντιμετωπίσει" το πρόβλημα της λαθραίας και αθρόας εισόδου μεταναστών από τα ανατολικά μας σύνορα, κι' εγώ πολύ συγκινήθηκα.

Αν προσθέσει κανείς τους αριθμούς των μεταναστών οι οποίοι, σε καθημερινή βάση, εισβάλλουν παρανόμως στα νησιά, του ανατολικού κυρίως Αιγαίου, σίγουρα θα τρομάξει! Η "φάμπρικα" είναι εξόχως αποδοτική, τα νούμερα απίστευτα και ο κίνδυνος που υπάρχει για τη χώρα μας στο άμεσο μέλλον, εφιαλτικός. Το ισοζύγιο από την  "εισαγωγή" παράνομων μεταναστών δεν ισοσκελίζεται, βλέπετε, με αντίστοιχη "εξαγωγή" τους. Κάθε άλλο μάλιστα. Ενώ η "εισαγωγή" επιτρέπεται - σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις "διευκολύνεται" - η "εξαγωγή" απαγορεύεται ρητώς, κατηγορηματικώς και δια ροπάλου! Ουαί και αλλοίμονο π.χ. εάν σκεφτεί κανείς να "περάσει" παράνομο μετανάστη στην Ιταλία (αφιλοκερδώς έστω) και συλληφθεί!

Σχόλια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάμερα - Επιμέλεια : Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Πιλότος : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μουσική : Γιώργος Ρήγος.

Πέταξα κι' αυτό το καλοκαίρι πάνω απ' τον κόλπο των Αλυκών με το ιπτάμενο φουσκωτό βαρκάκι μου. Όχι όσο θα ήθελα όμως. Αιτία οι περίεργες καιρικές συνθήκες, που επηρεάζουν πια και το Ιόνιο, και που μας έκαναν να νοιώθουμε την ανάγκη της κουβέρτας στο camper τα βράδυα! Δεν λέω, αποφύγαμε το καμίνι της Αθήνας, όπου μόνο με το κλιματιστικό και με συνέταιρο τη ΔΕΗ μπορεί κανείς να κοιμηθεί αξιοπρεπώς χωρίς να αφήνει το υγρό αποτύπωμά του στα σεντόνια...

Δείτε τώρα στιγμιότυπα μιας από τις πτήσεις μας, παρέα με τον Μπάμπη Κωνσταντάτο, που εκτέλεσε κι' αυτή τη φορά χρέη cameraman. Αιτία της συγκεκριμένης πτήσης το πέρασμα του καπετάν Νίκου Λεμπέση από τον κόλπο των Αλυκών με το "Δελφίνι" του Βουτυράκου. Πέθαινε να με βλέπει να πετάω πάνω απ' τη τζιμινιέρα του πλοίου, ο καπετάν Νίκος, και να περνάω πετώντας δίπλα απ' τη γέφυρα. Και δώσ'του φωνές, φωτογραφίες, χειρονομίες και χαιρετούρες από τους βραχιολάκηδες τουρίστες που πλημμύριζαν το κατάστρωμα. Ευτυχώς που ο λοστρόμος δεν έκανε πράξη την "απειλή" του ότι θα μας ρίξει ένα σμπάρο να πέσουμε σαν τη μπεκάτσα!

Κείμενο - κάμερα - επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Roy Mullin.

Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα είχα τη δυνατότητα να βιντεοσκοπήσω την "ταφή" μου, θα του απαντούσα ότι είναι τρελός και ότι αυτά δεν γίνονται παρά μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και όμως! Στις αρχές του Ιουλίου που πέρασε, κατά την διάρκεια της παραμονής μας στον κόλπο των Αλυκών Ζακύνθου, είχα την ευκαιρία να καταγράψω το ύστατο ταξίδι της 64χρονης Αγγλίδας Joy Cockerill στη θάλασσα του Ιονίου. Ένα ταξίδι που θα ήθελα, με τον ίδιο τρόπο, να κάνω κι' εγώ, όταν κάποια στιγμή τελειώσει η άδεια παραμονής μου σ' αυτόν τον πλανήτη. Με μόνη διαφορά ότι εγώ θα ήθελα να ταξιδεύω για πάντα στη θάλασσα των Αρμαθιών της Κάσου...

Εκείνο το πρωϊνό του Ιουλίου χάζευα το ιπτάμενο φουσκωτό, καθώς αυτό χαριεντιζόταν στην υγρή αγκαλιά του Αλυκανά, όταν ο Νίκος - ο Ζακυνθινός φίλος που νοίκιαζε βαρκάκια στους τουρίστες - μου αποκάλυψε πως θα μετέφερε με το ψαροκάϊκο του θείου του μια οικογένεια Άγγλων που σκόπευαν να ρίξουν τη στάχτη της μητέρας τους στη θάλασσα. Δεν το σκέφτηκα και πολύ. Άρπαξα τη βιντεοκάμερα και κατευθύνθηκα προς τον χώρο της επιβίβασης.