Rib and Sea

Πηγή : http://denx3.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html

Της Νέδα Κανελλοπούλου
Επίκουρης καθηγήτριας Συγκριτικού Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Η πολιτική ανυπακοή - civil disobedience - είναι μια θεωρία της πολιτικής φιλοσοφίας, που αναφέρεται στην άρνηση του πολίτη να υπακούσει ή να συμμορφωθεί με νόμο ή άλλη προσταγή της πολιτικής εξουσίας που θεωρεί ανήθικο, άδικο ή παράλογο, με σκοπό η πολιτική εξουσία να πειστεί ή να εξαναγκαστεί να καταργήσει ή να τροποποιήσει αυτόν τον νόμο ή την προσταγή.

Οι ρίζες αυτής της θεωρίας ανιχνεύονται ήδη στην «Αντιγόνη», που θάβει το αδελφό της παρά την απαγόρευση του Κρέοντα, επειδή αυτό της επιτάσσει η συνείδησή της. Η θεωρία μορφοποιήθηκε πάντως στα μέσα του 19ου αιώνα από τον Αμερικανό Henry David Thoreau και το δοκίμιό του "Πολιτική Ανυπακοή".

Ένα απίστευτο περιστατικό συνέβη στην Εθνική Οδό Αθηνών - Λαμίας το μεσημέρι της Κυριακής. Ένα φουσκωτό έκλεισε τον δρόμο!

Ο οδηγός ξεκίνησε από τον Βόλο για Αθήνα, έχοντας ένα φουσκωτό 8,5 μέτρων στο τρέιλερ. Όταν πέρασε την Στυλίδα και συγκεκριμένα στο 218 χλμ, λίγο πριν το "Μακεδονία", έγινε το κακό.

Ξαφνικά χωρίς να καταλάβει πώς και γιατί έχασε τον έλεγχο του τζιπ που οδηγούσε. Το βαρύ σκάφος ντεραπάρισε, ενώ το αυτοκίνητο έφερνε σβούρες μέσα στο οδόστρωμα.

Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή δεν ακολουθούσε κάποιο άλλο όχημα και ευτυχώς που το φουσκωτό δεν βρέθηκε στο απέναντι ρεύμα, γιατί σίγουρα θα θρηνούσαμε θύματα.

Η κυκλοφορία για αρκετή ώρα στο ρεύμα προς Αθήνα γινόταν από τη μια λωρίδα με τη φροντίδα της τροχαίας μέχρι η οδική βοήθεια και ο γερανός να απομακρύνουν το όχημα και το σκάφος από την εθνική οδό.

Πηγή: http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/402791/varka-vgike-stin-ethniki-odo

AΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΥ ΚΑΣΟΣ-ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ

Ο Δήμαρχος και επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης ΚΑΣΟΣ-ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, Δημήτρης Ερωτόκριτος, συγκάλεσε τα μέλη της για ν’ αποφασίσουν την παραπέρα πορεία της παράταξης και τη στάση της στις επερχόμενες  Δημοτικές εκλογές.

Αποτιμώντας το έργο των τελευταίων ένδεκα χρόνων, εκτιμούμε πως η Κάσος έκανε πολλά βήματα με θετικό πρόσημο. Και τούτο παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες που δημιούργησαν τα μνημόνια των τελευταίων χρόνων με την έλλειψη μόνιμων δημοτικών υπαλλήλων, περικοπή κονδυλίων, πάγωμα των προσλήψεων κλπ, κλπ.

Επισημαίνει και καταγγέλει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Δεν παύουν να καταφθάνουν, μεταξύ των άλλων δεινών που μας βομβαρδίζουν καθημερινώς, τα μηνύματα για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του "νέου" λιμανιού της Κάσου. Προβλήματα τα οποία διαπιστώνω και ο ίδιος, κάθε χρόνο, όταν επισκέπτομαι το όμορφο αλλά ξεχασμένο αυτό ακριτικό νησί του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Παλιά προβλήματα που παραμένουν άλυτα και άλλα που προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα, για να επιδεινώσουν την κατάσταση και να αρχίσουν να προβληματίζουν έντονα όσους, εν πάση περιπτώσει, μπορούν και θέλουν να προβληματιστούν για το τι μπορεί να ακολουθήσει. Για το πού μπορεί να φθάσει αυτή η κατάσταση. Για το πότε θα υποχωρήσει κάποιο τμήμα του προβλήτα και μαζί του θα πέσει στη θάλασσα κάποιο αυτοκίνητο ή θα τραυματιστεί κάποιος επιβάτης.

Ελλιπής φωτισμός, κατεστραμμένα pillars, καθίζηση τμημάτων του προβλήτα, στα σημεία κυρίως που προσεγγίζει το πλοίο της γραμμής, επικίνδυνες ρωγμές και τρύπες, δίχτυα, αλιευτικός εξοπλισμός και σκουπίδια "ατάκτως ερριμένα" παντού, σε μια παράφραση της Ξενοφώντειας ρήσης.

Πηγή : http://ksipnistere.blogspot.gr/2014/02/blog-post_5355.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed

«Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημά μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουν, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει.

Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαινα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάϊ στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.