Όταν πριν από 9 περίπου χρόνια έκλεισα τα βιβλία της επιχείρησής μου, ανήμπορος να πληρώνω ασφαλιστικές εισφορές και φόρους, ενώ το εισόδημά μου είχε σχεδόν μηδενιστεί, νόμιζα ότι εκεί θα τελείωνε και το χόμπυ μου και η ενεργή δραστηριότητά μου στον χώρο της θάλασσας. Μερικά χρόνια πριν, άλλωστε, είχα πουλήσει το τελευταίο φουσκωτό σκάφος που είχα γιατί δεν υπήρχε πια η δυνατότητα να πληρώνω 2 λίτρα αμόλυβδης βενζίνης για μια θαλασσινή απόδραση ενός ναυτικού μιλίου!

Λίγο νωρίτερα ο Νίκος Κάγκουρας μου είχε κάνει το πρώτο μεγάλο δώρο. Δημιούργησε για λογαριασμό μου την ιστοσελίδα https://www.ribandsea.com/ και μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνώ τις ιδέες μου, να γράφω, να φωτογραφίζω και να βιντεοσκοπώ τα ταξίδια και τις συνεντεύξεις μου. Κάτι που με απίστευτη δυσκολία έκανα μέχρι τότε λόγω της δυσκαμψίας μου στα παραγγέλματα επίκυψης που μου έδιναν οι εκδότες και καναλάρχες. Εκείνη η ανιδιοτελής προσφορά του φίλου μου ήταν πολύτιμη και τον ευχαριστώ απ' τα βάθη της καρδιάς μου.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Σωτήριο έτος 2020 μ.Χ. και η αμφίεση ενός χειρουργού έχει επιβληθεί, υποχρεωτικώς πλέον, σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη. Και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι πότε θα ισχύει αυτό αφού τίποτε δεν είναι μονιμότερο του προσωρινού, οι δε βλέψεις και οι προθέσεις αυτών που κινούν τα νήματα αυτής της υπόθεσης είναι άγνωστες.

Ανατρέχω στα τσιπάκια της μνήμης μου και θυμάμαι εκείνη την κοπελιά στο ταμείο του φαραγγιού της Σαμαριάς, η οποία μου υπέδειξε, με επιτακτικό ύφος, να συμμορφωθώ προς τα υποδείξεις και να φορέσω τη μάσκα μου. Ακόμη αναρωτιέμαι για ποιο λόγο θα έπρεπε να φορέσω μάσκα σε ένα μονοπάτι όπου περπατούσα ολομόναχος! Ποιον ή ποιους υπήρχε κίνδυνος να μολύνω, αν βεβαίως υποτεθεί ότι ήμουν ασυμπτωματικός φορέας του Covid-19; Τα δένδρα, τα κρι κρι ή τις καρακάξες; Ή μήπως έπρεπε να προστατευτώ από τα δένδρα, τα κρι κρι και τις καρακάξες που μπορεί να ήταν αυτές ασυμπτωματικοί φορείς του ιού; Και γιατί δεν επιβάλλεται στα δένδρα, τα κρι κρι και τις καρακάξες να φορέσουν μάσκα;

Του Λεωνίδα Κουμάκη.

Η τοποθέτηση εξωπραγματικών στόχων και η απόπειρα εσπευσμένης επίτευξης τους, οδηγεί αναπόφευκτα την Τουρκία σε οδυνηρές ήττες και σε επικίνδυνη εσωστρέφεια.

Σε όσους παρακολουθούν για ολόκληρες δεκαετίες την πορεία της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας είναι ξεκάθαρο πως οι νέο-οθωμανικές φαντασιώσεις του ισλαμο-φασιστικού μείγματος που ελέγχει την εξουσία στην Άγκυρα οδηγεί σταθερά, εδώ και χρόνια, την Τουρκία στα βράχια.

Η πορεία της σύγχρονης Τουρκίας, υπό τον απόλυτο έλεγχο των πιο ακραίων παντουρκιστών* μπορεί να συγκριθεί μόνο με την περίοδο που προηγήθηκε του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν επικράτησε το κίνημα των νεότουρκων που αποπειράθηκε να επιβάλει ανάλογες φαντασιώσεις με την ένοπλη βία.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάποιοι άνθρωποι είναι θαρρείς γεννημένοι για να αξιοποιούν το ταλέντο τους και να ξεχωρίζουν. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς κάνουν το χόμπυ τους επάγγελμα και αναγκάζουν τους άλλους να μιλούν με θαυμασμό γι' αυτούς και τα έργα τους. Τέτοιο ταλέντο είναι στον χώρο του ψαροντούφεκου ο Βασίλης Ζωνομέσης. Κρατούσε, θα έλεγε κανείς, ψαροντούφεκο στα χέρια του από την ημέρα της γέννησής του!  

Πάει καιρός που τον πολιορκούσα να μου μιλήσει αλλά μια οι δουλειές του, μια τα δικά μου ταξίδια και μια ο κορωναϊός έκαναν τη συνάντησή μας να αναβάλλεται συνεχώς. Μπορεί να μην υπήρξαμε στενοί φίλοι με τον Βασίλη και να μην κάναμε παρέα, η εκτίμηση όμως και ο σεβασμός μου προς το πρόσωπό του και τον τρόπο με τον οποίο ασκούσε πάντα το χόμπυ του ήταν δεδομένα.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κρύβει πολύ ταλέντο αυτή η μικρή και παράξενη πατρίδα. Ταλέντο και απίστευτη ομορφιά στο φυσικό της περιβάλλον. Ταλέντο και ρομαντισμό στο ανθρώπινο δυναμικό της. Και μπορεί μεν να υπάρχουν, όπως τα ζιζάνια στο οργωμένο χωράφι, Έλληνες που με τη συμπεριφορά τους ντροπιάζουν την Ελλάδα και την ιστορία της, υπάρχουν όμως και Έλληνες, όπως οι αδελφοί Σίμος και Ανδρέας Κυριακίδης, που με το αναμφισβήτητο ταλέντο τους τη σηκώνουν υπερήφανα στους ώμους τους ναυπηγώντας αρχαία ελληνικά πλοία σε μικρογραφία.

Ένα εκπληκτικό ταλέντο που ανακάλυψαν όμως σχετικώς αργά, όταν η κρίση της τελευταίας δεκαετίας στην οικοδομή άφησε τον Σίμο χωρίς δουλειά και τον εξουθένωσε. Θέλοντας τότε να γεμίσει τον νεκρό χρόνο του για να μην τρελαθεί, αποφάσισε να ναυπηγήσει μινιατούρες αρχαίων ελληνικών πλοίων, και όχι μόνο, μαθαίνοντας τα μυστικά της μικροναυπηγικής δίπλα στον Βαγγέλη Γριπιώτη. Τον δάσκαλό του, όπως συχνά τον αποκαλεί με ευγνωμοσύνη.