Την εκτίμηση ότι «η Τουρκία δεν μπλοφάρει» διατυπώνει ο πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος, με αφορμή την εισβολή της Τουρκίας στην βόρεια Συρία.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά επικαλούμενος την πολυετή ενασχόληση στα 45 έτη της στρατιωτικής του καριέρας «με τον δυνητικό και διαχρονικό αντίπαλο της χώρας μας {...} η Τουρκία δεν έφυγε ποτέ με την πέννα από εκεί όπου ο στρατός της μπήκε με την ξιφολόγχη».

Επιχειρώντας, δε, να ερμηνεύσει τις κινήσεις Ερντογάν γράφει για τον Τούρκο πρόεδρο ότι «επιδιώκει κάποιες μεγάλες επιτυχίες, κατά κύριο λόγο εδαφικές, αλλά και οικονομικές/επενδυτικές, οι οποίες κατά τον εορτασμό των 100 ετών της Τουρκικής Δημοκρατίας το 2023, θα του προσδώσουν το ανάλογο κύρος αλλά και το προσωπικό "αφήγημα" που θα του εξασφαλίσει τη θέση του νέου Εθνάρχη – Πατέρα των Τούρκων σε διαδοχή και αντικατάσταση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ».

Διαβάστε το κείμενο του πρώην αρχηγού ΓΕΕΘΑ:

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Διαπίστωσα, τελικώς, ότι αποτελεί ιδιαίτερη ευχαρίστηση να περπατάς και να συζητάς με ανθρώπους σαν τον Μανώλη Αβαράκη, σε μέρη μάλιστα που δεν είναι προβεβλημένα και γι' αυτό προσιτά μόνο σ' αυτούς που γνωρίζουν.

"Θέλεις να πάμε μια βόλτα μέχρι τις Βλυχάδες;", με ρώτησε κάποια στιγμή ο Μανώλης, ο οποίος μπήκε ήδη στον κατάλογο των λίγων αλλά καλών φίλων μου. Τι να του απαντήσω; Ότι δεν θέλω; Αφού ούτως ή άλλως κυνηγός της αναζήτησης και των εμπειριών είμαι, μόνος μου ή με τη συνοδεία κάποιου φίλου με τον οποίο πρέπει - απαραίτητη προϋπόθεση αυτή - να εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος.

Οι περισσότεροι από εσάς, τους συνδρομητές, αναγνώστες και φίλους μου, αν όχι όλοι, γνωρίζετε τον διακαή πόθο μου να κάνω τον γύρο της Ευρώπης με ένα πεντάμετρο φουσκωτό σκάφος. Μια ιδέα που καρφώθηκε στο μυαλό μου κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού στη Σκωτία το καλοκαίρι του 1991 και ανακοίνωσα επισήμως τον Ιούνιο του 2016 στο διαδικτυακό περιοδικό μου. Ένα ταξίδι που θέλω να ονομάσω «Στα χνάρια του Ιάσονα», που θα διαρκέσει, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, τρεις περίπου μήνες, θα συμπεριλάβει 13 χώρες και η συνολική απόσταση που θα καλυφθεί θα είναι 8.000 περίπου ν. μίλια.

Δυστυχώς ούτε το 2017, ούτε το 2018, ούτε φέτος κατάφερα να υλοποιήσω αυτή μου την επιθυμία, μολονότι υπάρχουν εταιρείες που διαθέτουν το σκάφος, τον κινητήρα και τον λοιπό εξοπλισμό. Και ο λόγος είναι ότι δεν κατάφερα να βρω χορηγό για τα καύσιμα που θα απαιτηθούν και τα οποία θα ανέλθουν στα 8.000 περ. λίτρα αμόλυβδης βενζίνης. Χονδρικώς δηλαδή 13.000 - 15.000 ευρώ με τις σημερινές τιμές που ισχύουν στην Ευρώπη.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ανάμεσα στα άλλα θαυμαστά που κρύβει ο Βατόλακκος είναι και το λαογραφικό του μουσείο. Ο Μανώλης Αβαράκης μου άνοιξε την πόρτα και αυτού του αξιοθέατου, με τον Δημήτρη Δερμιτζάκη να με ξεναγεί στους χώρους του. Παλιό ελαιοτριβείο, φουρνόσπιτο, αποστακτήριο, σκεύη, αγροτικά εργαλεία, έπιπλα, παραδοσιακές φορεσιές, αργαλειός, χαλιά, κεντήματα και παλιές φωτογραφίες ήταν όλα εκεί όμορφα τακτοποιημένα σε δύο ξεχωριστά κτίσματα, το ένα δίπλα στο άλλο.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Νίκος Μάνεσης είναι το είδος εκείνο του καλλιτέχνη τον οποίο μισούν οι έμποροι καυσόξυλων! Άλλος βλέπει ένα κούτσουρο ελιάς και λέει "πω πω, ένα ξύλο για το τζάκι" την ώρα που ο Νίκος Μάνεσης βλέπει το ίδιο κούτσουρο όπως βλέπει ο ζωγράφος τον καμβά!

Αυτός ο άνθρωπος, τον οποίο δεν είχα συναντήσει ξανά στο παρελθόν, ήταν η αιτία που μπήκα στη διαδικασία να κατέβω και πάλι στην Κρήτη αφού ο Βαμβουνάκης, ο καλός μου φίλος απ' τα Χανιά, αλλά και ο Βαγγέλης Κέφης, ο ξυλογλύπτης απ' την Κερατέα, μου είχαν διεγείρει τη φαντασία εκθειάζοντας το ταλέντο του Νίκου Μάνεση και το "Β΄ Συμπόσιο Ξυλογλυπτικής" που θα διοργάνωνε στον Άγιο Νικόλαο στις αρχές Οκτωβρίου. "Αν εγώ είμαι του Νηπιαγωγείου στην ξυλογλυπτική, ο Μάνεσης είναι του Πανεπιστημίου!", μου είχε πει ο Κέφης.