Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ανεξαρτήτως του τί πιστεύει κανείς για τα κίνητρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αν, δηλαδή, ήταν αυθόρμητη ή υποκινηθείσα από ξένο παράγοντα [να μην ξεχνάμε ότι ο Παπαδόπουλος δεν επέτρεψε τον ανεφοδιασμό αμερικανικών αεροσκαφών στην Κρήτη, προκειμένου να μεταβαίνουν στο Ισραήλ στη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ], το γεγονός είναι ότι η εξέγερση εκείνη προκάλεσε την αλλαγή φρουράς στη Χούντα. Έτσι, στη θέση του Χαλίφη Παπαδόπουλου μπήκε ο Χαλίφης Ιωαννίδης.    
Το πρώτο καλό από την αλλαγή αυτή φάνηκε τον Ιούλιο του 1974, όταν χάσαμε τη μισή Κύπρο. Έκτοτε έχουμε αρκετούς από τους εξεγερθέντες να παλεύουν για τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Ταυτόχρονα μας συνέβη και άλλο ένα καλό: αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία με την έλευση του Εθναρχίδη Καραμανλή.









Αισθάνθηκα αηδία βλέποντας τα δέκα κορίτσα να παρελάζουν [που λένε οι μορφωμένοι] βαδίζοντας ως πολύσπαστα προς τιμήν τών ηρώων που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα. Ένοιωσα και θυμό που υπάρχουν γονείς και δάσκαλοι, οι οποίοι δεν κατάφεραν να μεταδώσουν σ’ αυτά τη συστολή κατ’ ελάχιστον απέναντι στην πλειονότητα του λαού που τιμά τους νεκρούς του και επιμένει να τους θυμάται. Προσπάθησα να φανταστώ, τί θα έγραφε ο Νίκος Τσιφόρος αν ζούσε. Ίσως ένα χρονογράφημα με τον ως άνω τίτλο κατ’ απομίμηση του «Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα».