Αναρωτιέστε εάν οι ένοχοι πολιτικοί και τα τσιράκια τους, αυτοί που τα πήραν δηλαδή "χοντρά" και ευθύνονται για το δημόσιο χρέος και την κατάντια της χώρας, θα αποκαλυφθούν κάποια μέρα, θα λογοδοτήσουν και θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία; Ε λοιπόν, μην αναρωτιέστε, γιατί είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι ούτε θα αποκαλυφθούν, ούτε θα λογοδοτήσουν, ούτε θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Και πού το ξέρεις εσύ; θα μου πείτε. Το ξέρω γιατί διαθέτω, απλώς, κοινό νου. Αυτόν που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να μου στερήσουν οι νερατζοκλέφτες, με τα ψέματα, τις κάλπικες υποσχέσεις και τις θεατρινίστικες εμφανίσεις τους στα παράθυρα των μέσων της μαζικής μας εξαθλίωσης. Και δεν μου τον στέρησαν, γιατί τον είχα σε διαρκή επιφυλακή, σκεπτόμενος απλώς και αντιδρώντας στην απομόνωση. Διαβάστε λοιπόν, γιατί είμαι βέβαιος ότι αυτοί που τα πήραν, και αυτοί που συνεχίζουν να τα παίρνουν (γιατί αυτού του είδους τα φαγοπότια δεν έχουν τελειωμό) δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν, να λογοδοτήσουν και να επιστρέψουν βεβαίως τα κλοπιμαία.

Αφιερωμένο στον φίλο και αδελφό μου, Ιπτάμενο Ανθυποσμηναγό ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟ, ο οποίος πέταξε για τη γειτονιά των αγγέλων στις 29 Ιουνίου του 1982, αλλά παραμένει (και θα παραμείνει) αθάνατος στο μυαλό και στην ψυχή μου.

Αγαπητέ κ. διευθυντά.

Μπορεί σαν σήμερα το 1874, να δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καιροί" το περίφημο άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη με τίτλο "Τις πταίει;". Μπορεί, σαν σήμερα, το 1946 να δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" κύριο άρθρο του τότε ηγέτη του ΚΚΕ με τίτλο "Τραβάμε για εμφύλιο πόλεμο". Μπορεί, σαν σήμερα, το 1949 η Νότιος Αφρική να επέβαλε το "Απαρτχάϊντ’". Μπορεί, σαν σήμερα,  το 1958 η Βραζιλία να κατέκτησε το 6ο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Μπορεί, σαν σήμερα, το  1979 η Ελληνική Βουλή να επικύρωσε την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Μπορεί, σαν σήμερα, το 1981 η κυρία Σαρρή να έλαβε το πρώτο βραβείο λογοτεχνίας, αλλά εγώ, σαν σήμερα, θα προσπαθήσω, με τις περιορισμένες μου γνώσεις και μέσα από ένα κείμενο, να τιμήσω τη μνήμη του αδελφού και φίλου μου ανθυποσμηναγού Γεράσιμου Γερολυμάτου.

Επιμέλεια - φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Έβλεπα τον Ηλία Καρρά,  εδώ και κάτι μήνες, να παλεύει ένα ξυλότυπο,  και περίμενα ανυπόμονα να δω πότε θα ολοκληρωθεί το καλούπι και σε τι θα εξυπηρετήσει. Κάτι ψυχανεμιζόμουν, βεβαίως, βλέποντας στην ουσία την προέκταση ή το "συμπλήρωμα" αν θέλετε μιας στεπάτης γάστρας, αλλά προτίμησα τον τελευταίο λόγο να τον έχει ο εμπνευστής και δημιουργός του. Άλλωστε, είναι προτιμότερο να μιλάει ο κατασκευαστής, που γνωρίζει καλύτερα το αντικείμενο της δουλειάς του. Αυτός που επινόησε και κατασκεύασε κάτι, το οποίο πίστεψε ότι θα βελτιώσει τα σκάφη του και θα τα προωθήσει καλύτερα στην αγορά.

Μετά τους «Κασιώτες στην Αμερική και τον Καναδά (1899-2004)», ο Μιχάλης Σκουλιός με τη νέα του ιστορική μελέτη μας ταξιδεύει στο χρόνο με «Τα ξύλινα καράβια της Κάσου». Το βιβλίο αυτό, έργο ζωής για τον συγγραφέα,  καλύπτει ολόκληρη την ιστιοφόρο ναυτιλία, δηλαδή τη ναυτιλία που επέζησε χάρη στην ξυλοναυπηγική τέχνη και παράδοση από τα πανάρχαια χρόνια ως το τέλος του 19ου αιώνα, και περιέχει ένα πλήθος από καταγραφές τεχνικών λεπτομερειών, ιστορικών στοιχείων, ναυτικής ορολογίας, αλλά και εποχικών εθνικών οραμάτων της κάποτε υπόδουλης στους Τούρκους Κάσου, όπως αυτά εκφράζονται στην ποίηση που διασώθηκε.

Με αφορμή την πρόσφατη "σύλληψη" ενός φίλου και ιδιοκτήτη πετρελαιοκίνητου ι.χ αυτοκινήτου από όργανα της Τροχαίας, επέδωσα σχετική επιστολή στη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, ζητώντας διευκρινίσεις ως προς την ισχύουσα νομοθεσία η οποία προβλέπει τους όρους κυκλοφορίας  και διέλευσης των αυτοκινήτων αυτών στις πόλεις των Αθηνών, του Πειραιώς και της Θεσσαλονίκης.